Drop Nineteens is een Amerikaanse shoegazeband uit Boston. Opgericht in 1990, heeft de band slechts twee full albums uitgebracht. ‘Delaware’ (1992) was kwalitatief sterk en staat nog steeds in menig lijstje van ‘best shoegaze albums ever’. Maar er was toen geen markt voor, in de tijd van grunge en de opkomst van Britpop. Na ‘Delaware’ verlieten drie van de vijf leden de band en voor opvolger ‘National Coma’ (1993), werd helaas gekozen voor alternative rock en zelfs een scheutje grunge. Zonder succes. In 1995 werd de stekker uit de band getrokken…
Om in 2022 te verkondigen dat Drop Nineteens weer bij elkaar komt; In de originele bezetting van ‘Delaware’, op drummer Pete Koeplin na, die alleen op ‘National Coma’ te horen was. Dus met een hereniging van ‘de twee gezichten’ Greg Ackell en Paula Kelley. Hetgeen heeft geleid tot de geboorte van het derde album ‘Hard Light’.
In historie en muzikaliteit is een vergelijking met Slowdive snel gemaakt. Ook Slowdive bestond kortstondig in het begin van de nineties en kwam in 2017 onverwacht met een nieuwe plaat. En hoewel er zeker verschillen zijn tussen beide bands, is een Slowdive-fan ontegenzeggelijk ook een liefhebber van Drop Nineteens, en vice versa. De plaat van Slowdive bleek een nieuwe start voor de band, die eerder die jaar met een sterk vervolg kwam. De vraag is: blijkt Drop Nineteens ‘Hard Light’ een nakomertje te zijn of wordt het de eerste van een nieuwe generatie Drop Nineteen kids?
Laten we hopen op een nieuwe eersteling. ‘Hard Light’ is een heerlijk album, met het beste van ‘Delaware’, gevoegd bij de vernieuwing, en de levenservaring, nu we dertig jaar verder zijn; In lyrics en zeker ook in de productionele mogelijkheden. Een productie die grotendeels in handen was van Greg Ackell zelf, die ook zorgde voor de lyrics en het tot de verbeelding sprekende artwork.
Het album opent met de titelsong ‘Hard Light’: een dubbele riff van bassist Steve Zimmerman, enkele gitaarlagen en een overlappende zang. Zonder drum, maar wel met richting, als een meanderende rivier met golfjes, stromend richting zee. Een typische dreampop-opener, meteen gevolgd door de single ‘Scapa Flow’, een zeer sterke shoegaze song. Vanuit galmende gitaren opgebouwd naar een shoegazemuur, en gestut door een stevige drum. Met tevens een zonnige Californië vintage feeling, die later ook terug komt op ‘Lookout’, maar dan meer in de singer-songwriterversie.
Bijna alle nummers laveren tussen deze stijlen: alle melodieus, melancholiek, gelaagd. Soms iets schurender, met een pakkende shoegazemuur, soms juist iets meer dromerig galmend, dan meer akoestisch (‘Policeman Getting Lost’). Dan weer traag en spannend in opbouw (‘Gal’) dan juist uptempo (‘Tarantula’). Met mooie, meestal tweestemmige, zanglijnen van Greg en Paula. Opvallend is het kinderlijk klinkende, maar daardoor juist aparte, stemgeluid van Paula als zij een heel nummer voor haar rekening neemt, zoals in ‘Lookout’ en ‘The Price Was High’.
Al met al is ‘Hard Light’ een brede plaat geworden. Iets te breed, wellicht. Want de gemakkelijke indiepop op ‘Tarantula’ is echt overbodig, net als de rammelrock op ‘A Hitch’. Dan liever het instrumentale ‘Rose With Smoke’, dat juist wel weer die spannende opbouw heeft.
En dan is één song nog niet benoemd: ‘T’ de afsluiter van het album. Zeven en een halve minuut lang, maar elke seconde meer dan waard. Die prachtig trage, melancholieke opbouw, de tweestemmige zang naast elkaar, en met elkaar… Heerlijk, het topstuk van het album. Dat doet verlangen naar meer, meer van dit soort songs. Laten dan ook hopen dat ‘Hard Light’ een nieuwe eersteling blijkt te zijn en dat zijn volgende broertjes en/of zusjes vol gaan voor de dreampop en shoegaze. Want daarin zijn de Drop Nineteens (nog steeds) steengoed.
(8/10) (Wharf Cat Records)
