Als we het over The Analogues hebben , dan gaat het niet over een Beatles coverband. Coverbands zijn bandjes die muziek van andere artiesten naspelen, de een doet dat ziellozer dan de ander. Vaak gehoord excuus is dat ze maar muziek van anderen spelen omdat ze zelf niks kunnen bedenken. In de jaren zeventig en tachtig was het uit Duitsland afkomstige ‘Mahlen nach Zahlen’ in Nederland een populaire hobby. Zelfs mensen met beperkte artistieke en nul creatieve vermogens konden nog wel een leuk schilderijtje maken op die manier. De term coverband is een gotspe in het geval van The Analogues.
The Analogues hebben er hun missie van gemaakt om de albums van de Beatles die ze zelf nooit live hebben gespeeld, dus vanaf ‘Revolver’ niet alleen na te spelen, maar ze eer te bewijzen. The Analogues hebben een studie gemaakt van de arrangementen, de gebruikte apparatuur en instrumenten, om zodoende de muziek die door de Fab Four zelf nooit live is gespeeld toch voor het publiek te brengen. Zonder gekke pruiken, en stemmetjes, maar als respectvol eerbetoon aan de grondleggers van de moderne popmuziek.
Na tot twee keer toe uitgesteld te zijn vanwege corona was dan nu eindelijk het Parkstad Limburg Theaters Heerlen aan de beurt. The Analogues kwamen integraal het album ‘Abbey Road’ spelen. De zaal zat tot de nok toe vol met Beatles liefhebbers. De gemiddelde leeftijd lag zeker ver boven de 60, al waren er ook voldoende jongere mensen in de zaal, die wisten waaraan de moderne popsterren nog steeds schatplichtig zijn.
Na een introductie op een videoscherm, waar scènes te zien waren uit de documentaire ‘The Analogues op weg naar Abbey Road’ van Marcel de Vré uit 2020 trapten de muzikanten op het podium af met ‘Come Together’. Wat meteen opviel was met de uitzonderlijke goede geluidskwaliteit. Een enorm compliment voor de front of house geluidstechnici. De geluidskwaliteit in de Rabozaal staat sowieso al als erg goed bekend, maar ik hebben zelden of misschien wel nooit zo’n goed zaalgeluid gehoord als bij dit concert. De van oorsprong Noord-Ierse zanger gitarist Felix Maginn zette het nummer zeer overtuigend neer. De stem klonk mede door het gebruik van de zo typerende AKG C28 microfoons precies zoals we die op de originele opnames horen. Fantastisch gedaan.
Zonder aankondigingen of anekdotes speelden The Analogues het hele album voor het publiek dat vanaf het begin zichtbaar genoot van hetgeen ze voorgeschoteld kregen. De zaal werd door de muzikale perfectie meegezogen in het Beatles universum. Bij tijd en wijle was er kippenvel, zoals bij het prachtig gespeelde ‘Something’. Een glimlach bij het vrolijke ‘Maxwell’s Silver Hammer’ waarbij er al dan niet voor de show op een aambeeld werd geslagen. “Een aambeeld maakt helemaal geen geluid” zegt Bart van Poppel daarover in het programmaboekje. Percussionist Leon Klaasse, die we nog kennen uit de tijd dat hij een tieneridool was als drummer bij Powerplay sloeg echter verdomd overtuigend op het aambeeld.
Prachtig om te zien hoe elk nummer een aantal changementen met zich meenam. Gitaren werden gewisseld alsof het niks was. Een spinet op het podium, dan weer een vleugel. Alles in no time gefixed. En dan het orkest. Twee violen een altviool en een cello. Alsof dat nog niet genoeg was ook nog een compleet blazersensemble. Samen stonden ze garant voor de perfecte uitvoering van de zo geroemde arrangementen, gemaakt door de vijfde Beatle George Martin.
Glansrollen waren weggelegd voor de gasten Merijn van Haren, bij het grote publiek bekend als de zanger van rockband Navarone en oer-Analogue Jan van der Meij, die nog steeds het jeugdige elan heeft dat hij al had in lang vervlogen tijden als gitarist bij Vitesse en als frontman van Powerplay. The Analogues namen het publiek mee naar het mooiste magische moment van de avond. ‘Golden Slumbers/Carry That Weight/ The End’. Wat een onbeschrijflijk mooie muziek is dit toch. ‘Golden Slumbers’ live gespeeld horen worden. Laat staan op dit niveau is een voorrecht. Kippenvel en ja, er welde een traan op. Zo mooi kan muziek zijn.
Na een korte pauze werd de avond minder plechtig en meer feestelijk. Wat een set werd er gespeeld. De zaal genoot volop van de muziek. ‘Penny Lane’, een betoverende uitvoering van ‘Eleanor Rigby’, ‘While my guitar Gently Weeps’, ‘Ob-la-di-ob-la-da’, ze kwamen allemaal voorbij. De zaal werd verwend en genoot met volle teugen.
Wat restte was een meer dan verdiende minutenlange staande ovatie voor The Analogues; Net zo min een coverband als dat het concertgebouworkest een amusementsorkest is. Maak die fout nooit meer. The Analogues speelden een gedenkwaardig concert dat de aanwezigen nog heel lang bij zal blijven. Alle Beatle albums hebben ze nu gedaan, maar de band heeft inmiddels al een eigen album opgenomen dat later dit jaar uit zal komen. Slim. We zijn nog niet van ze af. Gelukkig maar.
