Sommige muziek blijft gewoon goed, ongeacht hoeveel jaren voorbijgaan. Dat werd dinsdagavond in 013 weer eens bewezen toen de S.O.S. Band uit Atlanta liet horen dat hun funk en R&B van de jaren tachtig niets van hun kracht hebben verloren. Met deze tournee viert de band hun 45-jarig jubileum. Voor het concert draaide DJ Mad de heerlijkste nummers, en ook achteraf zorgde hij ervoor dat het publiek nog lang bleef hangen in een heerlijke muzikale flow. Maar tussendoor als hoofd act natuurlijk dus de groep die in 1977 werd op gericht als Sound of Santa Monica, maar al snel haar naar veranderde naar de S.O.S. Band, wat vanaf toen stond voor Sound of Success.
Het concert begon met een instrumentaal intro waarop de ingetogen tonen van ‘Sometimes I Wonder’ de zaal direct de juiste sfeer gaf. De huidige bezetting, waarin zangeressen Marleen Thimas en Kayla Cox samen met de geweldige Abdul Ra’oof de leads voor hun rekening namen, toonde vanaf het eerste nummer de karakteristieke sound waarin strakke ritmes samenkomen met warme harmonieën. Dit was de S.O.S. Band zoals we ze wilden horen. Op de achtergrond werden beelden verwerkt die de muziek ondersteunden, al was het enigszins verwarrend dat er ook shots van Amsterdamse grachten voorbijkwamen, een verwijzing naar hun optreden van woensdagavond in Paradiso. De jaren hebben hun tol geëist op de oorspronkelijke bezetting, maar muzikanten als saxofonist Sultan Muhammad (die al sinds ‘One Of Many Nights’ uit 1991 met de band speelt), toetsenisten Darryl ‘Wyz’ Rouse en Benjamin Smith, drummer Dominique Shuler en percussionist Spike Nealey droegen het erfgoed van de groep met respect en vakmanschap uit.
Gedurende de avond werd duidelijk hoezeer Jimmy Jam en Terry Lewis hun stempel op de S.O.S. Band hebben gedrukt. Hun productiewerk, dat ook artiesten als Janet Jackson, Michael Jackson, Alexander O’Neal, Earth Wind & Fire, TLC en Prince naar grote hoogten bracht, gaf de band die specifieke Minneapolis-sound die hen onderscheidde van andere acts uit die periode. De invloed van dit producers duo was vooral merkbaar in nummers als ‘The Finest’, dat later op de avond voor een groots punt van herkenning zorgde. En dat, terwijl de band voordat het producers duo instapte, hun geluid al had gevormd met behulp van namen als Maceo Parker en (zeker) Fred Wesley.
Het publiek, een mix van oorspronkelijke fans, maar ook nieuwere liefhebbers van de funk en R&B, ging volledig mee in de reis door de geschiedenis van de band. Bij ‘Just The Way You Like It’ begon de zaal al meteen los te komen, terwijl de dansbare grooves van ‘Weekend Girl’ ervoor zorgden dat zelfs de meer gereserveerde, voornamelijk blanke en dus minder ritmische, bezoekers, ook niet meer stil konden blijven staan. De band nam de tijd voor hun ballads, met name ‘Tell Me If You Still Care’ en ‘No One’s Gonna Love You’ lieten de vocale kwaliteiten van de groep horen. Deze momenten van intimiteit vormden een mooi contrast met de meer uptempo nummers en toonden aan dat de S.O.S. Band meer in huis had dan alleen dansbare muziek.
Hun grootste hit ‘The Finest’ liet de zaal uiteindelijk helemaal los gaan. Het nummer, dat door talloze hip-hop artiesten is gesampled, kreeg de zaal volledig in beweging. De herkenningsmelodie zorgde voor gejuich nog voordat de eerste regel was gezongen, en de band speelde het nummer met een energie die deed vergeten dat het al bijna veertig jaar oud is. ‘Take Your Time (Do It Right)’, hun allereerste grote hit, werd gepresenteerd als een terugblik naar de roots van de band. Het nummer dat hen in 1980 op de kaart zette, klonk verrassend fris en toonde aan hoe vooruitstrevend hun geluid destijds was.
Voor de toegift keerde de band terug met ‘Just Be Good To Me’, wellicht hun meest herkenbare nummer na ‘The Finest’. Voor de jongeren onder ons werd het nummer in 1990 nog een hit in de dub-versie van Beats International, het toen nieuwe project van Norman Cook (later bekend als Fatboy Slim), na zijn successen met the Housemartins. Het origineel was echter de perfecte afsluiter van een avond waarin nostalgie en tijdloze muziek samenkwamen. De boodschap van het nummer, over loyaliteit en oprechte liefde, vormde een mooie rode draad door het hele optreden. De S.O.S. Band bewees dat goede muziek geen houdbaarheidsdatum heeft. Hun Atlanta-funk, verrijkt met de productietechnieken van Jimmy Jam en Terry Lewis, klinkt nog altijd even lekker als in de jaren tachtig. Voor de fans was het een reis terug in de tijd, voor nieuwere luisteraars een ontdekking van wat echte R&B/Funk-muziek inhoudt.
Foto’s (c) Stefanie Portegies
