Moet een Amerikaanse acteur, wereldberoemd van tv-series en hoofdrollen op Broadway, ook nog gaan zingen in een rockband? De vooroordelen scheppen al een beeld, lang voor de eerste tonen zijn beluisterd. Maar wie open minded de wereld van Princess Goes binnen stapt, hoort een verrassende sound, die alle aandacht verdient. “Expect the unexpected”.
Het is een aparte band, dat Princess Goes… Een drietal met thuisbasis New York, dat het absoluut niet doet voor de roem, maar voor de ‘fun’. Zanger Michael C. Hall is wereldberoemd als acteur, met hoofdrollen in zowel tv-series als Dexter en Six Feet Under, als in grote Broadwaymusicals als Lazarus. Toetsenist Matt Katz-Bohen is gekend van zijn werk met Cyndi Lauper en speelt in de band van Blondie. Drummer Peter Yanowitz zat in The Wallflowers en is succesvol producer. Ze hoeven dus niet per sé. Maar willen wel heel graag. Princess Goes, dus…
Michael legt graag uit hoe het begon, zo’n vijf jaar geleden. Plaats delict: New York. “Ik ontmoette Peter tijdens ‘Hedwig and the Angry Inch’, de rockmusical op Broadway. Het was mijn eerste ervaring als frontman van een band. Weliswaar een fictieve band, maar toch… We speelden toch elke avond live, met Peter als drummer. Na Broadway ging de musical on tour door Amerika. Daar sloot Matt bij aan.” De mens achter TV-persoonlijkheden David Fisher als Dexter Morgan vertelt enthousiast en met een stem… ‘die je ergens van denkt te kennen’…
“Bij thuiskomst schreven Matt en Peter samen nog een paar instrumentale tracks. Gewoon, omdat ze het geweldig vonden om te blijven samenwerken. Peter liet me de tracks horen en ik had meteen zoiets van: “Als je nog vocals nodig hebt… !!!” Zo simpel was het. Er was geen vooropgezet plan of zo. We hebben elkaar min of meer toevallig gevonden en besloten om muziek uit te brengen. O ja, we moesten wel nog even een naam verzinnen.” Dat werd ‘Princess Goes To The Butterfly Museum’. Tenminste… voor hun gelijknamige EP uit 2020 en hun debuutalbum ‘Thanks for Coming (2021)’. Sindsdien gaat het trio door het leven als ‘Princess Goes’. “Gewoon, omdat het met The Butterfly Museum te lang was.” Ook dit was dus heel simpel. En moeten we niet te veel achter de band gaan zoeken, ‘What you see is what you get’. Drie ‘guys’ die muziek maken, ‘just for fun’. Maar wel heel professioneel en met zeer veel ervaring op zak. “Maar het is niet zomaar een band. Voor ons is het ook een oase, een thuis, begrijp je?”
Natuurlijk kan Michael naast acteren (Macbeth, Henri V) ook zingen. ‘No doubt’, met grote rollen in Cabaret, Chicago en Lazarus. “Maar nu ik aan een rockband heb geroken, kan ik dat ook niet meer missen. Het is een verdere ontwikkeling van mij als persoon. Als acteur zing je andermans composities, in een ander personage dan jezelf. In Princess Goes kan ik helemaal mezelf zijn, mijn eigen teksten zingen. Maar beide zijn mooi, zeker als die twee werelden naast elkaar kunnen bestaan.” Twee werelden voor de buitenwereld. Voor Michael is er natuurlijk maar één. “Ik heb maar één leven, en dit ben ik. De mensen praten natuurlijk ook over mijn werk op TV en in de theaters. En als ze daardoor ook naar onze muziek gaan luisteren, dan is dat ‘great’. En als ze er met vooroordelen naar luisteren, omdat ze mij denken te kennen, dan zal de muziek dat vooroordeel hopelijk wegnemen en zullen ze gewoon van de muziek kunnen genieten.”
Michael krijgt met Princess Goes de ruimte om zijn eigen verhaal te delen met publiek en luisteraar. “Soms is het best persoonlijk. En vreemd genoeg geldt dat juist voor de meer abstracte teksten. Dan verschuil je je achter die abstracte muur, om niet te veel bloot te geven. Het is sowieso aan de luisteraar om iets met mijn teksten te doen. Ik heb geen boodschap, behalve de woorden zelf. Die kun je dan zelf koppelen aan je eigen leven. En hopelijk heb je er dan iets aan.“
Michael is overduidelijk het meest aan het woord, waarschijnlijk een natuurlijke rol voor hem. Zijn maatjes brengen echter ook een vracht aan ervaring mee. Peter: “Ik ga altijd op zoek naar de nieuwe songs, de experimenten in geluid. Ik ben ook producer en kan me met deze band helemaal uitleven. Ik voel me soms net de cheerleader in de band.” Matt valt hem bij: “’Special’. Dat is het juiste woord. Spelen in Princess Goes is ‘special’. We delen onze talenten en maken daarmee weer iets nieuws, dat er nog niet was.”
Zij en ik hebben alle vier een leeftijd waarbij we de eighties heel bewust hebben meegemaakt. Is het een compliment om die kenmerkende eighties feeling te krijgen als je naar Princess Goes luistert? Peter glundert, ergens in New York. “Zeker, zeker. Het is de tijd waarin ik ben opgegroeid, waarin ik de eerste kus had, mijn liefde voor muziek zich ontwikkelde.” Waarin ongetwijfeld geluisterd werd naar ABC, OMD en Human League. Bands die zonder veel moeite zijn terug te horen in Princess Goes. “Daar hebben wij niet specifiek voor gekozen. Dat ging heel natuurlijk. Het zat blijkbaar in ons DNA.” De video’s benadrukken de eighties, met twee zijden van dezelfde decade-medaille: de kleurrijke en vrolijke lettertypes in ‘Let it go’ en het donkere, wavy in ‘Shimmer’. “We geven video-producers alle artistieke vrijheid. En als zij op basis van onze muziek dan met deze beeldvorming komen, dat zegt dat inderdaad veel over de sfeer die onze muziek uitstraalt.”
Gevraagd naar de meest karakteristieke Princess Goes-songs, komen die twee kanten duidelijk terug. “Als je al onze nummers zou samenkneden als een sneeuwbal, dat krijg je iets als ‘Jetpack’, onze recente single. Die groovy, Pink Floyd-achtige kant van ons, gecombineerd met onze zwaardere, donkere zijde.” Maar er blijken nog meer kanten. “Onze ‘silly side’, zoals in ‘Nevertheless’, uit de LP ‘Thanks for Coming’” “En dan hebben we ook nog onze zachte, akoestische kant zoals in ‘Sweet & Low’ van onze EP. Geïnspireerd door Nick Drake, Joni Mitchel en Bob Dylan.”
Waarmee Princess Goes dan wel een eighties feeling mag uitdragen, maar duidelijk meer is dan alleen dat. Wat blijkt uit hun nieuwe album ‘Come of Age’. En ook verwacht mag worden van hun tour door Europa. Wat kunnen we überhaupt verwachten? Michael, de beeldbepaler van de band laat het antwoord wijselijk over aan Peter. “Veel mensen komen naar onze optredens met een bepaald beeld, een bepaalde verwachting. Begrijpelijk, gezien onze eigen carrières. Maar we spelen ze plat! Ze gaan dan naar huis met een gevoel: wauw, dat had ik echt niet verwacht!” Vooroordelen zijn er om weerlegd te worden. En dat doet Princess Goes. Zoals ze zelf treffend zeggen: “Expect the unexpected”.
Foto’s (c), van boven naar beneden: Tim Richardson, Shervin Lainez, Alexander-Thompson
