De laatste keer dat Jason Isbell, naar eigen zeggen, in de Roma was geweest, was in 2006 toen hij nog bij Drive By Truckers speelde. Het is al 16 jaar geleden, dus dat zijn geheugen hem wat in de steek liet zal hem niet zwaar aangerekend worden. Het jaartal klopt, Antwerpen ook, maar Drive By Truckers speelden dat jaar op 31 maart om precies te zijn in de Arenbergschouwburg.
Een jaar later zou Isbell de band verlaten. Persberichten spraken van ‘creatieve meningsverschillen’, maar publiek geheim was dat Jason’s vriend Jack Daniels een steeds grotere wig had gedreven tussen Isbell en zijn voorbijrijdende trucker vrienden.
Inmiddels is de vriendschap tussen Isbell en Daniels verbroken en heeft de man vier Grammy awards op zijn naam staan. Afgelopen zaterdag, 12 november, stond hij dan echt in een vrijwel uitverkochte Roma in Borgerhout, samen met zijn begeleidingsband ‘The 400 Unit’
Het voorprogramma werd verzorgd door het uit London afkomstige trio His Lordship, dat het publiek een half uur vermaakte met uiterst lekkere, hoog energetische, back to basics rock. Knallende drums, pakkende hooks, simpele riffs, een pompende bass, en over het podium stuiterende muzikanten. Lekker wel. In een interview van afgelopen zomer zegt de zanger dat ze een missie hebben: “To breathe new life into rock’n’roll.” Solide statement, maar je geeft daarmee meteen aan dat rock ’n roll volgens jou op sterven na dood is. Een statement dat even later door de hoofdact brutaal onderuit geschopt zou worden.
Even na negen uur dimmen de lichten en kwam de band het podium op. Afgetrapt werd meteen met een van de meest typerende Jason Isbell songs: ‘What have I’ve done to help’. Introspectief, reflecterend. Prachtig gezongen. Jammer dat live de prachtige productie op het ‘Reunions’-album niet zo naar voren komt. Geen strijkers in de Roma, maar wel die snijdende gitaarsolo aan het einde. Een zeer krachtige opener.
De songs van Isbell zijn lekker compact, hebben een kop en een staart, op de juiste plaats vaak een heerlijke, niet al te virtuoze bottleneck gitaarsolo, en de juiste mix van plattelands romantiek en grootstedelijk menselijk leed. De juiste muziek dus voor erg onderhoudende live-shows.
‘24 Frames’ werd ingezet. Een prachtig nummer, met een goede hook, die meteen in je hoofd blijft zitten. Het nummer gaat over de moeilijke tijden die hij doorstond met zijn ex-vrouw Shonna Tucker, bassiste van Drive By Truckers, in de tijd dat ze daar samen speelden. Prachtig hoe Isbell in de 24 frames per seconde die nodig zijn om het menselijk oog te laten geloven dat een film vloeiend loopt een metafoor ziet voor zijn leven.
De band speelt goed, erg goed zelfs. Toch lukt het maar niet om de zaal helemaal mee te krijgen. Isbell is toch niet de frontman met een charisma dat moeiteloos een mensenmassa mee kan trekken. De muziek zal het moeten doen, en dat lukte in de Roma goed. De sprong van een goed concert naar een memorabele avond bleef echter uit.
Bij ‘Alabama Pines’ kon je voor het eerst mensen in het publiek voorzichtig horen meezingen. Dat The 400 Unit niet over een fiddle speler beschikt werd ook hier weer gemist. ‘Elephant’ dan. Een van de hoogtepunten van de avond. Helaas konden ook in de Roma te veel mensen meeleven met het verhaal van iemand die teveel geliefden verliest aan de ziekte kanker. Als Isbell, zoals in deze zong alle opsmuk naast zich neerlegt, blijkt hij op zijn best. Beklemmend goed.
De set, die bestond uit 15 nummers, werd in een vrij hoog tempo afgewerkt. Geen audience participation gedoe, geen lange verhalen. Isbell liet zijn muziek het verhaal doen. ‘Stockholm’ was nog een hoogtepunt in de set. Gedragen door stevig gitaarwerk, werd er geheel gratis en voor niks een extra solo ingegooid. Het gitaarwerk is best goed, maar nowhere near een Mayer of Urban, die binnen dezelfde bandbreedte zitten qua stijl.
Na dik anderhalf uur kwam de band nog een keer terug voor twee toegiften. ‘If we were Vampires’ werd met algemene instemming enthousiast ontvangen. Isbell’s persoonlijke teksten raken mensen diep. Dat is mooi. De band sloot uiteindelijk af met ‘Decoration Day’, het nummer dat Isbell nog voor zijisbn oude band Drive By Truckers schreef. De tekst is voor velerlei interpretaties geschikt, dus laat dat vooral aan ieders eigen interpretatie. De vorm die het nummer door de jaren heen kreeg is echter geweldig. Eindelijk liet Isbell de vorm los, zocht de vrijheid met gitaar en zang, en dat is het mooiste dat er is. Isbell bewaarde het beste voor het laatst.
