Het trio Triggerfinger uit Antwerpen (Ruben Block, zang en gitaar; Paul Van Bruystegem, bas; Mario Goossens, drums) heeft in Europa, de VS en Canada een ijzeren reputatie opgebouwd als liveband én scherpst geklede groep van de scene. Met hun titelloze debuutalbum (2004), ‘What Grabs Ya’ (2008), ‘All This Dancing Around’ (2010) en ‘By Absence of the Sun’ (2014) werden ze een vaste waarde in de hitlijsten (de laatste twee albums werden bekroond met respectievelijk platina en goud). Hun geïmproviseerde cover van Lykke Li’s ‘I Follow Rivers’ werd in 2012 een Europese monsterhit, en ze werden in 2013 en 2014 uitgenodigd om in het voorprogramma van The Rolling Stones te spelen. Dat heet: onwards and upwards.
Maar na vier studioalbums en jaren van intensief toeren was het tijd voor iets anders. Tijdens het schrijven van ‘Colossus’ wilde Triggerfinger wat nieuwe smaken toevoegen aan het bekende recept. “We wilden even weg uit de ratrace”, zegt Ruben Block. “Eerst werkten we samen met enkele externe muzikanten, die ons helemaal uit onze comfortzone haalden. Daardoor gingen we op een heel andere manier tegen onze songs aankijken. Als tweede stap bouwden we onze eigen kleine studio, waar we de klok rond konden werken en gieren. Alle versterkers op tien om twee uur ’s nachts? Geen probleem! Maar we wilden meer dan dat. De vorige albums dreven op energie, op de live interactie tussen ons drieën. Daar was het ons niet om te doen: de song stond voorop. ‘Alles mag’ was ons motto. Akoestische instrumenten, samples, keyboards, percussie, twéé basgitaren: zolang ze de song dienden, was alles oké.”
‘Colossus’ was de eerste song waarop de band met twee bassen werkte. Block: “Door de gitaar even aan de kant te laten kreeg je een heel open groove, en qua sound is de combinatie van twee bassen ontzettend intrigerend. Heavy, natuurlijk, maar tegelijk ook heel fris. Plots flitsten er beelden en fragmenten uit gesprekken door mijn hoofd, als één grote collage, en over die monumentale groove heen begon ik te scanderen: ‘Colossus! Colossus!’ Dat bleef hangen.”
De vraag die zich nu aandiende was: wie kon dit materiaal tot een nieuw Triggerfinger-album kneden? Sinds begin jaren negentig kwamen de bandleden steeds dezelfde twee namen tegen op hun favoriete albums: producer Mitchell Froom en technicus Tchad Blake – zowat het meest eigenzinnige duo van de muziekwereld. Als team en afzonderlijk werkten ze met Los Lobos, Elvis Costello, Paul McCartney, Bonnie Raitt, Richard Thompson, Tom Waits, Arctic Monkeys, The Black Keys, U2 en Pearl Jam, om er maar een paar te noemen.
Na een ontmoeting met Mitchell Froom in juni 2016 sloeg de band zes weken zijn tenten op in Frooms studio in Santa Monica. Het werkte meteen. De ingetogen producer werd al snel het vierde lid van de band en haalde song na song onvatbare, weirde sounds uit zijn collectie vintage keyboards. Steve Berlin, saxofonist van Los Lobos, strooide zijn mojo uit over drie tracks. En om het helemaal af te maken liet Tchad Blake de opnames klinken als een gierende rit door de achterbuurten van Los Angeles.
“Dit is één van de meest overdonderende dingen die we ooit hebben gedaan”, vertelt Ruben Block. “We zijn al jaren fan van het werk van Mitchell Froom, maar het blijft een risico om met je helden te werken. Mitchell bleek tegelijk heel ondersteunend én uitdagend. De man heeft een deur voor ons geopend. Dankzij hem zijn we met COLOSSUS weer voor jaren vertrokken.”
‘Colossus’ komt uit op 25 augustus, en is Triggeringer’s eerste album bij hun nieuwe label Mascot Records/Mascot Label Group.
