Dat we als muziekliefhebbers op een gewone doordeweekse dinsdag bij poppodium de Nieuwe Nor in Heerlen getrakteerd kunnen worden op een mondiale top-act als Ghost-Note vraagt om een groot compliment aan programmeur en personeel. Een dergelijke act vraagt om oplettendheid en het vermogen beslissingen te kunnen en durven nemen op het juiste moment. Chapeau!
Het Amerikaanse funk-fusion collectief Ghost-Note is als project een liefdesbaby van drummer Robert ‘Sput’ Searigh en percussionist Nate Werth, die samen niet alleen een aantal Grammy Awards ter tafel kunnen brengen, maar daarnaast ook nog eens samenspelen bij fusion sensatie Snarky Puppy, die dezer dagen ook met hun nieuwe album door Europa toeren. Ghost-Note bestaat daarnaast uit een wisselende groep muzikanten die, afhankelijk van hun beschikbaarheid, aansluiten bij de tweekoppige kern tijdens optredens en opnamesessies. ‘Sput’ Searight en toetsenist Dominique ‘Xavier’ Taplin zijn waarschijnlijk voor het grote publiek de meest bekende leden van Ghost-Note. Zij waren afgelopen zomer nog, als leden van Toto te bewonderen tijdens hun concerten van de ‘Dogz of Oz’ tournee, waarmee ze in Nederland de 013 in Tilburg en de Ziggo Dome in Amsterdam plat speelden. En dit kaliber muzikanten stond dan op een doordeweekse dinsdag, tegen een schappelijke prijs, geprogrammeerd in de Nieuwe Nor in Heerlen.
Jammer genoeg was de zaal verre van gevuld. Het was weliswaar gezellig druk, maar andermaal moest worden vastgesteld dat het Limburgse publiek zich beter denkt te amuseren in een feesttent, een paar dorpen verderop waarin op hetzelfde moment, in het kader van de Oktoberfeesten sterren optraden zoals: ‘die Draufganger’, Dj Otzi & Band en Geri der Klostertaler. Kwestie van prioriteren.
Het publiek dat aanwezig was, was erg divers. Jonge muziekschoolstudenten, die hun idolen kwamen bewonderen. Getooid met moeilijke brillen, permanentjes en Hawaï-bloesjes hadden ze de grootste lol. Mannen van gevorderde leeftijd die alleen nog maar vinyl draaien en Ghost-Note verantwoord hip vinden. Er waren Toto fans die teleurgesteld gingen worden omdat er geen Toto cover gespeeld zou gaan worden. Het was een leuke club bij elkaar. Ik zag een jongeman even ‘Lowdown’ van Bozz Scaggs door de Shazam trekken. Er is dus nog hoop.
Even na negen uur kwam de band in het donker het podium op. Mooi te merken dat er meteen een golf van opwinding door een zaal gaat als een dergelijke band de instrumenten omhangt.
Meteen vanaf de eerste maten was duidelijk dat Ghost-Note funk gedreven fusion ensemble van wereldklasse is. Drummer Sput zat als een, door zijn volgelingen op handen gedragen, natuurlijke leider achter zijn centraal geplaatste drumkit en spoorde zijn muzikanten met veel humor aan. Tijdens het eerste nummer maakte zich korte tijd teleurstelling van mij meester omdat legendarische bassist Mono Neon, de laatste bassist die door Prince ooit werd aangenomen niet op het podium verscheen. Die teleurstelling was echter van korte duur, want bassist Justin Jay Mck’ McKinney’, bekend van de band van Robert Glaser, wist een dusdanig dampende groove neer te leggen’dat niemand meer stil kon blijven staan.
Ghost-Note liet zien alle stijlen tot in de perfectie te beheersen. Van vette P Funk via GoGo tot latinofunk, met geweldig solo percussie werk. De uitvoeringen waren vlekkeloos en het was mooi te zien dat de band met zoveel plezier speelde. Hier stond een vriendengroep te jammen en freaken, en het publiek mocht meegenieten.
Een speciale schijnwerper graag even op saxofonist/fluitist Jonathan ‘Jody Jazz’ Mones, die wat ons betreft, ruim voor sluiting van de puntentelling al de titel muzikant van de dag had gewonnen. Mones is een multi-instrumentalist en producer uit Dallas, die ook al Grammy genomineerd is als alumni van de alom gerespecteerde One O’clock Lab Band. Mones tilde het optreden eigenhandig naar een uitzonderlijk niveau met sax spel van een intensiteit en originaliteit die we zelden eerder hoorden. Daarnaast speelde hij de dwarsfluit en ook vocaal was Mones’ regelmatig aan het front te vinden. Applaus!
Ghost-Note speelde twee covers. ‘I’m the One’ van The Average White Band was de eerste en paste al naadloos in de setlist, maar werd door de band nog een beetje opgepept met een scheurende saxofoonsolo en de enige gitaarsolo van de avond. Meesterlijk.
Na dik anderhalf uur speelde de band nog een paar toegiften, waaronder een wonderlijk swingende tweede cover. Marvin Gaye’s ‘I Heard It Through The Grapevine’. Dit optreden had tot in de kleine uurtjes door mogen gaan, maar dat was helaas niet het geval. Sput beloofde het publiek speciaal voor hen terug te komen. Een belofte waar de verwende aanwezigen zich goed in konden vinden. Het was een legendarische avond in de Nieuwe Nor.