In de coronatijd is een nieuwe blues-supergroep opgestaan. De line-up van Birdmens is niet de minste, met onder andere Ian Siegal, Joel Fisk en Jon Amor. Samen hebben de acht mannen bijna 200 jaar podiumervaring. Door de lockdown waren er geen optredens, geen inkomsten, maar muzikanten kunnen natuurlijk niet zonder muziek. Daarom hebben zij deze periode gebruikt om een album uit te brengen. De nummers zijn opgenomen met een gsm en/of goedkope microfoons, de slaapkamer of keuken werd gebruikt als studio. Met dit low-budget album tonen ze hun veerkracht, en laten ze zien dat ze genoeg levenskracht hebben om positief met deze wereldwijde pandemie om te gaan.
‘Lockdown Loaded’ heeft een heerlijke start met ‘Cat Drugged Up’. Dit is lekkere old school blues, waarin de bluesharp mooi naar voren komt. De zang klinkt vervormd, het geluid van de muziek is vintage, maar dat past bij de muziek, bovendien is het niet te groezelig. Deze openingstrack is relaxed en toch opzwepend.
Dit gevoel blijft bestaan in ‘Hipbone’. Na een paar keer luisteren kun je delen van de tekst meezingen, stilzitten gaat bijna niet. Ook in ‘Star’ blijft deze flow bestaan. Het orgel is vrij ver op de achtergrond, de snaren en harmonica zijn aangenaam aanwezig en de piano dwarrelt er af en toe heerlijk doorheen. De nummers met zorg gecomponeerd en gespeeld. Ze zitten vol details, maar deze zijn door het groezelige geluid wat lastiger te horen. Ook komen niet alle laagjes in de muziek goed tot zijn recht.
De hoge zang in ‘Heal Thyself’ is best verrassend als je het vergelijkt met de voorgaande nummers. Op enkele momenten is de zang bijna solo, het doffe geluid is dan even weg. De muziek is in mid-tempo, er is lekker veel orgelspel. Het gitaarspel bestaat uit verschillende laagjes, alles is prima aangevuld door de ritmesectie. Ieder nummer bevat mooie elementen. Zo hoor je in ’Holler’ onder andere heerlijke harmonicatonen en weer dwarrelt de piano er gracieus doorheen. De basis is ‘ouderwetse’ blues, maar toch is het niet oubollig.
‘Cover It Up’ start heel anders na het vrolijk klinkende ‘What’s The Name’. Het instrumentale intro is lekker uitgebreid, de sfeer is in eerste instantie laidback. Er zijn leuke, subtiele wisselingen in tempo en volume. Vocale en instrumentale stukken wisselen elkaar ook af. Weer zijn er mooie details in de muziek te horen. Tot slot ‘Birdmens’, deze begint met zang en een vleugje muziek, het orgel hoor je mooi op de achtergrond. Zang en muziek blijven ingetogen. Ondanks de ingetogen muziek, zitten er leuke details in verweven. Jammer dat dit laatste nummer vrij kort is. Een enkel nummer is op het einde net iets te vroeg afgekapt. Alle nummers hebben een aangename flow, over het algemeen in mid tempo, waarmee je vanzelf mee beweegt.
Met deze line up had ik een gave cd verwacht en dat maken de mannen waar. Er was namelijk een grote valkuil… het had zo maar gekund dat de mannen te gretig waren, te veel hadden gewild. Want deze talentvolle muzikanten kunnen zó veel. Gelukkig zijn ze absoluut niet in deze valkuil getrapt! Want het is nergens over de top. Ook de achtergrondzang is nergens te veel of te voorspelbaar toegepast. Dit album is in beperkte oplage als cd en op vinyl verkrijgbaar. Hoewel het geluid niet perfect is, hebben ze gezien de mogelijkheden wel het beste eruit gehaald. Kortom, ‘Birdmens’ heeft de lockdown goed besteed. Hopelijk zien we deze mannen, met welke band dan ook weer snel live. ‘Birdmens’ als band compleet op het podium, dat zou helemaal een feestje zijn. (7/10) (Birdmens Records)