Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt er voor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we iedere zondag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Zuco 103 – Telenova
Zuco 103 is een Nederlandse band die in 1999 ontstond in Amsterdam. De band bestaat uit drie leden, Lilian Vieira als leadzangeres, Stefan Schmid als toetsenist en saxofonist, en Stefan Kruger als drummer en percussionist. De unieke stijl van Zuco 103 is een combinatie van Braziliaanse muziek, jazz en elektronische muziek, waardoor een geluid ontstaat dat zowel vernieuwend als energiek is. De muziek van Zuco 103 is een weerspiegeling van de diverse achtergronden en culturen van de leden, wat heeft geleid tot samenwerkingen met artiesten uit de hele wereld. Een band waar we trots op mogen zijn. ‘Telenova’ is hun nieuwe album en deze plaat zet de traditie voort. Dertien lekkere tracks, dit keer wat electronischer dan we we gewend waren, waardoor het album wel een jaren 80 sausje kreeg, waar niks mis mee is. Luister als proevevan de kwaliteit van het hele album naar het heerlijke ‘Cores do Mundo’, nuff said. (Jan Vranken) (8/10) (Zuco Sound)
Empyre – Relentless
Empyre is een relatief nieuwe Britse rock band. Tot deze review een voor mij onbekende band, maar toen ik me inlas en tegen kwam dat Empyre een ‘lovechild between Soundgarden and Pink Floyd’ genoemd werd, wekt dat mijn interesse. Om het gelijk maar uit de wereld te helpen, Pink Floyd hoor ik eigenlijk niet terug op deze plaat. Toegegeven op ‘Hit and Run’ is er wel een Division Bell vibe in de gitaar, maar verder dan dat schreeuwt niets Pink Floyd. Bij de zang krijg ik het idee dat het ruwe extra wordt opgezet. ´Parasites´ heeft wat Disturbed invloeden. Qua productie is dit, net als een tijdje terug genregenoten Those Damn Crows, weer te netjes. Het blijft allemaal wel erg vlakjes. Daarbij is er niet echt een nummer dat er direct uitspringt of blijft hangen, wat in de classic rock toch vaak wél het geval is. Is het dan slecht? Nee dat ook weer niet, het album is meer gericht op sfeer dan pakkende songs. Met andere woorden meer een atmospheric rock dan new wave of classic rock. (Rik Moors) (7/10) (Kscope)
Mick Pini Audio 54 – Way Ahead
Ondanks zijn enorme talent heeft Mick Pini nooit de supersterrenstatus bereikt, dit in tegenstelling tot een aantal van zijn generatiegenoten. Bij het grote publiek is hij redelijk onbekend gebleven, terwijl zijn collega’s hoog over hem opgaven. Eric Clapton heeft hem bijvoorbeeld de enige legitieme opvolger van Peter Green genoemd. De uit het Engelse Leicester komende gitarist woont alweer geruime tijd in Duitsland. Hoewel hij op zijn vijftiende begon en in de loop van de jaren met diverse bands bezig was werd hij pas vrij laat echt ontdekt. En dat dan weer wel door Mike Vernon, waarmee hij drie albums heeft opgenomen. In zijn 55-jarige carrière heeft hij meer dan 25 albums opgenomen en heeft hij samengewerkt met artiesten als B.B. King en geopend voor Buddy Guy, Jimmy Rogers en Freddie King. Sinds enkele jaren werkt Mick samen met producer Craig Marshall, ook bekend als Audio 54. Beiden komen oorspronkelijk uit Leicester. In 2021 verscheen van hen een eerste album, getitel ‘Backtrack’, dat een jaar later werd gevolgd door de EP ‘Pastoral’. Samen met Marshall heeft Pini een nieuwe ontwikkeling in de blues ontdekt, waar wordt gewerkt met andere geluiden en ‘loops’, zonder de basis en spontaniteit van de pure blues los te laten. Waarschijnlijk tot afschuw van de puristen, maar dat het werkt bewijzen de heren eens te meer op hun nieuwe album ‘Way Ahead’. Hierop staan twaalf zelfgeschreven nummers, waarvan twee alleen door Marshall. Op een nummer levert de bekende van oorsprong Nederlandse radioman en promotor Pete Feenstra de teksten. Het geheel is even wennen voor hen die de Mick Pini van vroeger kennen. Er wordt uitgebreid gebruik gemaakt van elektronica, maar er zit voldoende pure blues en variëteit in om ook de puristen geïnteresseerd te krijgen. Het swingt, we horen funk en soul en het verveelt nergens. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar nummers als ‘Moving On’, met duidelijke invloeden van de Mississippi Hill Blues, ‘Shadows’ met gitaarklanken die aan Peter Green doen denken, en het sinistere ‘Papa Voodoo’. Een prima album van een gitarist, die al wat jaren mee draait, niet stil blijft zitten en bereid is zich verder te ontwikkelen. (Eric Campfens) (8/10) (Eigen productie)
Matt Andersen & The Big Bottle Of Joy
Deze sympathieke reus is in zijn thuisland Canada letterlijk en figuurlijk een hele grote, en ook in Europa, waaronder ons kleine landje is hij een graag geziene gast. Door zijn vorige albums, zijn optredens en het interview dat ik ooit met hem mocht hebben ben ik een fan geworden, en gebleven. Voor zijn recente album, zijn tiende inmiddels, heeft hij versterking gezocht – en gekregen – bij The Big Bottle Of Joy, een Canadese achtpersoonsformatie. Deze band bestaat uit Mike Farrington Jr (bas), Chris Kirby (toetsen), Cory Tetford (gitaar), Reeny Smith (zang, B3), Geoff Arsenault (drums, percussie), Kim Dunn (toetsen), Micah Smith (zang) en Haliey Smith (zang). Het album, dat eenvoudigweg ‘Matt Andersen and the Big Bottle Of Joy’ heet, bevat twaalf nummers, waarvan er negen door Andersen zijn geschreven al dan niet met input van anderen. Het is een steviger en ruiger album geworden dan wat we de laatste jaren van hem gewend zijn. Dat is meteen duidelijk bij het eerste nummer, het overweldigende ‘Let It Slide’, dat wordt gevolgd door de stevige blues ‘So Low, Solo’. Matt en band voeren de luisteraar langs southern rock-nummers als ‘How Far Will It Go’, gospel als ‘Hands On Time’ en bluesrockers als ‘What’s On My Mind’. Andere nummers die een special vermelding verdienen zijn de soulblues ‘Only An Island’ en het zeer fraaie door Terra Spencer geschreven ‘Aurora’. Muzikaal zit het allemaal prima in elkaar, het aanbod is gevarieerd en de teksten zijn het absoluut waard om te worden beluisterd. Luister maar een ‘So Low, Solo’ over iemand die afglijdt naar de zelfkant van het leven, de openheid in een relatie in ‘What’s On My Mind’ en over eenzaamheid in ‘Only An Island’. Een prachtig album, aanrader. (Eric Campfens) (8/10) (Sonic Records)
Charlie Cunningham – Frame
Charlie Cunningham is een singer-songwriter uit Bedfordshire, Engeland. Hij begon zijn carrière in de muziek door op 12-jarige leeftijd gitaar te spelen en begon op te treden op lokale podia. Zijn muziek wordt gekenmerkt door ingewikkelde fingerpicking, delicate melodieën en persoonlijk reflectieve teksten. Cunninghams debuut EP, ‘Outside Things’, werd uitgebracht in 2014, die werd gevolgd door zijn eerste volledige album, ‘Lines’ in 2017. Zijn tweede album, ‘Permanent Way’, kwam uit in 2019 en bevat een expansiever geluid, met de toevoeging van een band en complexere arrangementen. Cunningham heeft lovende kritieken ontvangen voor zijn muziek en heeft uitgebreid getoerd. Zijn nieuwe album ‘Frame’ telt 12 meestal rustige nummers, die het beluisteren meer dan waard zijn. Samen met producer Sam Scott die gekend kan zijn van zijn werk met onader andere Foals en the Stereo-Mc’s maakte hij een modern klinkend album . Titelnummer ‘Frame’ is ijzingwekkend mooi. (Jan Vranken) (8/10) (BMG)
GoGo Penguin – Everything is going to be Ok
GoGo Penguin is een Brits instrumentaal trio dat in 2009 in Manchester werd opgericht. De band bestaat uit pianist Chris Illingworth, bassist Nick Blacka en drummer Rob Turner. Hun unieke geluid mengt elementen van jazz, elektronica en klassieke muziek, wat resulteert in een verfrissende en vernieuwende stijl die hen lovende kritieken en een toegewijde aanhang heeft opgeleverd. Hun albums worden geprezen om hun ingewikkelde composities en aandacht voor detail. Met een groeiende reputatie als een van de meest opwindende en grensverleggende bands in de moderne muziek is GoGo Penguin een must voor iedereen die op zoek is naar iets nieuws en inspirerends. Hun nieuwe album ‘Everything is going to be ok’ stelt dan ook zeker niet teleur. Luster maar eens naar track als ‘Saturnine’ , een perfecte blend van simpele bouwstenen, die samen een verrekte lekkere cocktail maken. De titeltrack klinkt in eerste instantie wat ‘ odd’ maar geeft na een paar keer lusiteren steeds meer pracht vrij. Een track met gedoseerde endorfine afgifte dus eigenlijk. Meesterlijk album. (Jan Vranken) (9/10) (XXim records)
