Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Wild River – Never Better
Wild Rivers brengt binnenkort hun nieuwe album ‘Never Better’ uit via Nettwerk, als opvolger van hun laatste album, ‘Sidelines’. Als voorproefje is de nieuwe single ‘Backfire’ verschenen, dat gaat over het missen van kansen in relaties door terughoudendheid uit angst voor de gevolgen. Geproduceerd door Gabe Wax en opgenomen in Joshua Tree, CA, reflecteert ‘Never Better’ op de afgelopen jaren van de band, waarin ze te maken kregen met burn-out, mentale gezondheidsproblemen en langdurig toeren, maar ook de vreugde van samen muziek maken herontdekten. De acht tracks, inclusief eerder uitgebrachte nummers als ‘Anyways, I Love You’, ‘Cave’ en ‘Everywhere I Go’, tonen Wild Rivers op hun meest authentieke en zelfverzekerde manier. Een vrolijk album dat wellicht een van de meest opwekkende albums van 2024 zal blijken. Vrolijk en opgewekt, maar nergens vernieuwend. Maar is dat altijd nodig? (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Nettwerk)
Jake Xerxes Fussell – When I’m Called
Op zijn vijfde album, ‘When I’m Called’, verkent Jake Xerxes Fussell diepgaand de tijdloze aantrekkingskracht van folk muziek. Terugkerend met zijn nieuwste werk onder Fat Possum Records, duikt Fussell in traditionele melodieën doordrenkt met persoonlijke openbaringen en historische echo’s. Samen met producer James Elkington en een sterrencast inclusief Blake Mills en Joan Shelley, weeft Fussell een tapijt van warme, gedetailleerde arrangementen die oude nummers nieuw leven inblazen. Van het ontroerende openingsnummer ‘Andy Warhol’, geïnspireerd door de beroemde kunstenaar, tot de beklijvende klanken van ‘One Morning in May’, resoneert elk nummer op ‘When I’m Called’ met Fussell’s zorgvuldige benadering van verhalen vertellen. Zijn kenmerkende stem en subtiele gitaarwerk vormen de kern van het album, terwijl lagen van piano, pedal steel en synth de sonische landschappen verrijken. Met eerbetuigingen aan mentoren zoals Art Rosenbaum en een diepgewortelde waardering voor de folktraditie, navigeert Fussell met gratie en diepgang door thema’s van identiteit en verbondenheid. ‘When I’m Called’ staat als het meest overtuigende werk van Fussell tot nu toe. Een voortdurende ontdekkingsreis door het rijke weefsel van Amerikaanse muziek. minimalistisch, maar dat is de grote kracht. (Norman van den Wildenberg) (8/10) ( Fat Possum Records)
Neil Sadler – Past to Present
Op 31 maart van dit jaar sloot de No Machine Studio in het Engelse Wokingham de deuren nadat deze dertig jaar lang het domein is geweest van gitarist en zanger Neil Sadler. In deze studio hebben talloze muzikanten hun opnames gemaakt, meestal met Neil aan de knoppen. Om er maar een paar te noemen, Eric Street Band met Neils oude maatje Dennis Siggery, de UK Blues Project, Blue Touch en Larry Miller. De Covid-periode deed de studio al geen goed en gezondheidsproblemen hebben Neil uiteindelijk doen besluiten de studio te sluiten. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan – Neil Sadler blijft een muzikant in hart en nieren – en er lag nog wat werk op de plank. Uit dat werk, een combinatie van nummers die eerder waren verschenen en geheel nieuw werk, heeft hij een keuze gemaakt en deze opnieuwopgenomen. Van de elf nummers zijn er acht geschreven door Neil, één geschreven in samenwerking met zijn vriendin Karen Jenkinson, één van Henry Hopkins en de UK Blues Project, en de enige cover is van Memphis Minnie en Kansas Joe McCoy. Het resultaat is een prima album geworden. Muzikaal is het stevig verankerd in de blues met uitstapjes naar rock en soul. Het is een zeer persoonlijk album. Neil heeft toch het een en ander achtergelaten met het sluiten van zijn studio. Zijn gezondheidsproblemen en die van vriendin Karen hebben zeker ook een wissel op hem getrokken. Dat is duidelijk hoorbaar. Het begint al met het openingsnummer ‘No Love Left, No More’, een zeer emotionele blues over afscheid nemen van het oude en de overgang naar het nieuwe. Voordat Neil zich fulltime kon wijden aan de muziek heeft hij een tijdlang een ‘echte’ baan gehad. Dit beschrijft hij mooi in ‘A Bad Case Of Company Blues’. ‘I Ain’t Gonna Cross No River’ beschrijft zijn gevoel toen Neil en Karen beiden de diagnose kregen dat beiden kanker hadden en dat hij geen zin had om zich daarbij neer te leggen. Het album sluit af met de prachtige instrumentale blues ‘No Rush’. Dit zijn maar een paar voorbeelden die te horen zijn op dit uiterst geslaagde soloalbum van Neil Sadler. Grote klasse, zeer aan te bevelen. (Eric Campfens) (8/10) (Neil Sadler)
MC Solaar – Eclats Cosmiques
Met ‘Eclats Cosmiques’ brengt MC Solaar het tweede deel van zijn aangekondigde drieluik aan, daarmee een van zijn meest productieve periodes uit zijn lange carriere aankondigend. Dat Solaar zijn kunst nog steedfs tot in de finesse beheert, bleek al uitg het eerste deel van dit drieluik dat eerder dit jaar uitkwam, en dit deel twee, is nog beter. Luister naat het openingsnummer ‘Tot et vrai’ een toonbeeld van de gekende solaar flow, teksten op hoogstaandl iterair niveau en muziek die uit duizenden herkenbaar is als de Solaar sound. ‘Cinema’ een zo’n tuperend liefdesliedje, zoals alleen Solaar het kan maken. Heerlijk . Dit drieluik wordt steeds lekkerder naarmate het zijn vervolmaking benaderd. Heerlijk. Solaar isn ooit weggeweest, hij leert iedereen nog steeds een lief lesje, over hoe je moet rappen. Wat een geweldig album! (Elodie Renard) (9/10) (Osmose Inverse)
Kokoko! – Butu
Kokoko!’s ‘Butu’ is een levendige duik in het hart van het nachtleven van Kinshasa. Vanaf het allereerste nummer werpt het album je in een chaotisch, hectisch geluidslandschap dat de bruisende, onvoorspelbare straten van de Congolese hoofdstad weerspiegelt. Het is alsof je midden in het verkeer staat, omringd door een wilde waaier aan geluiden. Uit deze initiële chaos komt een onweerstaanbare beat naar voren die het album voortstuwt. De muziek is rauw, ongeraffineerd en spontaan, een bewijs van de inventieve geest van de band. Het gebruik van zelfgemaakte instrumenten, vervaardigd uit straatafval en schrootmateriaal, geeft een unieke textuur aan het geluid en weerspiegelt de harde en vindingrijke omgeving waaruit ze voortkomen. ‘Butu’ is een smeltkroes van invloeden, met een mix van lo-fi elektronische texturen, onophoudelijke grooves en vreemde ritmes. Deze eclectische mix komt samen in een stroom van geluid, vergelijkbaar met de stroomversnellingen van de Congo-rivier, waarvan de kracht en onvoorspelbaarheid zelfs vanaf de stadsrand voelbaar zijn. De energie van het album is onophoudelijk en vangt de late-nachtpuls van Kinshasa, die zich vertaalt in een reeks nummers die consequent uptempo en rumoerig zijn. Het album is een cultuurshock in de best mogelijke zin, je onderdompelend in de kosmopolitische chaos van Kinshasa. Het luisteren naar ‘Butu’ voelt als een transport naar daar, het bruisende leven van de stad uit de eerste hand ervarend. Laat dit album over je heen komen als een verwarrende maar heerlijke ervaring. Kokoko! heeft iets bijzonders gecreëerd met dit album. Een viering van de ontembare geest van hun stad en een bewijs van de kracht van muziek om grenzen te overstijgen. (Jan Vranken) (9/10) (Kokoko!)
Fink – Beauty in Your Wake
Fink’s nieuwste album, ‘Beauty in Your Wake’, brengt tien nieuwe tracks die netjes zijn geproduceerd, maar toch een wat tamme indruk achterlaten. De opener ‘What Would You Call Yourself’ is ronduit saai en duurt te lang, wat geen goed teken is voor een nieuw album. De muziek is niet bijzonder origineel, waardoor de aandacht snel verslapt. Een van de betere nummers, ‘The Only Thing That Matters’, is mooi gezongen, maar lijdt onder een zeer voorspelbare akkoordenprogressie en een niet bijster interessante melodie. Dit is meteen het probleem van het album: het klinkt goed, maar de liedjes zijn gewoon niet sterk genoeg. Het album biedt weinig vernieuwing en originaliteit, wat jammer is gezien de rijke achtergrond van Fin Greenall als veelzijdig muzikant en songwriter. Als je op zoek bent naar eenvoudige liedjes die je makkelijk zelf kunt naspelen op je gitaar, dan is dit jouw album. Voor degenen die echter meer diepgang en complexiteit verwachten, is ‘Beauty in Your Wake’ helaas een gemiste kans. (Jan Vranken) (6/10) (R’Coup’D)