Twee jaar geleden stond Fleetwood Mac ook twee avonden in de Ziggo Dome in Amsterdam, maar met één belangrijk verschil met nu. In het afgelopen jaar besloot Christine McVie na 15 jaar weer terug te keren bij de band. En dus is de band weer in hun succesvolste bezetting zoals ten tijde van de succesalbums ‘Fleetwood Mac’, ‘Rumours’, ‘Tusk’, ‘Mirage’ en ‘Tango In The Night’. Doordat Christine zich er weer bij heeft gevoegd zijn er ook weer een aantal bekende klassiekers terug op de setlist die de achterlopen 15 jaar op de setlist werden gemist. Want zij was verantwoordelijk voor bekende nummers als ‘Songbird’, ‘Little Lies’ en ‘You Make Loving Fun’. Zouden die vanavond ook weer langs komen?
Rond 20:10 doofden de lichten. Eerst kwamen de vaste kern drummer Mick Fleetwood en John McVie op. Vervolgens Christine McVie, en hand in hand volgden Lindsey Buckingham en Stevie Nicks. Met ‘The Chain’ begon de avond meteen met één van de klassiekers van het album ‘Rumours’. Vervolgens werd de terugkeer van Christine McVie gelijk onderstreept met ‘You Make Loving Fun’. Waarna er met ‘Dreams’ nog een derde nummer van ‘Rumours’ kwam. Helaas zong Stevie Nicks nogal uit de toon, iets wat ze helaas deze avond vaker zou doen, terwijl de stem van Christine niets is veranderd. Het eerste blok was duidelijk gericht op de bekende classics: ‘Second Hand News’, ‘Everywhere’, en een klein blokje van het album ‘Tusk’ met naast de titelsong het punk-achtige ‘I Know I’m Not Wrong’ en ‘Sisters of the Moon’. Bij de laatst genoemde zong Stevie gelukkig wel weer op toon, en week daar dit keer weinig vanaf.
Na ‘Say You Love Me’ volgde het akoestische gedeelte van Lindsey Buckingham. Zijn solo uitvoering van ‘Big Love’ blijft indrukwekkend en overtreft de studioversie van ‘Tango In The Night’. Het nummer werd gevolgd door een ander pareltje: ‘Landslide’, waarbij Nicks hem weer vergezelde. ‘Never Going Back Again’ dat daarna volgde was trager dan op ‘Rumours’, waardoor de sleur er een beetje insloop; Dit veranderde pas weer bij ‘Gypsy’. Bij de introductie vertelde Stevie Nicks hoe zij en Buckingham elkaar hadden ontmoet in de jaren ’60. Gelukkig duurde haar verhaal nu geen 10 minuten, zoals in 2013. Er volgde één van de grootste hits van Fleetwood Mac, die de afgelopen 10 jaar werd gemist op de setlist, maar dankzij de terugkeer van Christine weer werd gespeeld: ‘Little Lies’. Het klonk verrassend fris, maar helaas kwam er daarna een tweede te langzaam gespeelde song: ‘Gold Dust Woman’, wat veel te lang werd uitgesponnen. Ook ‘I’m So Afraid’ was trager dan de band ooit heeft gespeeld. Het publiek werd echter weer wakker geschud bij het onvermijdelijke ‘Go Your Own Way’, waarna de band het podium verliet.
Natuurlijk kwam er een toegift; Met ‘World Turning’ begon deze. Het werd een mooie toegift, alleen zorgde de drumsolo van Mick Fleetwood voor het derde saaie moment van de avond. Gelukkig werd dat daarna goed gemaakt met ‘Don’t Stop’ en ‘Silver Spring’. Om de avond vervolgens af te laten sluiten door Christine met een ander nummer dat de afgelopen 10 jaar werd gemist op de setlist: ‘Songbird’. Het absolute hoogtepunt van de avond.
Door de drie momenten dat het inzakte was het concert niet het sterkste ooit. Toch stonden daar genoeg hoogtepunten tegenover. En de terugkeer van Christine McVie zorgde ervoor dat deze concerten meer memorabel waren dan de concerten in 2013. Voor achterlijk veel geld moet je anno 2015 bij Fleetwood Mac dus wel drie mindere momenten voor lief nemen, maar daar staan meer hoogtepunten tegenover. Plus dat je nu weer het gevoel hebt dat je naar een complete band staat te kijken. Met dank aan Christine McVie.
