De Rotterdamse schouwburg, een plek waar ik vroeger bijna dagelijks langs liep maar nog nooit werkelijk in was geweest, meestal liep ik er voorbij om een kaartje te halen voor de bioscoop, of als ik van de andere kant kwam, om naar school te gaan. Maar deze keer was het dan zo ver, ik ging de schouwburg bezoeken. En niet voor zomaar iets, voor Kyteman, die deze keer naar eigen zeggen helemaal niets had voorbereid. Tijd voor The Jam Sessions.
Een uur van tevoren mochten we naar binnen, de stoelen waren ingewisseld voor sta plekken, met een aantal uitzonderingen op de balkons en aan de zijkanten van de zaal. De eerste groep die binnen was vulde meteen de voorste rij, voor het podium. Ik zocht samen met nog wat anderen een plekje op de overgebleven stoelen. Schuin voor het podium, een ideale plek. Iets over tijd kwamen de (vooral) mannen van Kyteman het podium op, de zaal heette ze welkom met een luid applaus en gefluit. Colin, die ondanks alle succes met zijn Kyteman Orchestra niet veel zekerder van zichzelf leek geworden te zijn, sloop het podium op en starten gelijk de eerste jam in. Wat er volgde was een wereld van magie. Dat een persoon zoveel bandleden onder controle kan houden; en op hun beurt, dat die bandleden zoveel talent hebben om aan te voelen wat wel en wat niet kan. Als de eerste jam is afgelopen spiek ik even op mijn horloge, we zijn bijna een half uur verder en het lijkt of we net begonnen zijn, dit beloofd veel goeds.
Na de eerste jam durft Colin het toch aan om even de microfoon te pakken en ons welkom te heten, hij legt ons uit dat alles wat vanavond gespeeld zal worden nooit meer gespeeld zal worden, alles wordt ter plekke bedacht, uitgevoerd en daarna is het weg. Morgen zal er weer iets nieuws worden gespeeld en ook dat zal na die ene keer alleen nog te horen zijn in de herinneringen van de mensen die er bij waren, met die ene kleine uitzondering, er lopen camera-mensen rond die alles opnemen. Zo blijft er toch iets achter van wat er gedaan is, op de website van Kyteman kan je dan alles nog een keer terug luisteren.
Snel gaan we door met de show, nog anderhalf uur lang worden er jams gemaakt, de een nog mooier dan de ander. Het voelt heel bijzonder, dat ik dit live mag mee maken, dat de mensen die er niet bij zijn dit nooit zo zullen horen. De band maakt een buiging, gaat af en het publiek vraagt om meer. Bijna geschrokken van het enthousiasme pakt Colin de microfoon, neemt plaats op een van de versterkers, als een klein geschrokken aapje en bedankt de mensen in de zaal met een brok in de keel. Nog een jam, en een half uur later loop ik met een tevreden gevoel de zaal uit. Ik was erbij. Ik heb deze jams gehoord, ik wel, jullie niet!
Wil jij nog een concert van Kyteman mee maken? Dat kan! Kyteman staat nog in de Oosterpoort in Groningen, op 20 april.
Foto (c) Stephen Hotsma, archief Maxazine.nl