Amarrai Cabell uit St. Louis heeft een nieuw album uitgebracht: ‘happily miserable‘. Dit album introduceert ons aan zijn donkere indie-alternatieve stijl. Zijn geluid is verfrissend en onderscheidend in het huidige muzieklandschap.’Happily Miserable’ vormt het eerste deel van een aangekondigde trilogie. Fans kunnen dus in de toekomst meer verwachten van Cabell. De muzikale reis die hij begint met dit album belooft een interessante ontwikkeling van zijn artistieke visie.
‘saint louis, missouri’ opent het album met een ode aan Cabells thuisstad. De lokale invloeden zijn subtiel verweven in zijn muziek. De albumtitel weerspiegelt de emotionele tegenstrijdigheid die door alle negentien tracks loopt. Deze paradox vormt de kern van het album. Cabell beweegt zich moeiteloos tussen momenten van introspectieve somberheid en onverwachte glimpen van hoop. De titeltrack ‘happily miserable, (V2)’ vat de essentie van het hele album samen. De track combineert melancholische gitaarklanken met Cabells meeslepende vocalen. De emotionele spanning tussen verdriet en acceptatie wordt perfect gecapteerd in deze centreale track.
De huidige single ‘glass house’ functioneert als een perfecte kennismaking met Cabells artistieke visie. In dit nummer behandelt hij kwetsbare thema’s met een meeslepende productie. De eerlijkheid in zijn teksten staat in contrast met de beschermende metafoor van de titel. De melodie blijft hangen en nodigt uit tot herhaaldelijk luisteren.
Nummers als ‘if Life is unfair doesn’t that make it fair for everyone’ tonen zijn diepzinnige kant. De titel alleen al roept filosofische vragen op die Cabell verkent in zijn lyriek. Ook ‘my therapist has a therapist’ laat zien hoe Cabell nadenkt over complexe emoties. Hij durft de donkere kanten van mentale gezondheid te onderzoeken.
Een bijzondere track is het feitelijk te korte ‘Ryan Breaux Interlude’. Het instrumentale nummer eert de overleden broer van Frank Ocean, die een belangrijke rol speelde in Cabells vroege muzikale ontwikkeling. Cabell zingt ook enkele nummers in het Frans, zoals in ‘Écoute, je ne peux plus faire ça’ en ‘fleur du mal’. Hij gebruikt taal als een extra instrument om zijn artistieke expressie te verrijken. De Franse titels, maar ook de Franse zinnen in enkele andere nummers, voegen een poëtische dimensie toe aan zijn werk. De emotionele diepgang in dit eerbetoon is voelbaar en geeft het album een extra laag van authenticiteit.
In ‘berengaria of navarre’ verwerkt hij historische elementen in zijn muziek. Deze verwijzing naar de middeleeuwse koningin laat zien dat Cabell inspiratie put uit onverwachte bronnen. Deze diverse invloeden maken het album rijk en interessant. Ze creëren een muzikale tapijt dat vele luistersessies verdient. De productie beweegt tussen eenvoud en complexiteit. Akoestische delen gaan soepel over in elektronische klanken. Deze dynamiek houdt de luisteraar betrokken en zorgt voor verrassende wendingen. Het enige jammere is dat de tracks soms ook verrassend abrupt stoppen. Het album sluit af met ‘game of thrones’; een ambitieus nummer dat de epische aard van persoonlijke conflicten benadrukt.
Met ‘happily miserable’ heeft Amarrai Cabell een sterk album gemaakt. Hij bevestigt zijn plek als vernieuwer binnen alternatieve muziek. Dit album onthult een artiest die niet bang is om persoonlijke ervaringen te transformeren tot universele thema’s. Zijn talent om verschillende stijlen te combineren maakt dit album boeiend voor fans van innovatieve muziek. (8/10) (BHD Factory)