Wat zou er gebeuren als je Stormzy en Liam Gallagher als headliners programmeert op de Main Stage? Precies: dag 3 van Sziget werd een Brits feestje, waar volop werd gegooid met bier en wildvreemden bij elkaar op de schouders gingen om Gallagher uit te jouwen vanwege zijn voorkeur voor Manchester City.
De eerste artiest die we op de derde dag van Sziget bezochten was Yves Tumor. Wie deze act een beetje kent, weet dat het alle kanten op kan gaan. De Amerikaan maakte eerder indruk op de podia van festivals als Lowlands en Coachella en staat bekend om hun excentrieke manier van optreden. Het was helaas nog niet echt druk rond het hoofdpodium en misschien was het wel daarom dat Tumor vooral in het begin wat aftastend begon en niet het achterste van hun tong liet zien.
Dat veranderde met de opkomst van Stormzy, die inmiddels alweer een behoorlijke tijd aan de weg timmert. Hij stond als eerste zwarte rapper als headliner op Glastonbury en ook op Sziget bewees hij maar weer eens waarom hij zo geliefd is. De energie van Stormy werkte aanstekelijk en op Know Me From ging het helemaal los. Het is voor een artiest natuurlijk altijd lekker als het publiek je muziek moeiteloos meezingt, maar Stormzy liet meerdere keren blijken dat enorm te waarderen.
Bij Liam Gallagher schuurde de samenwerking tussen publiek en artiest juist wat meer, maar daar staat de voormalig Oasis-frontman dan ook om bekend. Hij toerde onlangs door Groot-Brittannië met de ‘Definitely Maybe 30 Years Tour’ en ook op Sziget werd de verjaardag van dat legendarische album volop gevierd. Je zou verwachten dat het jongere publiek die muziek niet direct herkende, maar de Britse tieners en twintigers maakten veel goed ten opzichte van hun leeftijdsgenoten uit andere landen.
Gallagher kwam op met Rock ‘N’ Roll Star en deed daarna eigenlijk precies wat je van hem mag verwachten. Ook in 30 graden had hij gewoon zijn parka dichtgeritst en gingen de armen op de rug om nummer na nummer uit te storten over het publiek. Zoals gezegd ging de zanger af en toe bijna letterlijk de confrontatie aan met zijn publiek, bijvoorbeeld toen hij vroeg of er ook Manchester City-fans aanwezig waren. Dat kwam hem te staan op luid boegeroep, maar Gallagher wist toch een stuk of vijf City-shirts te spotten in het publiek. Op het veld werd er intussen volop meegebruld, gefeest, gedronken en met bier gegooid. Een typisch Engels sfeertje dus, waarbij het lang niet alleen draaide om de artiest.
De Bolt Party Arena werd op de derde dag overgenomen door Awakenings, de Nederlandse organisatie die wereldwijd grote techno-events neerzet. Carmen Lisa, Kevin de Vries, Enrico Sangiuliano, Joris Voorn en Daria Kolosova draaiden hier tot diep in de nacht voor een bomvolle tent, die niet alleen werd gevuld met techno, maar ook met een toffe lichtshow en bijbehorende visuals. Het toffe aan de Bolt Party Arena is dat hier elke avond een andere organisatie de dienst uit maakt, dus op de eerste dag vond je hier bijvoorbeeld Dom Dolla als onderdeel van het Elrow-feestje en later volgen stages met artiesten van Q-dance en STMPD.
Teezo Touchdown is de laatste artiest die we op dag 3 bezocht hebben en ook hier was het genieten. De Amerikaanse rapper/zanger kreeg de tent van de Revolut Stage lang niet vol, maar op de eerste rijen was daar niets van te merken. Teezo Touchdown begon zijn optreden rustig en ingetogen, maar al snel volgden de beats elkaar in een sneller tempo op en zweefde hij over het podium.
Teezo nam veel tijd voor monologen over zichzelf en contact met zijn publiek, waardoor de vaart soms wat uit zijn show gehaald werd, maar waarmee hij er wel een heel persoonlijke ervaring van maakte. Of een show om 23:00u daar helemaal de plek voor was, kun je je zelf afvragen, maar zijn fans leken er gelukkig minder moeite mee te hebben.
Op de vierde dag is de Main Stage het domein van Bebe Rexha, Louis Tomlinson en Martin Garrix, dus daar komen de jongere Sziget-gangers vandaag helemaal aan hun trekken. Op de Revolut Stage vandaag geen al te grote namen, maar Crows, Analog Balaton en vooral MØ zijn acts die je eigenlijk ook zou moeten zien.
Foto’s (c) Marjolein van Veldhuizen