Nauwelijks een week zat er tussen de onverwachte aankondiging op 6 december op de social media kanalen van Little Simz en de release van haar nieuwe album ‘ No thank you’. Het album is op dit moment alleen nog maar als digitale download en op de streaming services beschikbaar.
Net iets meer dan een jaar geleden verbaasde Little Simz vriend en vijand met de release van het album ‘Sometimes I might be Introvert’, een meesterwerk in het hiphop genre dat de artieste lanceerde naar het absolute sterrendom. ‘No Thank You’ is andermaal een bijzonder sterk statement van Little Simz, waarin ze op de 10 tracks muzikaal een gulden middenweg vindt tussen de orchestrale en cinematografische bliss van ‘Introvert’ en de nog ruwe en basale sound van ‘Grey Area’ uit 2019, waarmee Little Simz voor het eerst uit de underground kwam.
Zoals inmiddels bekend werkt Simz ook op dit album weer samen met producer Inflo, die inmiddels ook is uitgegroeid van de Banksy van hiphop tot een grote meneer, die samenwerkt met sterren zoals Adele, maar nog steeds genoeg street-credibility heeft door zijn werk als producer van Sault. Ook Simz heeft alles aan hem te danken. Als zangeres horen we ook Cleo Sol weer op dit album. Allemaal erg vertrouwde ingrediënten dus.
Aan de sound te horen van tracks als ‘Silhouette’ is een deel van het album gevuld met ‘left-overs’ van de ‘Introvert’ sessies, die nu, net iets minder overgeproduceerd op ‘ No thank you’ terecht zijn gekomen. Heerlijke muziek. ‘Introvert’ had dus misschien wel een driedubbel album kunnen zijn.
Little Simz zou LIttle Simz echter niet zijn als ze wat te vertellen heeft, iets dat haar van het hart moet. Het sterrendom waarnaar ze nooit verlangt heeft, bracht ook frustratie, boosheid en onbegrip bij de nog jonge artieste. Als independent moest ze een deel van haar USA tournee annuleren, omdat de kaartverkoop toch niet liep zoals verwacht. Als je dan geen major label achter je hebt staan, wordt het lastig. Langzaam maar zeker leert Simz een harde les, en ze laat ons als luisteraar dat meemaken. Prince schreef ‘Slave’ op zijn wang, Little Simz rapt ‘ Why did I give you the keys to authorise shit on me behalf ?/ Now I’ m scared and mortified’. Dwingend en monotoon rapt ze haar vlijmscherpe observaties over de muziekindustrie op de ubercoole beats van Inflo. Op ‘No Merci’ horen we haar rappen ‘ Everybody here getting money of my name/ Irony is I’m the only one not getting paid.’ Het is duidelijk , binnenkort zal er wat gaan veranderen in de businesscase van Little Simz. Ondanks als deze sores zijn er ook nog werkelijk prachtige tracks met orkestraties zoals we die zo zijn gaan waarderen. ‘Heart on Fire’. Wat een heerlijke beats, zwoele backing vocals zoals je ze anno 2022 nergens meer hoort. Of ‘Who even Cares’ waarop we het prinsesje Little Simz weer horen swingen over een vervormde bassline, samen met zangeres Cleo Sol, terug naar de onschuld en de hoop die we hoorden in de ‘A Curious Tale of Trials + Persons’ uit 2015, een eeuwigheid geleden in het universum van Little Simz.
‘No thank You’ voelt niet als de bedoelde opvolger van ‘Sometimes I might be Introvert’ , al is het simpele feit dat ik dit opschrijf misschien al fout, omdat ik daarmee in mijn verwachtingen mee ga in het narratief van de pers, waar Little Simz zo duidelijk mee zit en tegenaan trapt. Little Simz doet wat ze wil, wanneer dat wil. Ze heeft alleen maar haar kunstvorm om zich te laten horen. Het is aan ons of we willen luisteren.
‘No thank You’ is een fantastisch album, zonder meer, maar ik ga niet mee in het slachtoffer narratief van Little Simz. Misschien heeft ze met dit album aan haar contractuele verplichtingen gedaan, en geeft het vrij baan naar commercieel interessante mogelijkheden. Dat is mijn narratief. Het blijft een lekker album.
8/10 ( AWAL recordings)
