De Macca Club in Hasselt was zaterdagavond de plek voor een warme en hartelijke bijeenkomst van de Belgische bluesscéne. De zaal was goed gevuld met ongeveer 170 man publiek, en het voelde aan als een reünie van muziekliefhebbers. Promotors van onder meer Mine Blues en Blues Peer waren aanwezig, naast andere bekende gezichten zoals Gert van Tones & Finatra. Iedereen was er om Jan Bas en zijn band aan het werk te zien.
Jan Bas is een serieuze naam; sommigen kennen hem nog van de band Rusty Roots en als mede-oprichter van Blues Peer. Voor deze avond had hij een sterke groep muzikanten om zich heen verzameld. Nico Vanhove op drums, met wie hij nog bij Rusty Roots speelde, Fabio Canini op gitaar, Lesley Troquet op bas en Sara Gilis op de toetsen.
De avond begon rustig. Na een intro van Richie Hawley kwam Jan Bas en band het podium op. Ze begonnen met eigen werk van Jan Bas, nummers als ‘Let You Go’ en ‘Sundust’. Ook het filmische ‘Masquerade’, nog in ontwikkeling, liet meteen horen hoe goed Jan Bas als songwriter is. De kwaliteit druipt ervan af. Wat vooral opviel, was hoe soepel de gitaarpartijen tussen Jan en Fabio in elkaar overliepen. Sara Gilis zorgde met haar subtiele toetsenwerk voor een extra dimensie. Drummer Nico Vanhove gebruikte voornamelijk mallets, wat de sound een zachte, sfeervolle klank gaf.
Een moment van nostalgie kwam met ‘Smiling Face’, een nummer uit het Rusty Roots-album Your Host uit 2014. Daarna nam de avond een wending, weg van de pure blues. Jan Bas is een romanticus en dat was te horen in Chris Isaak’s ‘Wicked Game’, een nummer dat hij opdroeg aan een van zijn helden. Het blinde vertrouwen tussen Jan en Fabio, ontstaan uit hun gezamenlijke project Sloper, bleek op nummers als ‘Here and Now’ en een verrassende cover van Patrick Swayze’s ‘She’s Like The Wind’ uit Dirty Dancing. Na de bandvoorstelling volgde een indrukwekkende versie van ‘Tennessee Whiskey’, bekend van Chris Stapleton.
Toen kwam het onverwachte: ‘Elona Gay’ van OMD. Dit New Wave nummer riep herinneringen op en liet Sara Gilis excelleren op de synthesizers. Daarna was er met ‘Never Alone’ een obligaat nummer uit het Sloper-arsenaal, waarop Jan en Fabio zich weer voluit konden uitleven. Als afsluiter van de reguliere set kozen ze voor ‘Fades Out’, een favoriet van Jan uit de Rusty Roots-tijd. Dit nummer begon als een bluesje en bouwde op naar intense gitaarpartijen, met een glansrol voor de bassgrooves en de uitstekende backing vocals van Lesley Troquet.
In de Jeneverstad mocht een toegift niet ontbreken. Jan Bas kreeg de Macca Club zo ver dat er maar liefst drie volgden. Voor de eerste pakte Jan zijn akoestische gitaar en bracht hij Ben E King’s ‘Stand By Me’ in de versie van Stephen Wilson Jr. Een vertolking die kippenvel bezorgde. Nog straffer werd het toen Jan in de toegift zijn rode Heritage-gitaar pakte en, gesteund door de uitbundige ‘Macca Singers’ uit het publiek, een nummer van The Boss bracht: ‘Dancing In The Dark’. Het absolute slotakkoord kwam samen met de hele band met zijn eigen romanticus song ‘Don’t Be Afraid’. Na deze avond was niemand bang; euforisch, dat wel.
Foto’s (c) Vic Geurts
