De dokter heeft geen introductie nodig; in de 90’s heeft de hip-hop legende een enorm grote rol gespeeld in de hip-hop scene met zijn futuristische West Coast producties en eindeloze contributies aan hits en artiesten waaronder Eminem en The Game. ‘The Chronic‘ en ‘2001‘ worden beiden als klassiekers beschouwd, en het derde album van Dre, dat ‘Detox’ zou heten, was het meest besproken en geanticipeerde hip-hop album van het afgelopen decennium.
Afgelopen week heeft de eerste rapper met een miljard op zijn naam bekendgemaakt dat ‘Detox’ volledig was geschrapt omdat hij het niet goed genoeg vond. In plaats daarvan heeft hij nu ‘Compton’ uitgebracht; zijn eerste album in 16 jaar, geïnspireerd door de biografische film ‘Straight Outta Compton’ – gebaseerd op het leven van N.W.A., de controversiële hip-hop groep waar Dr. Dre deel van uitmaakte – en een soundtrack voor het dagelijkse leven van de meest beruchte stad in Californië.
Misschien wilde Dr. Dre de uit-de-hand-gelopen hype van ‘Detox’ uit de weg ruimen door dit nieuwe product uit de brengen. Hoe dan ook vraagt menig mens zich af: was het het wachten waard? Met gemixte gevoelens van spanning, angst, enthousiasme en verwarring kunnen de fans nu luisteren naar het album waar velen hun hele leven op hebben gewacht; na een nummertje of zes werd het me duidelijk dat Dr. Dre zich meesterlijk heeft aangepast aan moderne hip-hop zonder de touwen van zijn fans al te veel los te laten.
Dr. Dre blijft onvoorspelbaar
Het mix- en masterwerk op dit album is uitmuntend zoals dat nauwelijks gehoord is; de productie is verrassend up-to-date en – door de volheid, variatie en onvoorspelbaarheid – zelfs beter dan de meeste producties die in 2014 en 2015 zijn uitgebracht. Echter, de beats kennen niet meer de vibes die Dre’s twee andere albums met zich meebrachten. De hardcore old-school Dre fans zullen het moeten hebben van de teksten, die onderwerpen bevatten zoals criminaliteit, geweld en het materialisme die het leven in ‘Compton’ met zich meebrengt, beschreven vanuit het perspectief van rappers die zelf zijn opgegroeid met die realiteit. Nieuwkomers zoals King Mez en Anderson Paak, hand in hand met bekende namen zoals Ice Cube, Snoop Dogg, Eminem, Xzibit, Marsha Ambrosius en Kendrick Lamar, assisteren Dr. Dre bij de functie van het album: een meer volwassen, biografische en bewuste lyrische output dan wat men voorheen van Dre gewend was. The Game krijgt zelfs een eigen nummer van twee-en-een-halve minuut waar hij de verse heeft gespit die hij waarschijnlijk zijn hele carrière heeft willen spitten (hij was hard). Andere highlights zijn ‘Talk About It’, waar King Mez als eerst zijn pistool trekt en zijn potentie presenteert over de vlijmscherpe beatproductie van de dokter zelf, ‘Loose Cannons’, ‘Satisfaction’, Deep Water’, ‘Animals’ en ‘Talking To My Diary’.
De langdradigheid van sommige nummers zorgt soms voor momenten van verveling, maar het is duidelijk dat dit album op lange termijn interessant blijft. (8,5/10) (Aftermath/Interscope)
