De main stage van de Tilburgse 013 was afgelopen woensdagavond goed gevuld. Dat was niet zomaar, dit kwam doordat de heren van Three Days Grace op het programma stonden. De Canadese band heeft enorm veel succes in Noord-Amerika met maar liefst 17 nummer één hits in de rockcharts. In Europa zijn de meeste daarvan wel bekend bij een redelijk groot publiek, maar het succes is hier minder groot. Waarom? Geen idee. Ze vallen een beetje in dezelfde categorie Shinedown, Seether, 3 Doors Down. In Amerika zijn dit headliners op grote festivals, hier hebben ze ‘’slechts’’ een middagspot.
Gelukkig weten genoeg mensen hier wél wie Three Days Grace zijn, want de 013 was volledig open en dus bijna uitverkocht. Voor de hoofdact aantrad kregen we eerst een voorprogramma voorgeschoteld. Een paar dagen voor aanvang van de show werd het tijdschema nog veranderd en mocht support act 10 Years een kwartiertje langer spelen dan eerst werd vermeld. Dat dit ook niet bepaald kleine jongens zijn, bleek wel uit de al bijna volle zaal. Ook deze band heeft al een aardige status in thuisland de VS, dit was hun eerste clubshow op Nederlandse bodem. De muziek werd omschreven als een mix tussen Breaking Benjamin en A Perfect Circle.
Bij de openingsnoot werd snel duidelijk dat het volume wel erg hard stond en de mix was ook nog niet optimaal. Er stond ineens een dame langs me die juichte waarvan ik schrok. Ze lachte en zei ‘’doof word je hier toch’’. Voor even had ze geen ongelijk, na een paar nummers was de bas wat naar beneden gedraaid en zo leek ook het overall volume. Het enige wat de hele set niet te verstaan was, was de zanger. Hij kwam alleen in zijn screams boven de rest uit. In rustigere stukken hoorde je hem wat mompelen, maar door de vele effecten op zijn stem en het te zacht staan in de mix vielen deze grotendeels weg.
Ze kregen het gros van de 013 goed mee. Als ze vroegen om een gil, kregen ze een flinke gil, de handen gingen mooi op commando omhoog. Genoeg fans en/of fans erbij dus. Mij hebben ze niet weten te overtuigen, maar de sympathie van de heren maakte wel weer wat goed. Zo vertelde ze dat ze panne hadden met hun bus en dat ze de rest van de tour mee mochten in de bus van Three Days Grace.
De meeste mensen zijn dus lekker opgewarmd voor de hoofdact. Die begint stipt volgens de planning om 21.15. Althans het intro begint dan. Nadat ‘Jump Around’ van House Of Pain is afgelopen komt de band onder zeer luid gejuich op en wordt ‘So Called Life’ ingezet. De dikste hit van het nieuwe album ‘Explosions’. Het Tilburgse publiek heeft duidelijk geoefend en zingt dit nummer volop mee. Als ze daarna gelijk een van hun grootste hits ‘Animal I Have Become’ inzetten kan de avond eigenlijk al niet meer stuk. Tijdens dit nummer is de gitarist met de geweldige baard Barry Stock al bijna door zijn tweede statief plectrums heen. Hij gooit ze de eerste paar nummers continu de zaal in. Dit tot grote blijdschap bij de eerste rijen.
De eerste grote pit vormt tijdens ‘Painkiller’. Het eerste nummer wat Three Days Grace uitbracht met huidige zanger Matt Waist, broer van bassist en medeoprichter Brad Waist. Wat een energie brengt de band met zich mee, wat een energie in de zaal en wat speelt Three Days Grace deze avond toch retestrak. Het enige momentje waar dit wat minder gebeurde was tijdens het tweetal nummers wat de band akoestisch bracht. Eerste klooide Stock, drummer Sanderson nog wat. Sanderson wisselde van drums naar keys. Stock zat ernaast met zijn akoestische gitaar en begon lukraak op de toetsen te drukken. Plezier op het podium, altijd fijn om te zien. Echter was de (samen)zang in de akoestisch gebrachte ‘The High Road’ en ‘World So Cold’ niet altijd even sterk. Al moet dan wel weer gezegd dat ‘The High Road’ zich uitstekend leent voor een stripped down versie.
Na dit rustpuntje in de set werd een droom werkelijkheid voor drie fans die ‘Just Like You’ helemaal konden meezingen. Zij mochten het podium op en het nummer met de band meezingen. Alle drie pakte ze hun moment, de mics stonden ook echt aan, al kwam zanger Waist er met kop en schouders bovenuit. Na een drieluik van het nieuwe album sloot Three Days Grace de reguliere set af met wellicht hun grootste hit ‘I Hate Everything About You’. Het publiek scandeerde ook na dit nummers, zoals de hele avond al ‘’Three Days Grace’’.
De band kwam terug om nog twee hits van tweede album ‘One-X’ te spelen. ‘Never Too Late’ kwam als eerste en afgesloten werd, hoe kan het ook anders met ‘Riot’. Voor een laatste keer deze woensdagavond stond de 013 op zijn kop en sprong heen en weer. De laatste ‘Riot’ van de avond was een feit.
Three Days Grace bewees deze avond hun klasse maar weer eens. Een band waarvan ik nog steeds niet begrijp waarom ze in Europa niet groter zijn (geworden). Het publiek zong vrijwel alles woord voor woord mee, ging uit zijn plaat. De band zelf genoot ook met volle teugen, ook de laatste avond van hun Europese tour is met het einde van deze show een feit. Voor de mannen een welverdiende rust, voor ons als publiek is het wachten op de volgende passage van Three Days Grace in Nederland.
