De Amerikaanse journalist, schrijver en televisiecolumnist Peter Ames Carlin schreef onder meer biografieën over rocklegendes als Paul McCartney en Brian Wilson. Voor zijn laatste biografie over Bruce Springsteen had hij negen maanden lang intensief contact met zijn hoofdpersoon. De biografie ontving zowel in Amerika als ver daarbuiten lovende recensies in toonaangevende bladen en magazines. Op dit moment werkt de schrijver aan een biografie over Paul Simon. Vorige week sprak René Hoeflaak voor Maxazine met Peter Ames Carlin (1963) over drijfveren, obsessies en ervaringen. ‘Beroemd zijn neemt veel van jezelf’
Peter Ames Carlin (foto: www.carlindustries.com)
Peter, je houdt je de laatste jaren vooral bezig met het schrijven van biografieën. Wat trekt je daarin zo aan? Peter: ‘Ik schrijf eigenlijk mijn hele leven al graag over mensen. Die interesse in mensen heb ik van huis uit meegekregen. Mijn vader was psycholoog en ik heb zelf ook een tijdje psychologie gestudeerd. Het interesseert mij wat mensen beweegt. En dan heb ik het niet eens zo zeer over celebrities of bekende artiesten. Weet je , ik werkte jarenlang voor People Magazine in New York en daar schreef ik verhalen over ‘gewone’ mensen. Het concept van People Magazine was het schrijven van buitengewone verhalen over gewone mensen en gewone verhalen over buitengewone mensen. Iedereen heeft immers een eigen interessant verhaal. Daar wil ik over schijven. Ik spendeer daar met veel plezier al jaren van mijn leven aan’
Ok, dat begrijp ik, maar waarom kies je dan uitgerekend voor het schrijven van biografieën van drie wereldberoemde en doorgaans onbenaderbare sterren? ‘Ik groeide daarnaast ook op in een muzikale familie. Ik was ook altijd met muziek bezig. Het fascineert mij enorm hoe kunst -zoals een lied- ontstaat. Hoe komt iemand die net als wij een gewoon leven leidt tot het schrijven van een wereldhit? En inderdaad, het is niet makkelijk om door te dringen tot de intieme privé kring van een wereldster laat staat tot die persoon zelf.
Maar toch is het je gelukt. ‘’Dat is een redelijk gecompliceerde uitdaging en onderdeel van het werk. Een soort van strijd. Het moeilijkste is het benaderen van mensen uit de directe omgeving van je hoofdpersoon en hun vertrouwen te winnen. Op dit moment zit ik midden in een dergelijk proces. Ik werk nu al bijna anderhalf jaar aan een boek over Paul Simon. Ik sprak al veel mensen. Het is mij toch nog steeds niet gelukt om met hem zelf in contact te komen. Het gaat stapje voor stapje. Bij Bruce Springsteen duurde het ook ongeveer anderhalf jaar voor ik uiteindelijk een eerste afspraak met hem had’ aldus Peter
Wat is volgens jou, de gemeenschappelijke drijfveer van jouw hoofdpersonen? Wat hebben ze gemeen? Peter: ‘Het is een cliché maar ik denk dat het onvrede en verdriet is. Alle drie hebben ze hun eigen donkere, negatieve en lege kant. Ze zijn geobsedeerd om die innerlijke negativiteit en onrust om te buigen naar positiviteit. Dat is ook juist wat mij intrigeert. Waar komt die obsessie vandaan? En waar die bereidheid om zoveel op te offeren? Ze staan iedere dag weer op om iets te bereiken. Het is precies zoals Malcolm Gladwell (Amerikaans schrijver en journalist RH) het beschrijft in zijn boek Outliers. Het kost tienduizend uur om iets geniaals te produceren’.
In die zin is het schrijven van biografieën ook een soort van obsessie. Hoe zit het met jouw obsessie? ‘René, eerlijk gezegd ben ik in zekere zin geobsedeerd door mijn onderwerpen en hoofdpersonen. Ik schrijf tenslotte over hen en zij niet over mij. Wellicht ben ik op zoek naar mij zelf en wil ik iets van mijzelf terugzien’ zo lacht Peter bijna verontschuldigend. ‘Maar ik verdien er vooral ook mijn geld mee. Ik heb een gezin te onderhouden’
Stel, je wordt opnieuw geboren. Kies ja dan voor het leven van rockster of die van biograaf? ‘Dat is een gecompliceerde vraag. Het is en was voor een genie als Brian Wilson niet makkelijk om als genie te worden geboren.Het is voor hem zelfs moeilijk om Brian Wilson te zijn. Zijn beste werk ‘God only knows’, één van de beste songs van de laatste vijftig jaar schreef hij in achttien minuten. Volgens Wilson zou hem het nummer zijn ingegeven door demonen. Eigenlijk had ik je vraag aan Bruce Springsteen moeten stellen. Ik weet zeker dat veel rocksterren liever postbode willen zijn. Het maakt je leven simpeler en makkelijker. Beroemd en geniaal zijn neemt veel van jezelf. Je offert veel op. Niet voor niets vluchten vele sterren en beroemdheden in drugs. Bruce heeft zich daar nooit mee ingelaten. Terwijl het in zijn privé leven toch ook wel een rommeltje was. Hij gaf zich volledig over en wijdde zich volledig aan het spelen van muziek. Daar had hij immers de controle over’.
Heb je nog steeds contact met je hoofdpersonen? Heb je Bruce Springsteen onlangs nog gefeliciteerd met zijn 65e verjaardag? ‘Wel met Paul McCartney zelf heb ik helaas nooit contact gehad. Zo zal het met Paul Simon ook wel vergaan. Maar Bruce zie ik zo nu en dan nog wel. En ja, op zijn verjaardag vorige week hebben we elkaar nog een sms’je gestuurd. Alhoewel we natuurlijk een special band hebben en we bijna een jaar lang nauwe contacten hadden, zijn we geen ‘old boys’. Het is dus niet zo dat we bij elkaar over de vloer komen. En zo moet het ook zijn’.
Je bent een ervaren en bekende biograaf? Welk advies kan je iedere beginnende collega meegeven? Peter: ‘Je moet echte iedere steen blijven optillen. Het belangrijkste telefoontje is het volgende telefoontje, stuur altijd een mail na je volgende mail, volg je nieuwsgierigheid en vooral, blijf onthouden dat het gewone mensen zijn. Maar dan met interessante banen. En dat het beeld van beroemdheden en je hoofdpersoon niet overeenkomt met de werkelijkheid maar is gecreëerd door de media’.
Tot slot. Wat is jouw favoriete Bruce Springsteen song? ‘Dat verschilt van dag tot dag. Maar als je een pistool op mijn hoofd zou zetten, kies ik voor ‘Racing in the Street’ (Van Darkness of the Edge of Town RH). Dat nummer raakt de essentie van waar Bruce voor staat en de boodschap hij de wereld wil zijn hele leven vertelt. Het is een nummer met zowel melancholie als vastberadenheid. Het gaat over onze alledaagse bezigheden maar neemt je tegelijkertijd mee in een reis waarin je boven je zelf uitstijgt’ aldus Peter die het antwoord op mijn laatste vraag toepasselijk eindigt met een voordracht van een couplet uit ‘Racing in the Street’. For all the shut down strangers and hot rod angels. Rumbling through this promised land. Tonight my baby and me, we’re gonna ride the sea. And wash these sins of our hands’
