Het Muziekgebouw Eindhoven was afgelopen zondag het toneel van Macy Gray’s jubileumtour ter ere van de 25e verjaardag van haar iconische debuutalbum ‘On How Life Is’. Het werd een geweldig concert vol soul, maar het gaf ook aan dat Gray toch echt wel enkele duivels te overwinnen had. Maar toch was het Muziekgebouw Eindhoven wederom gelukt om een ster van wereldformaat naar Eindhoven te halen. Iets wat de programmering in de prachtige concertzaal de laatste jaren steeds meer en meer lukt.
Een kwartier te laat liep de band in complete stilte het podium op. Het oogde wat ongemakkelijk, alsof de muzikanten, zoals de laatste jaren ook nu met de meest felgekleurde pruiken, niet precies wisten wat er die avond stond te gebeurden. Direct bij aanvang viel op dat Macy Gray nogal duidelijk onder invloed was van bepaalde zaken. Wellicht dat dat de oorzaak van de vertraging en de ongemakkelijke entree was. De Amerikaanse soulzangeres, bekend om haar unieke raspy stem, wankelde merkbaar op haar benen gedurende de avond en leek zelfs steunend op de microfoonstandaard bijna van het podium te tuimelen. Ondanks haar fragiele voorkomen wist ze vocaal nog steeds te imponeren, al was haar stem hoorbaar kwetsbaar tijdens bepaalde passages.
Gray opende met ‘Sweet Baby’ van haar tweede album ‘The Id’ uit 2001, gevolgd door ‘The Way’, de titeltrack van haar album uit 2014. Hoewel Gray’s karakteristieke stemgeluid nog altijd herkenbaar was, was het met regelmaat aan haar uitmuntende begeleidingsband te danken dat de nummers overeind bleven. Gray had een felgekleurde jurk aan en met felgele schoenen en rode handschoenen leek het niet alsof de styling die avond haar best had gedaan. Gray had overal lak aan en was zichzelf, hoewel het in het midden blijft staan of dat altijd de beste keuze was. Zelf leek Gray het ook door te hebben en maakte al snel de keuze meer aan publieksparticipatie te doen dan zelf haar nummers te zingen. Het concert was dan ook stukken korter dan anderen in haar tournee.
De avond nam wederom een ongemakkelijke wending toen Gray plotseling het podium verliet. In plaats van een geplande pauze leek er een geïmproviseerd tussen optreden te ontstaan. Een uitgebreide drumsolo die meer bestond uit een samengeraapte reeks roffels dan een ingestudeerde solo en een nummer door haar gitariste volgden, wat de flow van het concert aanzienlijk onderbrak. Zonde, want ondanks alles had de avond een sfeer die duidelijk in de richting van een North Sea Jazz optreden leek te gaan. Het tussen optreden had alle kenmerken van een spontane oplossing; de muzikanten wisselden verwarde blikken uit en leken amper te weten wat ze moesten doen. Sommigen liepen af en wenkten naar elkaar, wat de indruk van improvisatie versterkte. Aan het eind van dit intermezzo moest Gray’s gitariste het publiek aansporen om de zangeres terug op het podium te krijgen. Ondanks dat de band bestond uit werkelijk uitstekende muzikanten, vielen ze door de mand bij de vele improvisaties die nodig waren om de avond gaande te houden. Deze improvisaties waren vaak wat eenvoudig en misten de diepgang die men zou verwachten van muzikanten van dit kaliber.
Ondanks deze haperingen genoot het publiek zichtbaar van klassiekers als ‘Sex-O-Matic Venus Freak’, ‘I Can’t Wait to Meetchu’ en natuurlijk haar Grammy-winnende hit ‘I Try’ uit 1999. Gray bracht vrijwel alle nummers van ‘On How Life Is’ ten gehore, waaronder het funky ‘Why Didn’t You Call Me’ en het opzwepende ‘Do Something’. De combinatie van Gray’s unieke stemgeluid en haar charismatische, zij het wankele, podiumpresentatie zorgde ervoor dat het publiek haar onvolkomenheden leek te vergeven. Haar uitvoering van Bobby Hebb’s klassieker ‘Sunny’ uit 1966 was op z’n Macy’s. Compleet anders dan oorspronkelijk en dat was wellicht de redding van een versie die soms wat meer op een karaoke leek dan op een goed uitgevoerde cover. Het succes dat Macy hiermee had illustreerde uiteindelijk toch de aanwezigen ondanks alles een bijzondere avond beleefden.
De avond sloot af met een mash-up van ‘Sexual Revolution’ en Right Said Fred’s ‘I’m Too Sexy’, wat ook al meer leek op een geïmproviseerde karaoke. Net als eerder op de avond liet Gray het publiek dan ook vol overgave meezingen, wat de versie meer een samenzang maakte, en het nummer zo deed redden. Maar toch, dat zou een zangeres van haar kaliber toch niet nodig hebben. Het werd gevolgd door ‘When I See You’ van haar album ‘The Trouble With Being Myself’ uit 2003. Gray’s optreden in Eindhoven was een rauwe, ongepolijste vertoning die de realiteit achter het glamoureuze podiumleven blootlegde. Hoewel het concert technisch gezien verre van perfect was, bewees het dat authenticiteit en kwetsbaarheid soms meer indruk maken dan perfectie. Gray’s blijvende relevantie na 25 jaar carrière werd onderstreept door een publiek dat, ondanks de zichtbare worsteling van hun idool, volledig opging in haar muziek en optredens. En dat is uiteindelijk het belangrijkste.
Foto’s (c) Jan Vranken
