Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Max Ionata Special Edition – Tivoli
Bij de naam Tivoli zullen de meeste mensen denken aan het park in centrum van Kopenhagen. Tenzij je Utrechter bent en de eerste gedachten een concertzaal betreffen. Of je denkt aan een stadje vlakbij Rome. Saxofonist Max Ionata verbindt de mediterrane sfeer van het Italiaanse stadje met het Deense hygge. Het album begint met de warme klanken in ‘Canción para Sara’ en wordt gevolgd door het ingetogen ‘Consolation’. Zo wisselen grooves af met rustige, gedragen composities, waarbij het vaak, zo niet alleen om de tenorsax van Ionata draait, in een stevige basis gesteund door Martin Sjöstedt (piano), Jesper Bodilsen (contrabas) en Martin Maretti Andersen (drums). Toch kunnen we ons niet aan de indruk onttrekken dat een en ander wat geforceerd is, nergens wordt de muziek echt ‘vrij’, ook niet in de improvisaties. Alsof het concept om Zuid-Europa te koppelen met Scandinavische sferen te gezocht is, te veel een keurslijf is geworden, te krampachtig. Misschien is dat de reden dat de meeste stukken een bescheiden lengte hebben. De uitzonderingen zijn twee meer belangwekkende composities: ‘Det Lysner – The Dawning Light’ en ‘Mr. GT’ dat een heerlijke energie heeft. Dan horen we ook dat dit kwartet op haar best is in meer swing-georiënteerde tracks. Met een speelduur van nog geen veertig minuten verdeeld over acht nummers, is dit best een aardig album waar niemand zich een buil aan zal vallen. Maar van platen die op het Mingus-label worden uitgebracht, verwachten we meer. (Jeroen Mulder) (6/10) (Mingus Records)
Carnal Savagery – Crypt Of Decay
‘Crypt Of Decay’ is het zevende album van het Zweedse death metal-duo Carnal Savagery. Aan inspiratie heeft het tweetal bestaande uit Mikael Lindgren die alle instrumenten bespeeld en zanger/grunter Mattias Lilja geen gebrek. Zeven albums in vijf jaar tijd mag je met een gerust hart productief noemen. ‘Crypt Of Decay’ heeft hetzelfde euvel als de voorgaande zes albums van Carnal Savagery. Ook op dit album staan een paar bangers die een genot zijn om naar te luisteren, helaas staan er ook wat mindere composities op die acceptabel maar niet bijzonder zijn. Killers en fillers dus. De teksten gaan over verschillende seriemoordenaars en hun morbide levensstijl, muziek is Swedeath metal. Heel erg lijkend op Dismember, één van de grondleggers van dit genre. Het is niet de uitvoering maar het componeren wat Carnal Savagery parten blijft spelen. (Ad Keepers) (6/10) (Moribund Records)
Fat Joe – The World Changed On Me
De Bronx rapper Fat Joe presenteert met zijn elfde studioalbum een tegenstrijdig werk dat worstelt met zijn identiteit. Op 54-jarige leeftijd probeert Joe moderne sounds te omarmen, wat resulteert in een album dat soms authentiek en soms geforceerd aanvoelt. De productie, voor 54 procent verzorgd door Cool & Dre, is het sterkste element van het album. Het titelnummer ‘The World Changed On Me’ komt het dichtst bij vintage Fat Joe, met een Just Blaze achtige soul productie waarin hij reflecteert op zijn verleden in de jaren 80 en hoe hij zich heeft moeten aanpassen aan de huidige wereld. Tracks als ‘Us’ met Remy Ma en een intro van Chris Rock hebben kracht, terwijl ‘I Got You’ met Babyface een aangename R&B vibe heeft. Helaas voelen veel andere nummers generiek aan, met Joe die flows probeert na te bootsen die beter bij jongere rappers passen. ‘Paradise’ met Anitta en DJ Khaled klinkt gedateerd, alsof het uit 2005 komt. De gastbijdragen zijn wisselend in kwaliteit en het album mist een duidelijke richting. Met slechts 31 minuten speeltijd had dit project sterker kunnen zijn als Joe zich meer had gefocust op zijn eigen stijl in plaats van trends te volgen. (Norman van den Wildenberg) (5/10) (EMPIRE Distribution)
DMX – Let Us Pray: Chapter X
Het tweede postume project van DMX concentreert zich volledig op de spirituele dimensie van de legendarische Yonkers rapper, waarbij Grammy winnende producer Warryn Campbell nieuwe muziek heeft gecomponeerd bij eerder opgenomen gebeden die Earl Simmons over zijn eerste zes studioalbums had verspreid. Het resultaat is een omstreden release van slechts acht tracks, waarvan vier instrumentale versies zijn van de eerste vier nummers, wat de speelduur beperkt tot 27 minuten. Campbell creëerde originele muzikale arrangementen die variëren van barokke koorpartijen tot moderne trap beats, terwijl gastoptredens van Killer Mike, Snoop Dogg, Lecrae en MC Lyte de gebedsmonologen van DMX aanvullen. Opener ‘Favor’ toont hoe gospelgroep Mary Mary’s harmonieen samensmelten met DMX’s dankbetuigingen aan zijn schepper, terwijl ‘Bear With Me’ met Lecrae christelijke rap en gebed verenigt. Het afsluitende ‘Until I’m Gone’ met Snoop Dogg en Terrace Martin laat DMX’s stem beven van emotie terwijl hij over zijn sterfelijkheid en geloof spreekt. Hoewel de productie vakkundig is en de intenties oprecht lijken, roept het project vragen op over hoe DMX zelf zijn spiritualiteit had willen documenteren. De cynici wijzen erop dat dit vooral Def Jam ten goede komt zonder nieuw geraapt materiaal, en dat een volwaardig album met handgekozen gospelsamenwerkingen waarschijnlijk DMX’s voorkeur had gehad. Het project zweeft ongemakkelijk tussen eerbetoon en commerciële exploitatie, maar biedt wel een kijkje in de oprechte religiositeit die altijd een kernonderdeel van zijn identiteit vormde. (Elodie Renard) (5/10) (Def Jam)
The National – Rome
Voor degenen die al jaren beweren dat je The National live moet ervaren om hun muziek echt te begrijpen, komt nu het definitieve bewijs in de vorm van dit uitgebreide dubbele livealbum met 21 tracks. Opgenomen op 3 juni 2024 in de architectonisch prachtige Cavea van het Auditorium Parco della Musica Ennio Morricone tijdens hun gezamenlijke tour met The War on Drugs, vangt deze release de essentie van wat de band zo onderscheidend maakt op het podium. De setlist overspant een kwart eeuw materiaal, van het rauwe ‘Murder Me Rachael’ uit hun debuutalbum tot recente composities als ‘Tropic Morning News’ en ‘Smoke Detector’. Matt Berninger’s karakteristieke bariton komt nog authentieker over in de live omgeving, waarbij zijn gecontroleerde intensiteit regelmatig kantelt naar kathartische momenten van bevrijding. De tweelingbroers Aaron en Bryce Dessner leveren ingewikkelde gitaarpartijen die een solide fundament vormen, terwijl drummer Bryan Devendorf als het geheime wapen van de band fungeert met zijn krachtige, menselijke groove die zelfs de meest ingetogen nummers zoals ‘I Need My Girl’ tot leven brengt. Gemixed door vaste medewerker Peter Katis klinkt het album verrassend helder en cinematisch zonder de rauwe energie van een liveoptreden te verliezen. Het publiek is voelbaar aanwezig door het hele album heen, culminerend in de emotionele afsluiter ‘Vanderlyle Crybaby Geeks’ waarbij duizenden fans woord voor woord meezingen. Hoewel tracks als het bijna zeven minuten durende ‘Smoke Detector’ wat redigeren hadden kunnen gebruiken en nummers als ‘The System Only Dreams In Total Darkness’ wat ongemakkelijk voelen, demonstreert dit document overtuigend waarom The National beschouwd worden als een van de beste livebands van hun generatie. (Anton Dupont) (8/10) (4AD)
