De Duitse singer-songwriter Elias Wuermeling had een heel andere carrière kunnen hebben, maar gelukkig volgde hij zijn gevoel. Hij ging onder de naam LIAS voor zijn grote passie: de muziek. Zojuist verscheen zijn debuut EP ‘Run Boy Run, een melancholiek album waarop hij aan het eind toch weer hoopvol omhoog durft te kijken.
Elias Wuermeling oogt meteen sympathiek, verscholen achter het kleine scherm van zijn mobieltje. “Kun je me zien?” vraagt hij verontschuldigend. “De WIFI doet het hier niet zo goed.” Zo matig als de WIFI soms is, zo open en spontaan verloopt het gesprek. De geboren Duitser met een Nederlandse moeder (“Ik versta het wel, maar spreek het niet”) gaat als Elias door het leven. Maar heeft LIAS, dus zonder de ‘e’, voor altijd verbonden aan zijn muziek. “De ‘e’ staat voor het Duitse ‘eigentlicht’ en is symbool voor wat ik eigenlijk ook kon zijn: eigenlijk kon ik een klassieke muzikant zijn, eigenlijk kon ik op een bank werken of in de sales. Toen ik fulltime muziek ging maken, wilde ik af van alle ‘eigentlichs’, dus van de ‘e’. Zo werd het LIAS.”
Elias (of is het LIAS?) loopt vooruit op de zaken. Eerst tijd inruimen voor zijn geschiedenis, die meteen ook zijn heden verklaart. “Ik ben opgegroeid met vooral klassieke muziek. Dat was mijn basis. Ik speelde piano en zong in een jongenskoor. Met dat koor stond ik al op grote podia.” Elias vermeldt echter niet dat hij dat podium deelde met een wereldster als José Carreras. Bescheidenheid? Misschien, maar die podia hebben hem wel veel duidelijk gemaakt. “Ik ervaarde wat het is om muziek te maken. Wat het betekent voor mijzelf en wat het kan doen met anderen. Dat heb ik altijd onthouden en met me mee gedragen.” Toen was hij nog heel jong, een tiener, en werd hij geacht maatschappelijke keuzes te maken. “Ik ben vrij conservatief opgevoed. Dus werd me altijd gezegd: “Als je iets doet, doe het dan goed.” Ik ging mezelf wel vragen stellen. Is dit voor mij wel de goede weg? Vanuit het klassiek ging ik luisteren naar andere muziek en probeerde ik dat ook op mijn piano te spelen. En op mijn vijftiende-zestiende zat ik ook nog in een pop-rockband.” Elias ontdekte dat hij zijn gedachten en gevoelens heel goed kon uiten via songwriting, “Iets dat ik veel minder kon in de klassieke muziek.” Mede door zijn sociale omgeving begon Elias echter aan een studie economie. ”Maar hoe verder ik van de muziek geraakte, hoe meer ik besefte dat ik die muziek juist nodig had. Daar lag mijn hart… Ik ging wat minder werken en ben weer begonnen met muziek, met de muziek die ik zelf voor ogen had. In 2020-2021 kon ik er fulltime in duiken.“
Met als eerste resultaat zijn debuut EP ‘Run Boy Run’. Met hierop met vier songs, waarvan de laatste op 20 mei uitkwam. Opgenomen in de Panorama Studios in zijn woonplaats Berlijn. Goed geholpen door zijn producer Alex Sprave, waarmee hij ook de songs schreef. “Ik speelde piano, gitaar en synths. Alex zat achter de drums en speelde bas. Ook Mani Orrason schreef mee en speelde tevens gitaar op het nummer ‘Run Boy Run’.”
Het album druipt van melancholie en biedt een blik in de ziel van Elias. in ieder geval in de donkere kant: faalangst, de pijn van scheiding, geestelijke gezondheid en de oneindige zoektocht naar betekenis. “De songs zijn heel persoonlijk. Ze zijn een manier om mijn ervaringen en gevoelens te delen.” Maar het zijn zeker geen één op één dagboekverhalen, die Elias even op muziek heeft gezet. “Nee, ik wil een verhaal vertellen dat geïnspireerd is door mijn ervaringen, een eerlijk en oprecht verhaal. Dan kun je anderen er echt mee raken. Zij kunnen met jou mee voelen, vanuit hun eigen beelden en ervaringen. Dat is nu juist kunst. Als dat lukt, dan ben ik gelukkig.”
En gelukkig, dat is Elias. “Melancholie is één van mijn favoriete gevoelens. Daarin zit zowel de traan als de lach. Zo zie ik mezelf ook. Een groot deel van de traan stop ik in mijn muziek, maar over het algemeen ben een gelukkig persoon. En ik heb zeker ook vrolijke nummers. Die speel ik vooral live.” Zoals hij zelf meermaals aangeeft speelt zijn klassieke basis hierin nog steeds een rol. “Maar ik word ook beïnvloed door nieuwe muziek, hoor… en door literatuur of poëzie.” Elias denkt even na. “En Billy Joel is een heel grote inspiratie voor mij. Als songwriter… en ook hij heeft iets met klassieke muziek, met de piano. Maar voor gitaar is John Mayer een idool…” Hij kent zijn klassieken… En snuift ook buiten Duitsland zijn inspiratie op. “Ik heb al veel gereisd en gewerkt in verschillende delen van de wereld, zoals Los Angeles en Valencia.” Met Engels als voertaal én zijn muzikale taal. “Het is altijd de taal geweest om me artistiek in uit te drukken.” Dat heeft hij niet met Duits. “Het Duits is hard. En met Engels kon ik ook uit mijn eigen zone stappen, als het ware. En er artistiek iets aan toevoegen. En je kunt een afstand creëren naar jezelf en daarmee de dingen zeggen die normaal misschien te direct zijn.”
Op zijn debuut EP klinkt dit zeker zo, binnen de verschillende niveaus van melancholie. De opener en tevens titelsong ‘Run Boy Run’ is een duidelijke break-up song. “Het schetst een beeld van waar we zijn.” In het vervolg ‘Lost’ lijkt er helemaal geen uitweg meer te zijn. “Die is inderdaad heel erg droevig. Maar ‘Hide and Seek’ biedt je de hoop dat er betere tijden gaan komen. Het is actief: Je gaat jezelf uit de nare situatie bevrijden. En in de afsluiter ‘Need Me Now’ krijg je de terugblik, een melancholieke retrospectief, maar op een hoopvolle manier: Wat er was, moest er zijn… En je hebt gehandeld zoals dat het beste was.”
Elke song is dus verschillend en in totaal vertelt LIAS op de EP een verhaal, een verhaal van tegenslag en hoop, van donker en licht, van zwart en wit. En als je dieper graaft, dieper dan de muziek, kijkend naar een video, of naar het artwork, dan ontdek je nog meer. Wat je eigenlijk stiekem al wist. De video verbeeldt de innerlijke machteloze strijd… En dan het artwork, de foto’s bij elk van de vier songs: Leg ze eens in volgorde… de zwart/wit afbeeldingen… Op alle staat Elias, naar beneden kijkend, met zijn gezicht grotendeels bedekt. Maar op de laatste foto, bij het laatste nummer van de EP, heeft hij zijn sluier afgenomen. En Elias kijkt. Hij kijkt eindelijk omhoog, hoopvol…
Foto’s (c) Arton Sefa
