Frank Palangi is een indierock-artiest uit New York die weigert zijn favoriete genre uit te laten sterven. Of het nu gaat om een rauwe akoestische of een vol stuwende elektrische gitaar, Palangi speelt lekker ruig met grindachtige, diepe gruizige vibrato-vocalen. Hij liet een tijd geleden een deel van zijn muzikale leven op het podium achter, zonder achterom te kijken en hield alleen maar positieviteit over. Die positieve invloed komt voort uit zijn opvoeding die hem leerde hem dat je niet opgeeft, hoe lang het ook duurt.
Frank leerde zichzelf spelen op 13 jarige leeftijd en leerde zichzelf gitaar, bas, drums, opnemen en mixen. Hij bouwde een stijl op die 30 jaar evolutie van de rock & post grunge-beweging uit de jaren 80 en 90 vermengde met een vleugje heavy metaal.
Hij verklaart zijn muziek eenvoudig: “Ik was een verlegen kind met gezondheidsproblemen toen ik opgroeide en muziek hielp mijn geest te vormen om na te denken voordat je sprong. Ik ging niet voor de typische drank-, feestende, hotelkamers vernielende levensstijl zoals de rockstijl wordt verondersteld te zijn. Dat zou ik wel kunnen, maar het is iets anders om in dat element positiviteit te onderscheiden.”
Een duidelijke boodschap van Frank Palangi, en die complete uitspatting die dat alles moet vervangen, hoor je in ‘Gone Mad’.
