Er was een tijd dat chansonniers en chansonnières de normaalste zaak van de wereld qaren op de landelijke radio. Michel Sardou, Michel Delpeche, Michel Fugain, Gerard Lenorman, Edith Piaf, Mireille Mathieu, de lijst van namen is kilometers lang. En niet slechts de afstand naar Frankrijk, want met Jaques Brel, Raymond van het Groenewoud, Guido Belcanto, Reinhard Mey, Ramses Shaffy en Liesbeth List was de muziekstijl in de tijd niet alleen beperkt tot franstalige muziek. Toch zijn er tegenwoordig nog maar weinigen over op het podium; Bart Peters, Stef Bos, Sven Ratzke, Patricia Kaas en – sinds enkele jaren – Barbara Pravi.
In Muziekgebouw Frits in Eindhoven was het woensdagavond tot op de laatste stoel uitverkocht voor de runner up van het Eurovisie Songfestival in Rotterdam in 2021. Met slechts 25 punten verschil werd de Française tweede achter Måneskin uit Italië, maar de naam van de zangeres stond gebeiteld in Franse kalksteen. Minder bravoure, minder opschmuck en minder gitaargeweld. Puur de stem waar het om draaide, zoals het van oorsprong hoorde bij het Eurovisie Songfestival. Het publiek was er dan ook van een ander slag dan bij de Italianen, een week geleden in Amsterdam.
Openingsnummer ‘Prière au printemps’ gaf al aan wat de rode draad zou worden, deze avond. De gebeden van Pravi, niet eens allemaal afkomstig van haar drieluik ‘Les Prières’. Blootvoets, mysterieus, dansend als een soort van hedendaagse Kate Bush.
Tussen de nummers door nam Pravi de toeschouwer mee in haar leven, hoewel een en ander natuurlijk met een korreltje zout genomen mag worden, want de verhuizing naar ‘Barcelone’ zal haar echtgenote in Parijs niet goed hebben gevonden. Maar het frivole enthousiaste spel van Barbara nam het publiek mee. Even weg van de realiteit maar met zo’n gemak dat het leek alsof de zangeres een oude bekende was. Was het omdat ze overduidelijk iets met Nederland heeft door haar succes in 2021, haar tweede optreden in Eindhoven, haar Nederlandstalige humor (“Ik moet plassen” en het spel rond de “Regendruppels” in ‘La fête’) of haar meeslepende zoetgevooisde stem. Het maakte niet uit, Eindhoven hing aan de lippen van de 29-jarige Française van Servisch-Pools-Iraanse afkomst.
Barbara Pravi had niet veel nodig om te overtuigen. Geen repertoire vol megahits, geen collectie Grammy Awards, geen dagelijkse airplay op de landelijke zenders. Pravi is Pravi, en dat is al meer dan genoeg. Natuurlijk, haar ‘Voila’ gaf een extra luid applaus, maar het Eurovisie-nummer was niet eens het broodnodige hoogtepunt van de avond. Dat was wellicht ‘Je l’aime, je l’aime, je l’aime’, dat Barbara speciaal opdroeg aan haar pianist, die in Eindhoven zijn verjaardag vierde. Of misschien wel ‘La Femme’, nog wat specialer op Internationale Vrouwendag. Het maakte in feite niet uit; Barbara Pravi verleidde Eindhoven van begin tot eind. Met haar overkomen, haar humor, haar stem.
Eerdergenoemde chansonniers hebben hun tijd dan wel gehad, toch blijft de chanson leven. Niet dus dat het genre dood is, niet omdat zijzelf niet relevant meer zijn; Neen, eerdergenoemde chansonniers hebben hun tijd gehad omdat de nieuwe koningin is opgestaan. Barbara Pravi overweldigde Eindhoven op een manier hoe alleen oprechte chansonnières dat kunnen. En zij kan dat.
