Er zijn weinig momenten in de popgeschiedenis waarin tijd zo perfect samenvalt als tijdens China Crisis’ optreden in de Muziekgieterij Maastricht op 12 september. Precies veertig jaar nadat Gary Daly en Eddie Lundon samen met Steely Dan’s legende Walter Becker hun magnum opus ‘Flaunt the Imperfection’ voltooiden, stonden de Liverpoolse veteranen opnieuw op een podium om hun meest geliefde album integraal ten gehore te brengen. Het contrast kon niet groter: waar ze in mei 1985 nog voor 15.000 bezwete Pinkpop-bezoekers in het Geleense Daemenpark speelden tussen Chris Rea en Yngwie Malmsteen, vulden ze nu een intieme zaal vol grijzende liefhebbers die er veertig jaar geleden wellicht ook al bij waren.
Dat ‘Flaunt the Imperfection’ überhaupt tot stand kwam, grenst aan het wonderlijke. In 1984 lag Steely Dan stil na hun laatste album ‘Gaucho’ uit 1980, geplaagd door technische problemen, juridische perikelen rond de overname van ABC door MCA Records, en Walter Beckers drugsproblemen. Toen China Crisis’ A&R-man vroeg wie ze als producer wilden, noemde Eddie Lundon voor de grap Gary Katz. “Dan kunnen we beter”, was het antwoord, “we hebben Walter Becker op onze rolodex.” Becker, die naar Hawaï was vertrokken om avocado’s te gaan kweken en af te kicken, had hun nummer ‘Papua’ gehoord en was geïntrigeerd. Het resultaat werd een album dat zo quintessentieel Steely Dan klinkt dat Becker als vijfde bandlid werd gecrediteerd, een eer die hij zelden verleende. Met sound engineer Phill Brown (Rolling Stones, Led Zeppelin, Jimi Hendrix) creëerden ze een gepolijst meesterwerk van jazz-geïnfuseerde sophistipop
Die erfenis was donderdagavond nog volledig hoorbaar. Na wat technische start-up problemen, de verkeerde sequence werd twee keer ingestart, alsof de geesten van Steely Dan’s perfectionisme nog altijd rondwaarden, opende de herkenbare sample die het album inluidt. Of het nu een zingend kind is of het fluitje van de melkman (bronnen verschillen), het markeert het begin van een van de meest onderschatte albums uit de popgeschiedenis. Gary Daly’s stem vertoonde hier en daar wat slijtage, vooral in de hogere registers van ‘Bigger the Punch I’m Feeling’, maar hij paste zich intelligent aan zonder de songs geweld aan te doen. Eddie Lundon, nog altijd spelend op dezelfde gitaar als veertig jaar geleden, liet weliswaar wat barstjes horen tijdens ‘Wishful Thinking’, maar de charme bleef intact.
De echte revelatie was saxofonist Eric Animan, wiens sublieme solo’s het Becker’se DNA van het album perfect etaleerden. Later in de set pakte hij er nog een digital woodwind synth bij, een ware topmuzikant die de jazz-fusion ambities van de originele opnames volledig recht deed. Toetsenist Jack Hymers, bekend van zijn werk met Paul McCartney en de BBC Philharmonic Orchestra, zorgde voor de nostalgisch correcte sound die het publiek terugtransporteerde naar 1985. De band speelde soepel door hun grootste hits: ‘You Did Cut Me’, ‘Black Man Ray’, en ‘King in a Catholic Style’, stuk voor stuk parels die destijds de top 20 haalden maar eigenlijk nooit de cultstatus kregen die ze verdienden. Opvallend was de respectvolle manier waarop over Walter Becker werd gesproken, de man die dit album van ordinaire new wave tot tijdloze kunst transformeerde.
In de kortere tweede set schakelde de band een versnelling hoger met ‘Tragedy and Mystery’ en de deep cut ‘Arizona Sky’ van het album ‘What Price Paradise’. Het Maastrichtse publiek deed aanvankelijk wat twijfelachtig mee aan de backing vocals, maar werd gaandeweg steeds enthousiaster. De afsluiting met ‘Scream Down at Me’, hun allereerste single uit 1982, was een perfecte cirkel: van Liverpools talent tot internationale erkenning en terug.
China Crisis bewees dat goede muziek tijdloos is. ‘Flaunt the Imperfection’ klinkt anno 2025 nog even fris als bij de release, een testament aan Becker’s visie en de band’s songwriting kwaliteiten. In een tijd waarin nostalgie vaak geforceerd aanvoelt, was dit een avond waarin het verleden en heden naadloos samenvloeiden. Meer dan de moeite waard,dit was pure klasse van muzikanten die nog altijd weten hoe het moet.
Foto’s (c) Jan Vranken