Guillaume Poncelet is een van Frankrijks meest begenadigde muzikanten. Afkomstig uit Grenoble heeft hij inmiddels een indrukwekkend palmares opgebouwd. Een aantal van de grootste artiesten die we in Frankrijk kennen, zouden niet zonder zijn productionele en muzikale inbreng tot zulke mooie resultaten zijn gekomen. Gaël Faye bijvoorbeeld, maar ook MC Solaar, C2C, Zazie, Oxmo Puccino en Ben L’once Soul zouden niet hetzelfde geklonken hebben als Guillaume niet aan hun producties had meegewerkt .
Eerder bracht hij zelf al drie albums uit, waarvan er twee filmmuziek waren voor ‘Razzie’ en ‘En sourrit pour la Photo’. Nu is er dan het album ‘Durango’. Op het album staan 10 tracks van de hand van Poncelet zelf. De pianomuziek die Poncelet componeerde voor dit album is stilistisch onder te brengen in neo-klassiek, ambient. Luister naar een prachtig sonate als ‘Yaki Imo’. Mede door het repetitieve en contemplatieve karakter roept dit stuk herinneringen op aan bijvoorbeeld ‘Stepping Stones’ van Rick Wakeman.
Poncelet blijkt compositorisch in dezelfde categorie te vallen. Wat een muzikaliteit, en wat een oor voor detail. Vooral met een goede hoofdtelefoon op is dit genieten geblazen. De dynamische ontwikkeling in het arrangement is spannend en dwingt de luisteraar de ogen te sluiten. Een applaus waard. Op ‘Patricia’ weet Poncelet een mengvorm te vinden van neo classicisme en wat lossere, jazzy gespeelde melodie. Betoverend mooi.
‘Albatros’ opent als een soundscape. Een ingehouden adem op een licht drone-achtig akkoord. Bouwstenen die in alle rust ruimte geven aan een niet bestaande melodie die zich in je hoofd vormt. Stilte. Belangrijker dan wat hij speelt is hier hetgeen niet gespeeld wordt. De ruimtelijkheid in dit stuk is gedurfd en, zoals gezegd, adembenemend mooi.
Guillaume Poncelet heeft met ‘Durango’ een zeer indrukwekkend album gemaakt. Een album dat het verdient om veel aandacht te krijgen en waarmee Poncelet ook de waardering zal krijgen die hij verdient. ‘Durango’ is meditatief en contemplatief. Muziek om in alle rust van te genieten en keer op keer opnieuw te beluisteren, het zal elke keer weer wat nieuws prijsgeven of elke keer je eigen creativiteit weer een impuls geven om de muziek op een andere manier te ondergaan.
‘Durango’ is een meesterwerk en een gedurfde release in deze tijden van oppervlakkige , op consumptie gerichte muziek . Met Durango geeft Poncelet ook deels de genialiteit prijs van de producties in het meer commercieel segment waaraan hij heeft meegewerkt . Het is tijd voor hem om uit de schaduw te stappen. (9/10) (Blend)
