De van oorsprong Israelische jazz-trompettist Itamar Borochov speelde gisteren met zijn kwartet in het cultuur-centrum C-Mine in het Belgische Genk, om zijn nieuwste album ‘Arba’ aan het publiek voor te stellen. Dat deden ze in de kleine zaal van het cultuurcentrum, die voor driekwart was gevuld met jazzliefhebbers uit de wijde omgeving. C-Mine is een centrum met een regionale en zelfs tot over de Nederlandse grens reikend verzorgingsgebied, dat vaak door een uitstekende programmering laat zien de moeite waard te zijn in het vizier te houden bij de planning van culturele uitjes.
Het kwartet bestond deze avond, naast Itamar zelf op trompet en zang uit Rob Clearfield op de vleugel, Luca Fattorini op contrabas, en Amir Bar Akiva op de drums. Dat is geen misselijk clubje muzikanten. Ze hebben allen een bredere muzikale en compositorische achtergrond dan hun status van begeleider abusievelijk zou kunnen doen vermoeden. Voor degenen die hier nog niets van wisten, zou dit gedurende de avond snel duidelijk worden.
Itamar Borochov woont en werkt in New York. Hij werd echter geboren in Jaffa, een stad die een smeltkroes is van Joodse, Arabische en Christelijke culturen. Zijn muzikale invloeden zijn net zo divers als het aanbod van vers fruit op de markt in Jaffa, met namen als Edith Piaf, Weather Report, Prince en Nusrat Fatah Ali Khan. Zijn warme en lyrische trompetspel laat duidelijk horen dat hij veel inspiratie haalt uit vocalisten. Begin september 2023 bracht hij zijn nieuwste album, ‘Arba’, uit.
De basis van Borochovs muziek is de muziek uit zijn jeugd, de muziek uit de synagoge. Net als John Coltrane en Lee Morgan, die in hun muziek teruggrepen naar de gospel, voelt Borochov zich logischerwijs aangetrokken tot de eeuwenoude Sefardische spirituele traditie, die ook de zijne is. In 2020 ontving hij de prestigieuze LetterOne Rising Stars Jazz Award uit handen van DeeDee Bridgewater. Borochov zou je kunnen zien als een van meest recente exponenten van een nieuwe lichting jazz muzikanten die van zich laten horen vanuit het Midden-Oosten en de Maghreb, denk daarbij aan namen als Ibrahim Maalouf, Avishai Cohen en Dafer Youssef, allemaal namen die de liefhebber de laatste jaren prachtige muziek hebben voorgeschoteld.
Het kwartet speelde vrijwel het gehele album. Borochov is een man van weinig woorden die liever de muziek laat spreken dan dat hij zelf aan het woord is. In een stuk als ‘Dirge’ kwam de lyrische kant van het spel van Borochov uitstekend naar voren. Zijn timbre is zeker niet zonder rafelrandjes, maar dat maakte zijn geluid juist zo bijzonder en zo ontzettend mooi. Vooral in het laag klonk hij bijna organisch en deed het geluid van zijn trompet zelfs denken aan de sound van Miles. Het kwartet speelde gedisciplineerd en geconcentreerd, zonder echter de speelsheid en de directheid van het plezier van live spelen te verliezen.
Met name aan het begin van de avond was het geluid in de zaal niet goed. Dat kon maar ten dele worden bijgesteld, omdat het een kleine zaal was waarbij het publiek zo ongeveer op schoot zat bij Borochov. Met name de piano , die af en toe ook wat lichte effecten gebruikte moest af en toe door Clearfield zelf wat in toom gehouden worden. Maar ook dat is de charme van een live concert.
Gedurende de avond trok, naast Borochov zelf, toch vooral ook drummer Akiva de aandacht naar zich toe met bijzonder energiek en inventief drummen waarvan ook Borochov zichtbaar genoot. Akiva hoort bij de nieuwe lichting drummers, die veel breder bezig zijn met muziek dan met drummen alleen. Dat is terug te horen in het spel dat daardoor veel muzikaler is. De vergelijking met drummer Roni Kaspi van Avishai Cohen drong zich wel enkele keren onwillekeurig op.
Een van de hoogtepunten van de avond was de vertolking van ‘Wabisabi’ van het laatste album. Borochov nam het op zich om de filosofie achter het begrip duidelijk te maken, voordat hij het stuk speelde. Wabi-sabi is een Japanse filosofie die de schoonheid van imperfectie, vergankelijkheid en onvolledigheid waardeert. Het is een manier om naar de wereld te kijken die de focus legt op wat er is, in plaats van wat er niet is. Wabi-sabi kan ons helpen om de schoonheid van de wereld om ons heen te zien, zelfs in de dingen die we vaak als onperfect of onbelangrijk beschouwen. Het kan ons ook helpen om meer te genieten van het huidige moment en minder te verlangen naar wat er niet is. Een erg mooie gedachte, die zeker ook vanavond op het concert van Borochov en zijn kwartet van toepassing was. Zij zochten niet de perfectie maar wel het optimale samenspel en muzikale synergie. Dat lukte wonderwel goed, wellicht wel door het streven naar perfectie los te laten en te vertrouwen op ieders muzikale capaciteiten.
‘Bayat Blues’ bleek de perfecte samensmelting van het virtuoze pianospel van Rob Clearfield en de trompet van Borochov. Dansend als een ballerina over de toetsen gaf Clearfield vrij baan aan een ontketende Borochov, die alle registers opentrok. In een bij vlagen bebop achtige jacht met zijn trompet. Prachtig. Wat een controle, wat een muzikaliteit op de vierkante meter werd hier gedemonstreerd.
Na bijna twee uur kwam er een einde aan een zeer verrassend concert dat op het allerhoogste niveau mee kan. Als je een volgende keer de keuze hebt om naar een concert van de gevestigde namen te gaan, of dan toch maar eens naar Itamar Borochov te gaan kijken, neem dan het advies aan om naar Borochov te gaan. Doen.
Foto’s (c) Jan Vranken
