Na een epische reis die zich uitstrekt over drie decennia, bevindt de Amerikaanse rockband Mr. Big zich momenteel op een schilderachtige ‘afscheidstournee’ met de titel ‘The Big Finish’. Op een maandagavond die doordrenkt is van verwachtingen, streek de tournee neer in de AB, waar de band de grote zaal betrad, nu omgedoopt tot de ‘AB Ballroom’, met de balkons aan de zijkanten en de tribune achterin de zaal onbenut. Het is opmerkelijk dat zelfs in deze opstelling de legendarische band uit Los Angeles er niet in slaagde een uitverkocht huis te verzekeren.
De dood van drummer Pat Torpey in februari 2018 dompelde de band in een periode van rouw, een soort van winterslaap, waaruit ze nu ontwaakt zijn voor hun afscheidstournee. Het bleek een uitdaging om Torpey te vervangen, aangezien hij niet alleen de drums bespeelde, maar ook als achtergrondzanger een aanzienlijke bijdrage leverde aan het geluid van de band. Nu heeft de band echter Nick D’Virgilio, voormalig drummer van Big Big Train, Tears for Fears en Spock’s Beard, gevonden als meer dan capabele vervanger, die ook vocaal zijn mannetje staat, als een waardige opvolger van de gemiste Pat Torpey.
Ruim dertig jaar geleden leverde de band hun iconische album ‘Lean into it’ af, met daarop hun atypische megahit ‘To be with You’, te midden van een verzameling hardrockklassiekers die de basis vormen van hun uitmuntende live-reputatie. In de AB werd dit album in zijn geheel uitgevoerd, geserveerd met een smakelijk assortiment aan andere favorieten.
Het was opnieuw vermakelijk om te zien dat zelfs vandaag nog onverwachte fans naar een Mr. Big-concert komen om weg te dromen op het nummer, terwijl ze verdrinken in de betoverende ogen van zanger Eric Martin. Dit zijn de mensen die na vijf minuten, met een verbaasde blik in hun ogen, naar de garderobe snellen. Een ‘running gag’ die ongetwijfeld door de jaren heen een kenmerk is geworden voor de band.
Wanneer om half negen ‘Blitzkrieg Bob’ van The Ramones door de PA schalt, weten de fans dat het moment nadert. “Hey Ho, Let’s Go!”
Mr. Big trapt af met ‘Addicted to that Rush’, waarmee meteen duidelijk wordt dat de ‘To be With You’-fans spijt krijgen van hun entreebewijs. De energie is onmiskenbaar. De band rockt zoals een rockband hoort te rocken. Hard, meedogenloos groovend en strak als de aandrijfsnaar van een gloednieuwe Japanse circuitracer. Het is deze pure rock-energie die de band wereldwijd zo’n toegewijde fanbase heeft bezorgd.
Direct daarna volgt een hartverwarmende ode van zanger Eric Martin aan de overleden Pat Torpey, terwijl hij drummer Nick D’Virgilio oproept om de ‘Pat Torpey signature beat’ van ‘Take Cover’ in te zetten. D’Virgilio blijkt een waardige vervanger te zijn, met veel respect voor Torpey in zijn spel.
Wanneer ‘Daddy, Brother, Lover, Little Boy’ halverwege de set passeert, is het overduidelijk. Wat een achtbaan van een nummer blijft dat toch. Pure spierballenmuziek van de bovenste plank. Gitarist Paul Gilbert en bassist Billy Sheehan gebruiken hun instrumenten als slagwapens, met de beroemde boormachine-gimmick als kers op de taart in een verbluffende gitaarbattle. Twee mannen op het podium die zo uit de Beavis en Butthead-tekenfilmserie hadden kunnen komen; “huh huhhuh. Ze speelden met een boormachine, uhuhuhuh, hoe cool” en dat was gewoon inbegrepen bij het kaartje!
Het werd duidelijk dat Mr. Big in dertig jaar geen greintje kracht en attitude heeft verloren. Eric Martin had de dag ervoor bij een concert in Londen meerdere keren de zang moeten overlaten aan Michele Luppi, de Italiaanse zanger van Whitesnake, die zijn carrière begon als zanger van een Mr. Big tributeband genaamd Mr. Pig (ik verzin dit niet).
Het was jammer dat Luppi waarschijnlijk niet meer tijd had, want Eric Martin bleek in Brussel helaas niet in staat te zijn om te leveren wat hij ongetwijfeld graag had gewild. Hoewel zijn stem het halverwege de set begaf, worstelde hij bewonderenswaardig door de rest van het optreden heen. Er zijn zangers die in topvorm nog niet aan dit niveau kunnen tippen.
Gitaarvirtuoos Paul Gilbert, gekleed in een chic kostuum met stropdas, leek zo vanaf de straathoek het evangelie te kunnen verkondigen, kreeg zijn moment om zijn magie te laten zien. Een solo vol slimme verwijzingen naar diepe cuts van Mr. Big en zelfs het thema van de film Rocky, ‘Gonna Fly Now’. De halve zaal was gevuld met amateur-gitaristen, dus hij speelde voor een publiek vol camera’s.
Natuurlijk eiste ook Billy Sheehan zijn moment op het podium op. Hij bespeelde zijn bas alsof het arme instrument tegen de wil van de meester had gezondigd. Spektakel, een circusact, pure magie. Niemand speelt zoals Sheehan. Dat staat als een paal boven water.
Uiteindelijk gaven deze pauzes Eric Martin genoeg tijd om zijn stem iets terug te vinden. De band sloot het optreden af met ‘Baba O’Reilly’ van The Who. Het optreden van Mr. Big in Brussel was er een om in je hart te blijven koesteren. Een voorlopig afscheid van wat eens de allerbeste liveband ter wereld was en die nog steeds meedraait in de hoogste divisie. De kracht, de attitude, het was er allemaal. Sommige zaken veranderen gelukkig nooit.
