De Amerikaanse rockformatie Fozzy bracht onlangs hun nieuwe album ‘Boombox’ uit. Het komt vijf jaar na hun echte doorbraakalbum ‘Judas’. Dat bracht de band behoorlijke populariteit, grotendeels te danken door de titeltrack die het erg goed deed. Om dan vijf jaar te wachten vind ik vrij apart. Door deze lange stilte was ik de band inmiddels een beetje vergeten, tot ik de promo in de mail zag. We zullen er eens induiken.
Eerst even een verdere korte introductie van de band. Fozzy werd opgericht in 1999 en bracht een jaar later hun eerste album uit. Aan het hoofd van de band staat de tevens professioneel worstelaar Chris Jericho. Verder zit alleen gitarist Rich Ward er vanaf de oprichting nog bij. Zoals in de intro al vermeld kwam het grote succes dus pas in 2017. Voor dit moment heeft de groep wel met redelijke regelmaat platen uitgebracht die het oké deden, maar meer ook niet.
Datzelfde moet ik helaas ook melden voor dit nieuwe ‘Boombox’. Met zo’n hoes verwachtte ik nog meer power dan op de voorganger, nog een tikje heavier. Ze gaan voor mijn gevoel daarin juist een stapje terug. Ondanks dat er vette riffs te vinden zijn, blijft het naast die riffs allemaal behoorlijk vlakjes. Het gevoel van dertien in een dozijn overheerst.
Er wordt ook een plank misgeslagen met de kinderachtige lyrics van ‘Ugly On The Inside’. Dat je als rockband het woord ‘’ugly’’ gaat spellen in het refrein is een moment dat de wenkbrauwen doet fronsen en je jezelf afvraagt of je dat wel goed gehoord hebt. De volgende keer dat dit stuk voorbijkomt in het nummer kom je tot de conclusie dat je het wel degelijk goed gehoord hebt. Bah bah, je zit niet in een cheerleader team..
Gelukkig vinden we niet lang daarna ook het beste nummer op het album ‘Nowhere To Run’ klinkt als ‘’classic’’ Fozzy. Niet voor niets het meest beluisterde nummer wat tevens de eerste single van het album was. Dit nummer blijft by far het beste hangen en is op meerdere vlakken voldoende waar het gros slechts een vette riff heeft. Ook ‘My Great Wall’ mag er zijn, echter houdt het dan wel een beetje op.
Het succes wat ze met ‘Judas’ hebben bereikt weten ze niet een vervolg te geven met dit matige ‘Boombox’. De hoes beloofde veel, maar het blijft grotendeels bij nummers die niet blijven hangen en te eentonig zijn, op de riffjes na. De uitzonderingen zijn benoemd en die zijn zeker de moeite wel waard om eens te checken, de rest zou ik overslaan. (5/10) (Mascot Records)
