Na 47 jaar waarin De Kuip dienst deed als poppodium voor de allergrootsten ter wereld, kwam donderdag het begin van het einde. DI-RECT opende met hun eerste van drie uitverkochte shows het definitieve afscheid van het Rotterdamse stadion als concerttempel. Het was een avond vol weemoed en vreugde, waarbij de Haagse rockband de historische eer kreeg om als allerlaatste act ooit op te treden in dit legendarische stadion.
47 jaar muziekgeschiedenis
De Kuip heeft sinds 1978 een indrukwekkende lijst van legendarische optredens op haar naam staan. Het allemaal begon op 23 juni 1978, toen Bob Dylan samen met Eric Clapton het allereerste grote popconcert in het stadion gaf voor 50.000 toeschouwers. Het was niet alleen het eerste stadionconcert in Rotterdam, maar ook de allereerste keer dat Dylan überhaupt op Nederlands podium stond.
In de decennia die volgden, werd De Kuip het decor voor onvergetelijke optredens van The Rolling Stones, die maar liefst meerdere keren het stadion deden daveren. Madonna bracht haar spectaculaire shows naar Rotterdam, net als Michael Jackson die het stadion liet beven met zijn King of Pop-magie. U2 zette De Kuip in brand met hun megalomane stadium rock, terwijl Prince het publiek betoverde met zijn unieke mix van funk en rock.
Bruce Springsteen liet zijn arbeidersliederen galmen door het stadion, David Bowie bracht zijn theatrale genialiteit, en Rammstein zette het stadion letterlijk in lichterlaaie met hun pyrotechnische spektakel. Ook Bon Jovi schreef geschiedenis in De Kuip met hun anthemische rockhymnes.
Deze erfenis werd donderdagavond vakkundig in beeld gebracht door een openingsfilmpje dat om half negen de avond inluidde. Beelden van al deze legendarische momenten gleden voorbij, een eerbetoon aan bijna vijf decennia popmuziek in het hart van Rotterdam-Zuid.
Voorprogramma
Voor DI-RECT het podium betrad, kregen twee Nederlandse acts de eer om het publiek warm te maken. The Indien opende de avond met hun eigenzinnige sound, gevolgd door Son Mieux die het publiek in extase bracht met hun verfijnde popmuziek. Natuurlijk kon hun grote hit ‘Multicolor’ niet ontbreken, wat zorgde voor het eerste echte massale meezingmoment van de avond en de perfecte brug sloeg naar het hoofdprogramma.
Het moment waarop DI-RECT het podium betrad was ontroerend. Onder de klanken van ‘You’ll Never Walk Alone’, het lied dat zo onlosmakelijk verbonden is met De Kuip en Feyenoord, liepen de bandleden door het middenplein naar voren. Je kon aan hun gezichten zien dat de emotie hen overmande. Het besef dat zij de allerlaatste artiesten zijn die ooit zullen optreden in deze legendarische concerttempel maakte dit moment extra geladen. Frontman Marcel Veenendaal greep dit moment aan om de historische dimensie van de avond te benadrukken. “Wie was er bij Bob Dylan in 1978?”, vroeg hij aan de 50.000 fans. Niemand stak zijn hand op. Toch werden die handen even later wel in de lucht gestoken en klapte, zwaaide en juichte het voltallige publiek van begin tot eind mee met de band.
Van nostalgie naar toekomst
De band, die dit concert ooit beschreef als een idee dat op een bierviltje werd gekrabbeld, had niet bepaald de makkelijkste opgave: een stadion vullen dat gewend is aan de allergrootsten ter wereld. Maar wat volgde was een meesterlijk opgebouwde show die alle registers trok. De band opende met ’90s Kid part 2′, een keuze die meteen de nostalgische toon zette die de hele avond zou kleuren. ‘Times Are Changing’ en ‘OMG It’s Happening’ volgden, waarbij de band duidelijk maakte dat ze de historische betekenis van deze plek niet licht opvatten.
Door de setlist heen werden ook prachtige nummers als ‘Wastelands’, ‘My Blood’ en ‘Through The Looking Glass’ ten gehore gebracht, voordat het echte hoogtepunt aanbrak.
Met orkest
Het echte hoogtepunt kwam toen DI-RECT werd vergezeld door een volledig orkest. Het Residentie Orkest, waar ze al vaker mee speelden, mocht natuurlijk niet ontbreken, en torende hoor boven het podium uit, in een opengeklapt deel van het achterscherm. ‘Snakebite’ kreeg een klassieke dimensie die het nummer naar nieuwe hoogten tilde. Ook ‘You Know Who I Am’ werd een bijzonder moment, waarbij de band eerst in kleine bezetting speelde voordat het orkest zich aansloot voor een waar klankspektakel. Bijzonder mooi waren ook ‘Wild Hearts’ en ‘Walk With Me’, beiden verrijkt door de strijkers en blazers. Het orkest gaf deze nummers een grandeur die perfect paste bij de historische setting van De Kuip.
‘All in Vain’ begon intiem met alleen Spike en Marcel akoestisch, een moment van pure kwetsbaarheid in het gigantische stadion. Het werd klein gebracht, heel klein, en je moest erg stil zijn om het goed te kunnen horen. Geleidelijk sloten de rest van de band en het orkest aan, wat resulteerde in een van de meest aangrijpende momenten van de avond. Maar ook nummers als ‘Soldier On’, ‘Born Again’, ‘Devil Don’t Care’, ‘Hibernation’, ‘Sphinx’ en ‘How My Heart Was Won’ kregen hun plek in deze muzikale reis door de DI-RECT catalogus.
Spektakel van licht en vuur
DI-RECT had geen halve maatregelen genomen voor deze historische avond. Het stadion werd getransformeerd in een waar spektakel van licht- en geluidseffecten. Lasers sneden door de avondlucht, confetti dwarrelde neer over de mensenmassa, en op cruciale momenten zorgde vuurwerk voor magische accenten. Het was duidelijk dat de band alles uit de kast had getrokken om deze avond onvergetelijk te maken.
DI-RECT sloot af zoals ze begonnen waren: met ’90s Kid’ en ‘Young Ones’, nummers die de cirkel rond maakten en het publiek meenamen op een reis door verschillende decennia van Nederlandse popmuziek. De show bereikte zijn visuele hoogtepunt aan het einde van de avond, toen een indrukwekkende vuurwerkshow De Kuip in een zee van licht en kleur onderdompelde. Het was een passend einde bij een avond die niet alleen het afscheid van DI-RECT uit De Kuip markeerde, maar ook het definitieve einde van bijna vijf decennia popmuziek in dit iconische stadion.
Einde van een tijdperk
Met deze eerste van drie shows opende DI-RECT niet alleen hun eigen trilogie, maar ook het laatste hoofdstuk van De Kuip als concertlocatie. Na dit weekend zal er nooit meer een concert klinken tussen deze historische muren. De reden is praktisch: nieuwbouw in de omgeving en financiële overwegingen maken het organiseren van concerten niet langer haalbaar.
Maar donderdagavond voelde niet als een begrafenis, maar als een viering. DI-RECT bewees dat Nederlandse bands thuishoren in dit rijtje van internationale grootheden. Ze schreven geschiedenis, maar deden dat met het respect en de nederigheid die past bij zo’n monumentaal moment. Het besef dat 145.000 mensen deze drie avonden afscheid nemen van De Kuip als poppodium, maakte elke noot, elk lichteffect en elke emotie extra intens. En die emotie blijft bij… Toen de laatste tonen klonken, kwamen de mannen naar voren en was de emotie af te lezen op de gezichten. Blijdschap, euforie, maar vooral trots…
De Kuip mag dan afscheid nemen van de popmuziek, maar de herinneringen aan 47 jaar van onvergetelijke concerten, van Dylan tot DI-RECT, zullen voor altijd deel uitmaken van het DNA van dit iconische stadion.
Foto’s (c) Marjolijn van Veldhuizen
