Het Grote Songfestivalfeest, gepresenteerd door Cornald Maas en Edsilia Rombley, opende op bruisende wijze met het dynamische dj-duo The Heartbreaks. Ondanks een niet-uitverkochte zaal en een kleine vertraging, schitterde het bekende podium van vorig jaar en werd de avond begeleid door een live-band.
De avond begon met het nummer ‘Heroes’ van Måns Zelmerlöw, waarbij een videoclip met een jongetje dat uiteindelijk zijn ballon terugvond het publiek betoverde. De act, met blazers in de hoofdrol, viel in de smaak bij het publiek.
Edsilia betrad het podium met de aankondiging van een verrassing en introduceerde vervolgens Roemenië met het bekende ‘Llámame’ van WRS. De uitvoering was een sensueel dansfeest, terwijl de Zweedse Cornelia Jacobs het intiemer wilde houden. Haar ‘Hold Me Closer’ stond vocaal als een huis, met een indrukwekkend stroboscoop-lichtplan.
Edsilia deelde mee dat Cornald Maas verantwoordelijk was voor de Nederlandse presentatie van de avond. Hij deelde waardevolle tips voor een perfecte songfestivalinzending, inclusief deelname aan voorrondes en het nationaal songfestival. Daarna werd de Noorse act Bobbysocks aangekondigd, die in 1985 deelnamen aan het festival. Hun opzwepende ‘La Det Swinge’ (‘LetvIt Swing’) was verfrissend, uitgevoerd met een kwartet dansers en vuurwerk. Deze energie werd voortgezet met de publieksfavoriet van 2019, genaamd Keiino. Hun versie van ‘Spirit In The Sky’ was verbluffend, en Edsilia bevestigde dat dit een van haar favoriete acts van de avond was.
Emmelie De Forest, de Deense winnares van het festival in 2013 met ‘Only Teardrops’ begon haar optreden. Haar sprankeling was niet verdwenen, hoewel de dansers weinig toevoegden aan de act. Ruth Jacotts uitvoering van haar klassieker ‘Vrede’ was een ware publiekstrekker, waarbij ze pleitte voor meer vrede op aarde. Linda Wagemakers schitterde als een discobal met ‘No Goodbyes’ en toonde veel interactie met het publiek.
Rylann, verantwoordelijk voor de Britse televisie, was aanwezig en nam de backstage onder zijn hoede. Edsilia verraste het publiek met haar tropische uitvoering van ‘Hemel En Aarde’, waarna de avond verder ging met de engelachtige uitvoering van ‘Tout l’univers’ door Gjon’s Tears, die het publiek versteld deed staan. Dit werd gevolgd door Alika’s vertolking van het nummer ‘Bridges”, dat vergelijkbaar is met ‘Arcade’. Dit omdat ze dezelfde liedjesschrijver hadden ingeschakeld.
Cornald Maas vertelde dat Johnny Logan drie keer had gewonnen, twee keer als zanger en een keer als schrijver. Hij zong zijn hits ‘What’s Another Year’ en ‘Hold Me Now’, waarbij het publiek luidkeels meezong. Hij gaf aan graag jaarlijks terug te keren.
Edsilia kondigde aan dat Loreen helaas niet aanwezig kon zijn vanwege haar eigen tour, maar sprak een boodschap in waarin ze de fans bedankte voor het succes van ‘Tattoo’. De verrassing was dat dit nummer akoestisch werd uitgevoerd door niemand minder dan Gjon’s Tears.
Vanwege een technisch mankementje duurde het even om Rosa Linn aan te kondigen, wat enigszins chaotisch verliep. Edsilia deelde mee dat ‘Snap’ het tweede meest gestreamde songfestivallied was, wereldwijd in de top tien had gestaan en in de VS erg populair was. Haar presentatie van het nummer was precies wat men verwachtte van een popster van haar niveau: toegankelijk en vocaal sterk.
Stefania bracht wat feminisme in de zaal met haar op Beyoncé geïnspireerde act, vergezeld van een sterke dansact en een helder stemgeluid. The Roop zette de elektronische muziek voort met ‘Discotheque’, waarmee ze de zaal op zijn kop zetten, zoals een echte discotheek doet. Serhat bracht saamhorigheid met zijn nummer ‘Say Na Na’, met een eenvoudige tekst waarbij hij zijn stem soms achterwege liet. In tegenstelling tot Gustaph’s nummer ‘Because Of You’, waar dit niet het geval was.
Powerhouse Allesandra bracht haar nummer ‘Queen Of Kings’ tot leven en nodigde het publiek uit om mee te zingen. Het lichtplan was verbluffend en de pyrotechnische effecten waren op kilometers afstand te ruiken. Dit gold ook voor de uitvoering van ‘Fuego’ door Eleni Foureira, die klein begon maar groots eindigde. Het feest barstte pas echt los met Verka Serduchka, waar alles uit de kast werd getrokken met veel vuurwerk en confetti.
Käärijä kwam het podium bestormd met een fles water die hij over zijn lichaam gooide. Het publiek schreeuwde zo hard waar hij enthousiast van werd. Het nummer ‘Cha Cha Cha’ is het nummer van de avond want er werd gesprongen als nooit tevoren. Zijn extravagante look en uitstraling is wat hem uniek maakt.
Edsilia en Cornald kondigden aan dat de avond afgelopen was gekomen en introduceerden Conchita Wurst met ‘Rise Like A Phoenix’, enigszins anticlimactisch na een reeks krachtige acts die beter zouden passen als afsluiter.
Het Grote Songfestivalfeest was een spectaculair en uitnodigend evenement, mede dankzij het indrukwekkende visuele aspect en de immense line-up.
Foto’s (c) Jayno Berkhoudt
