Na zijn eerste album ‘Amir’ uit 2018 dat door publiek en critici erg goed ontvangen werd, is er nu dan de opvolger. Onder de titel ‘Sahar’, dat vrij vertaald zoveel betekent als “net voor de zonsopgang” zag Tamino’s tweede album dezer dagen het levenslicht.
Op ‘Sahar’ herintroduceert en evolueert Tamino de Arabische oed, het instrument van zijn grootvader Muharram Fouad, een van Egyptes meest gevierde zangers en acteurs, tot een meer ’typisch’ indierock instrument. In combinatie met zijn warme stem ontstaat er een audio- landschap dat rijk, gelaagd en spookachtig is. Sahar is het tijdstip, vlak voor de dageraad waarop de romantiek en tragiek van Jeff Buckley samenkomt met een kosmopolitische en esthetische gevoeligheid. Op het album resulteert dat in een fraaie mengvorm van een moeiteloze van Europese, Amerikaanse en Midden-Oosterse invloeden.
‘Sahar’ bevat 10 nummers. Het album werd, net als ‘Amir’ geproduceerd door PJ Maertens, die mensen zouden kunnen kennen van zijn eerdere werk als producer met artiesten als Milow, het Zesde Metaal en Bart Peeters. Op ’Sahar’ weten Tamino en Maertens samen een bijzonder authentiek en ‘organisch’ klinkende productie neer te zetten, die over de hele bandbreedte transparant klinkt. Het is de sound van deze tijd, heel erg warm, bijna analoog, en toch heel open. Speciale gasten zijn er ook op het album. Colin Greenwood, de bassist van Radiohead is te horen. Op het nummer ’Sunflower’ is er een vocale bijdrage van zangeres Angèle, die we ook in Nederland wel kennen van de hit ‘Bruxelles je t’aime’ te horen.
Albumopener ‘The Longing’ had geen betere titel kunnen hebben. Vanaf het sereen repeterende begin dat dragend is voor de wondermooi gezongen melodie , doorheen de langzaam opbouwende muziek waarbij steeds meer piano en synths bijkomen tot aan de etherisch gezongen topline. Prachtig. Nummers zonder een echt refrein zijn sowieso het mooist 🙂
‘Sunflower’ het duet met Angèle laat horen hoe goed Tamino wel niet kan zingen. Is dit een lage landen versie van Nick Cave & Kylie Minogue? Doe je ogen dicht. Doe ze echt dicht als je hiernaar luistert. Je wordt er stil van als onvoorbereide luisteraar. Kan een mens zoveel schoonheid onvoorbereid aan?
‘A Drop of Blood’ is nog zo’n prachtig nummer. Hierin horen we de oud goed terug, en in de zangmelodie bedient Tamino zich van de Hidjaz toonladder. Instant herkenning als Oosters of Arabisch voor een stel westerse oren. De opbouw is spannend, donker, met een soort van lichte zonnekrans die er door de zang omheen gevlochten wordt. Het hele album is van een schoonheid die we zelden in een Belgische of Nederlandse productie terug zullen horen. Gedurfd en authentiek laat Tamino zich zien als een kunstenaar die we moeten koesteren. Een kunstenaar waar we nog veel van zullen horen. (8/10) (Virgin Benelux)
