Op deze dinsdagavond traden twee bands op die al decennia meedraaiden en vooral in de mid-jaren 80 hun hoogtijdagen beleefden. Scorpions en Extreme traden op in Ziggo Dome in Amsterdam. Met Scorpions als headliner en Extreme als special guest mocht het publiek zich verheerlijken aan 2 legendarische bands.
Special guest Extreme, met gitaarvirtuoos Nuno Bettencourt, die inmiddels de respectabele leeftijd van 58 had bereikt, mocht de avond openen en deed dit met een set bestaande uit nummers van al hun albums, behalve ‘Saudades De Rock’. Het album ‘Pornograffitti’ was het best vertegenwoordigd met vijf nummers, waaronder de twee monsterhits ‘More Than Words’ en ‘Hole Hearted’. Van de overige albums werd telkens één nummer gespeeld. Van het gelijknamige debuutalbum verrasten ze met ‘Big Boys Don’t Cry’, terwijl ‘Kid Ego’ de meest succesvolle en bekende track was van dit album. ‘III Sides To Every Story’ werd vertegenwoordigd met ‘Am I Ever Gonna Change’ en ‘Waiting For The Punchline’ met ‘Midnight Express’.
Ook werden er twee nummers van het in 2023 uitgebrachte album ‘SIX’ gespeeld, die niet onderdeden voor het oude werk, maar wel steviger van stijl waren. Het was een zeer goed optreden waarin de band het spelen van goede nummers combineerde met een relaxte podiumpresentatie vol humor en zelfspot. Nuno Bettencourt, die in tegenstelling tot zanger Klaus Meine van Scorpions leek te beschikken over de eeuwige jeugd, kondigde het akoestische meezingstuk in het midden van het optreden aan als zijn favoriete moment van de avond, aangezien hij dan even mocht gaan zitten.
Na deze special guest mochten de Scorpions de avond afsluiten. Dit optreden stond in het teken van het album ‘Love At First Sting’, dat dit jaar 40(!) jaar oud was en in zijn geheel werd gespeeld. Geen straf, aangezien dit een van hun beste albums was. Welke rocker kende niet de nummers ‘Bad Boys Running Wild’, ‘Coming Home’, ‘Big City Nights’ en ‘Rock You Like A Hurricane’? Over de nummerkeuze kon gediscussieerd worden, maar het was moeilijk iedereen tevreden te stellen met zoveel goede nummers om uit te kiezen. Het grootste gedeelte van de set bestond uit nummers die iedereen verwachtte en wilde horen, zoals ‘Still Loving You’, ‘Send Me An Angel’ en de helaas nog steeds toepasselijke anti-oorlogshymne ‘Wind Of Change’ (met aangepaste tekst). Ppersoonlijke favoriet van velen, ‘No One Like You’, werd helaas niet gespeeld.
Bij ‘Coast To Coast’ maakte Rudolf Schenker even plaats voor Ingo Powitzer, die al ruim 16 jaar de gitaartechnicus was van Matthias Jabs. Drummer Mikkey Dee, die voordat hij in 2016 bij Scorpions op de kruk zat, onder andere bij King Diamond, Helloween, Dokken en natuurlijk Motörhead had getrommeld, vervulde ook een grote rol in deze show met zijn drumsolo die synchroon liep met de Scorpions Jackpot op het doek achter hem. Bij het nummer ‘Crossfire’ stond de drumcam constant op deze geweldenaar gericht. Na ‘Big City Nights’ kwamen de heren nog een laatste keer terug om ‘Still Loving You’ en de traditionele afsluiter ‘Rock You Like A Hurricane’ te spelen.
Het was een eer om deze dinosaurussen van de rock te zien optreden. Vooral Scorpions in deze bezetting leek geen lang leven meer beschoren, aangezien zanger Klaus Meine nog wel goed bij stem was, maar behoorlijk broos en fragiel over het podium liep. Slim als hij was, wist hij dit te maskeren door het goed gevulde, maar niet geheel uitverkochte Ziggo Dome veel te laten meezingen en klappen, zodat hij zelf even wat rust kon pakken. Na ‘Rock You Like A Hurricane’ gingen de zaallichten aan en namen de muzikanten uitgebreid de tijd om afscheid te nemen van het uitzinnige publiek. Een avond om niet te vergeten.