Slechts een half jaar geleden speelden White Lies in acht Nederlandse zalen tijdens hun Europese tour. Donderdagavond stonden zij in een uitverkochte Bosuil in Weert. Daar gaven zij één van de vijf concerten waarvoor zij eind oktober opnieuw naar ons land zijn gekomen. De Londense indieband met post-punk en new-wave invloeden is hier immens populair. Deze affectie is wederzijds; bassist Charles Cave liet ooit zelfs weten liever in Nederland te spelen dan in zijn thuisland. Al jaren is de band een vaste waarde op festivals en in poppodia.
Ruim voor de deuren openden stond er een flinke rij fans te wachten om een mooi plekje in de zaal te veroveren. Leeftijden waren sterk uiteenlopend. Jonge twintigers stonden naast zestigers die opgroeiden met de muziek waar White Lies mee worden vergeleken, zoals Joy Division en Echo & The Bunnymen. Er was zelfs een Pools koppel speciaal komen invliegen voor deze show. Zij werden niet teleurgesteld. De band opende met het meer dan zeven minuten durende nummer ‘Time To Give’. Een goede keuze, getuige de enthousiaste reactie van het publiek. Daarna werd ‘To Lose My Life’ van het gelijknamige debuutalbum uit 2009 gespeeld, volgens velen nog steeds hun sterkste plaat. Gelukkig blijft dit album sterk vertegenwoordigd in hun liveshows. Vervolgens pakte de band door met het aanstekelijke nummer ‘There Goes Our Love Again’, waarbij de bezoekers tot een dansje werden verleid.
Zanger en gitarist Harry McVeigh, met zijn onmiskenbare stemgeluid, was goed bij stem en had duidelijk plezier in het spelen. De oplopende temperatuur op deze warme oktoberdag deerde hem niet. Breed glimlachend en doorweekt van het zweet bracht hij hit na hit. De nummers van het nieuwste album ‘As I Try Not To Fall Apart’ werden goed ontvangen en stuk voor stuk meegezongen. Ook ‘Breakdown Days’, een single van de deze maand uitgekomen Bonus Edition, was duidelijk al bekend voor de fanatieke fans in de zaal. De muziek ging vergezeld van een goed uitgedachte lichtshow. Zo werd er blauw licht gebruikt tijdens melancholische passages en zagen we alle kleuren van de regenboog tijdens het vrolijke refrein van ‘Tokyo’. Hoogtepunt van de show was ‘Farewell To The Fairground’, een knaller die in groten getale werd meegebruld.
Na ‘I don’t want to go to Mars’ vertrokken de bandleden van het podium, terwijl de oplettende bezoeker nog enkele essentiële nummers miste in de setlist. Terwijl het publiek in koor “Keep on running, there’s no place like home” zong (de brug van ‘Farewell to the Fairground’) keerde de sympathieke band al snel terug voor een toegift. Nieuwe single ‘Trouble In America’ werd gevolgd door ‘Death’ en ‘Bigger Than Us’. Deze twee nummers blijven stadion-anthems van formaat en stuwden de euforische stemming in de zaal naar ongekende hoogten. Ze vormden de perfecte afsluiter van een mooie avond.
White Lies is geen vernieuwende band en staat ook niet bekend om zijn energieke live performance of sterke publieksinteractie. Dat was vanavond niet anders. Toch weten zij de liefhebbers van hun muziek immer goed te bedienen. De mannen vuurden in een anderhalf uur durende set hits van alle zes albums op ons af, vrijwel zonder adempauze te nemen. Precies waar hun fans voor komen. Ieder kon dan ook tevreden huiswaarts keren.
Foto’s (c) Nadine Gijzen
