Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Sugar Ray And The Bluetones – Blues From Sibculo
Raymond Norcia, beter bekend als Sugar Ray, draait al meer dan 50 jaar mee in het blueswereldje. Vanaf 1979 met zijn eigen band Sugar Ray And The Bluetones. In de jaren negentig was hij gedurende zeven jaar de stem van Roomful Of Blues. Met zowel zijn eigen band als in de rol van begeleider van andere artiesten als J. Geils, Roomful Of Blues, Pinetop Perkins, Otis Grand, om er maar een paar te noemen, is hij op meer dan vijftig albums te horen. Drummer Neil Gouvin, die met Ray sinds de middelbare schooltijd in diverse bands heeft gespeeld, en bassist Michael ‘Mudcat’ Ward horen vanaf het begin bij de Bluetones. Ronnie Earl en Monster Mike Welch waren in de loop van de jaren de gitaristen van de band. Tijdens hun Europese tournee in april van dit jaar dook de band enkele dagen de studio in van Bo Brocken in het Overijsselse Sibculo. Over een periode van drie dagen was dit het domein van hierboven genoemde Ray, Neil en Michael, en de gerenommeerde gitarist Rusty Zinn. Vier muzikanten met hun instrumenten, en Bo Brocken en Harm van Essen achter de knoppen. En het resultaat mag er zijn. Op het album ‘Blues From Sibsulo’ staan tien nummers, die puur en eerlijk zonder overdubs of ander gesleutel te horen zijn. Het is alsof je getuige bent van opnamen in de oude studio’s van Chess in Chicago. We horen vijf eigen nummers en vijf covers. Het zijn tien juweeltjes, die uitblinken door hun ogenschijnlijke eenvoud en puurheid en het overduidelijke speelplezier dat de heren ervaarden bij hun bezoek aan Sibculo. De solide en swingende bas en drums geven Ray met zang en harmonica en Rusty op gitaar alle mogelijkheden om hun werk te doen. Ray heeft een prettige en heldere stem en zijn harmonicageluid is vol en meeslepend, waarmee hij ieder nummer geloofwaardig weet te brengen. Rusty Zinn is als gitarist van bijzondere klasse, soms fel en rauw, de andere keer weer relaxed. Nummers die wat mij betreft een bijzondere vermelding verdienen zijn de vlotte opener ‘No More Chances’, de lekkere boogie ‘Rusty Nail’ en de aloude T-Bone Walker klassieker ‘Mean Old World’ met heerlijk gitaarwerk van Rusty. Ik ben zelf niet iemand van de jaarlijstjes, maar mocht ik er toch een moeten samenstellen dan gooit ‘Blues From Sibculo’ hoge ogen, en ik denk dat deze zelfs bovenaan komt te staan. Een heerlijk album. (Eric Campfens) (9/10) (Natural Records)
Alex Ventling – Wavemakers
Pianist en componist Alex Ventling werd in Nieuw-Zeeland geboren, maar werkt en woont al jaren in Europa waar hij een boeiende reis aflegde die begon in Basel en hem via het Jazz Masters Programma achtereenvolgens naar Kopenhagen, Berlijn en Trondheim bracht. Deze rijke opleiding is terug te horen in zijn muziek: we horen de klassieke training, de improvisatietechnieken en de pure jazz in de negen composities op dit ‘Wavemakers’. Juist door de rijkdom aan stijlen is het album moeilijk te duiden. Het zijn klanklandschappen, hier en daar zelfs meditatief, maar met een nauwlettend oor voor detail. Ventling werkt ook op dit album samen met Tuva Halse (viool), Amund Stenøien (vibrafoon) en August Glännestrand (drums), een kwartet dat perfect op elkaar is ingespeeld en moeiteloos meedeint op de golven die Ventling componeert, bestaande uit complexe texturen en ritmische eigenaardigheden. Bij tijd en wijlen kabbelen de golven, maar op de juiste momenten horen we ook de dieptes, zeker als viool en vibrafoon een hoofdrol opeisen. ‘Wavemakers’ is daarbij geen klassiek jazzalbum, maar komt qua luisterervaring dichter in de buurt van een soundtrack. Neem het drieluik ‘Trondheim’, de derde grote stad in Noorwegen en tegenwoordig woonplaats van Ventling. In gedachten volgen we de Nidelva, langs de pakhuizen, staan even stil bij de Nidaroskathedraal, bezoeken Stiftsgården en Sverresborg: Ventling slaagt erin een waar muzikaal klankportret te schetsen. Het moet gezegd dat de viool en de vibrafoon voor de echte magie zorgen in dit portret. Het hoogtepunt op het album is ‘Omaha’, dankzij de vocalen van Sissel Vera Pettersen. De lyrische zang is een verrijking: wat ons betreft hadden vocalen op meer tracks een fraaie toevoeging kunnen zijn. (Jeroen Mulder) (8/10) (Particular Recordings Collective)
Triskelyon – Maelstrom Of Chaos
Triskelyon is een soort van solo studioproject van de Canadese gitarist Geoff Waye die in Category Vl speelt. In 2021 is Waye met Triskelyon begonnen en ‘Maelstrom Of Chaos’ is het vierde album van Triskelyon. Plichtsgetrouw brengt Geoff Waye dus ieder jaar een nieuw Triskelyon-album uit. Waye schrijft alle nummers en speelt uiteraard ook gitaar op het album. De bandbezetting verschilt echter per nummer wat muzikaal nauwelijks merkbaar is maar qua zang wel degelijk. Enkele vocalisten wil ik even vernoemen, niet allemaal het is tenslotte een korte review. Allereerst Liv Jagrell (Liv Sin), Pete Healey van Marshall Law die imponeert met zijn hoge uithalen en ook mede-bandlid van Category Vl zangeres Amanda Jackman mag meedoen op dit album. Triskelyon speelt rauwe thrash die me erg doet denken aan het eerste album van landgenoten Voivod, ‘War and Pain’. Het klinkt allemaal heel ruw en ongepolijst. Ook de productie is lomp. Als ik heel eerlijk moet zijn kan ik na vele luisterbeurten nog steeds geen vat krijgen op dit album. Is het modern? Is het retro? Is het blackened thrash? Ik hou het op punk/trash en ondanks dat ‘Maelstrom Of Chaos’ nogal afwisselend van kwaliteit is wat natuurlijk komt door de vele verschillende muzikanten die op dit album meespelen en/of zingen mag ik er met plezier naar luisteren. Beste nummer is opener ‘Of Dust And Divination’ gezongen door Liv Jagrell. Ook de Peter Schilling cover ‘Major Tom’ mag niet onvermeld blijven. Een beetje vreemd maar wel lekker, wat eigenlijk geldt voor het hele album. (Ad Keepers) (7/10) (Moribund Records)
Mario – Glad You Came
Na een afwezigheid van zes jaar keert de Amerikaanse zanger Mario terug met zijn zesde studioalbum, zijn eerste release onder een major label sinds 2009. Onder de vleugels van producer en songwriter James Fauntleroy heeft Mario een intiem album gecreëerd dat zijn liefde voor klassieke soul verbindt met een moderne productie. Het album ademt de sfeer van Marvin Gaye en Michael Jackson, maar voegt daar een eigentijdse laag aan toe. De single ‘Space’ bereikte de top 20 van de Adult R&B Songs chart, terwijl ‘Keep Going (Aaaaahhhhh)’ Mario zijn eerste top 10 hit in twintig jaar opleverde. Het titelnummer is een verleidelijke slow jam waarin Mario’s vocale diepgang volledig tot zijn recht komt. Tracks als ‘You 101’ en ‘Selfish’ tonen zijn vermogen om kwetsbaarheid en romantische twijfel te verwoorden, waarbij hij liefde vergelijkt met academische toewijding. De productie van BNYX en het songwriting talent van Fauntleroy tillen het album naar een hoger niveau. Mario bewijst dat hij na twee decennia nog steeds relevant is en zich kan meten met de nieuwe generatie R&B artiesten. De zanger heeft een album afgeleverd dat zowel persoonlijk als universeel aanvoelt, vol met rijke melodieen en emotionele diepgang. (Elodie Renard) (7/10) (Epic Records)
Stray Kids – HOP
De K-pop formatie Stray Kids sluit 2024 af met hun eerste officiële mixtape sinds hun debuut in 2018, een ambitieus project dat hun liefde voor hiphop centraal stelt. De groep bracht eerder dit jaar al het succesvolle album ‘Ate’ uit en gaat nu verder met hun eigen interpretatie van het genre onder de noemer SKZHOP HIPTAPE. De mixtape opent met ‘Walkin On Water’, een track die sterk leunt op jaren 90 hiphop met moderne noise elementen die kenmerkend zijn voor de groep. De acht leden krijgen elk de ruimte om hun individuele kwaliteiten te tonen in solo tracks die variëren van Bang Chan’s sensuele ‘Railway’ tot Lee Know’s opvallend vrolijke ‘Youth’ met een jaren 80 vibe. Changbin’s ‘Ultra’ maakt indruk met zijn harde productie, terwijl Felix een donkere draai geeft aan het Beest en de Belle verhaal in ‘Unfair’. De groepstracks zoals ‘Bounce Back’ en de samenwerking met Tablo van Epik High op ‘U’ laten horen dat de leden uitstekend kunnen schakelen tussen verschillende stijlen. De productie is consistent sterk, al zijn sommige tracks wat generiek. Het is een solide release die laat zien hoe veelzijdig de groep is, al blijft de vraag of dit project zich onderscheidt van hun eerdere werk. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (JYP Entertainment)
