De Californische nu metalband KoЯn, opgericht in 1993 door Jonathan Davis, leerde ik op achtjarige leeftijd mee kennismaken. En zoals ook andere bands van die tijd, die beschouwd werden als nu metal, of hard rock/metal bands.
We kennen allemaal nog de eerste videoclips van ze, op de toen nog MTV zender voor de oudjes onder ons. Die clip zoals een tekenfilm van ‘Freak On A Leash’ (1998), waar er een kogel door alles heen vliegt, en schade aanricht, en waar er ook een soort van tekenfilm aan toegevoegd werd waar veel kinderen ontsnapten, en naar een heuvel renden, en waar er daar een klein meisje net aan een kogel ontsnapte.
Wel enige tijd later, laat ons zeggen negenentwintig jaar later, zag ik deze band terug op Graspop 2022, en met nieuw materiaal op podium, nadat Jonathan’s vrouw zelfmoord had gepleegd in 2018, wat ik verdomde sterk vind, dat het album dan ook aan haar is opgedragen. Die mens moet het ook van zich afschrijven en elk verwerkt rouw op zijn of haar manier is dan ook bij deze duidelijk, maar Jonathan, sterk werk, makker! Maar zoals gebruikelijk, schrijft KoЯn over pijn en vervreemding.
Het veertiende album van KoЯn, ‘Requiem Mass’ opent dan ook met een klepper, dat we dan ook van deze heren, gewoon zijn. ‘Forgotten’ wat weeral het herkenbaar geluid is drum, gitaarriffs, en de zang van Jonathan… KoЯn is back! Ik moet helaas mijn mening herzien, van artiesten of bands, die na verloop van tijd, toch nog nieuwe muziek op de markt loslaten, bij sommigen werkt deze formule niet meer maar bij KoЯn wel.
Voor wie nog niet mee was, het tweede nummer ‘Let The Dark Do The Rest’, kan er maar één zoiets brengen, van band, en dit is KoЯn, typische ritmes, en zang, en ludieke teksten. Derde nummer is persoonlijk mijn lieveling ‘Start The Healing’. “I should’ve been good, I should’ve been down, I couldn’t let go, what could I do?… Ik heb het hun ook dan live zien brengen op Graspop vorige zomer, en wat was mij dat een feestje, ze hadden er dik zin in, en gaven het beste van zichzelf, en bij deze te horen, ging ook ik volledig uit mijn dak. Maar alle gekheid op een stokje…
‘Lost in The Grandeur’, ‘Disconnect’, lijken wat op elkaar, in dezelfde tred wat. Maar ‘Hopeless and Beaten’ een monster van een hit, die is er boenk op, het iets hardere werk van KoЯn, kun je hiermee wel stellen. ‘Penance To Sorrow’ doet me beetje denken aan de helaas verloren Chester Bennington (Linkin Park), zoals de tekst hierin… “I Can’t break it, hurt is sacred all along. Disdain of depression follows, i can’t fix it”. Beetje Linkin Park achtig, toch? Maar zeker niet mis, hoor je mij niet zeggen.
Het is terug wennen om KoЯn terug te horen, maar het went snel, ook al denk je dat de sfeer van eind jaren ’90 rond deze band je niet terug zal katapulteren, dan zit je mis, je wordt in het KoЯn tijdperk gezet en ben je in no time weer op weg. Met ‘My Confession’ gaan we terug de KoЯn tour op, net het laatste liedje zoals ‘Worst Is On It’s Way’, daar herken je in deze track, weer het ge beebop v Jonathan, zoals ‘Freak On a Leash’… iets wat typerend is aan hem, er is géén andere zoals hem die dat kan.
Dit album, het is wennen na twee decennia niks meer van hen te horen, en dan deze knaller neerzetten, ik raad jullie aan best geen bier uit te schenken op dit album, of bolognese saus te maken want dit zorgt alleen maar voor opkuiswerk, en ook bij dit zal het fout gaan. Het betere drumwerk en gitaarwerk is echt te horen dat alles op elkaar perfect is afgestemd.
Indien je echter opgroeide met nu-metal, of een zwak hebt voor pop metal, moet je deze Requiem eens beluisteren. Indien je fan bent van de band heb je dat uiteraard gewoon reeds gedaan. Zelfs de bijbehorende videoclips van KoЯn voor dit dertiende album zijn noch kosten noch moeite gespaard. (9/10) (Virgin Records)
