The Shadow Machine is Jo Geboers, de Gentse zanger en multi-instrumentalist die met zijn muziek al menige gevoelige snaar heeft weten te raken. Eerst als frontman van Low Land Home, nu met zijn nieuwe band The Shadow Machine.
Jo is een meester van de melancholie. Met zijn donkere, maar warme stem brengt hij je naar je eigen zielenroerselen, diep in jezelf. Alsof je een donker bos binnen loopt, waar flarden mist langs de boomkruinen zweven. Maar waar ook zonnestralen hun best doen om met lange, warme stralen de energie in je ogen te strooien. Het is er donker, het voelt er donker, maar er is altijd hoop.
In een interview met Maxazine stelt Jo: “Ik wil die donkerte, die melancholie, bespreekbaar stellen. Ik vind het heel belangrijk, dat we ons als mens kunnen tonen en niet als een wezen dat constant gelukkig moet zijn. Het is een soort levensfilosofie, die ik in muziek wil gieten.”
Op 11 februari is de (digitale) debuut EP ‘Cities Of Light’ verschenen. Vijf sterke songs die samen zowel de kracht alsook de variatie van The Shadow Machine laten weeklinken. Het donkere, trage ‘Thirst’, leidt je het album in, letterlijk en figuurlijk. Aan zijn hand maak je kennis met de melancholieke wereld van Jo Geboers. Je went aan zijn trage, soms fluisterende stem. Hij stelt je gerust. Hoe zwaar het ook kan zijn, er is altijd een sprankje licht.
Bij ‘Blind’, de eerste single, voel je al de open plek in het onmetelijk bos, een plek als een warm kampvuur met heldere, uitgesponnen gitaarklanken, mijmerend en zwijmelend, terwijl de muur van de nacht ver achter je lijkt.
Ook ‘Cities of Light’, de titelsong, drijft op warme gitaararrangementen, die als een klanktapijt de lyrics ondersteunen en tevens ruimte bieden voor organisch klinkende synthflarden, als trage windvlagen die verfrissen en verwarmen tegelijk, uitmondend in een ingetogen maar prachtige melancholische ontlading.
Om op het volgende, meer piano gestuurde ‘Disengaged’, enigszins terug te keren naar de tijd van Low Land Home. Het nummer is wat meer darkpop en zou niet hebben misstaan op hun sterke album ‘Out of my Mind’.
The Shadow Machine sluit af met ‘Ready to See’, met ruimte voor de elektronische gitaar, soms rauw, maar meest warm en prettig zwevend. Die je meeneemt naar de rand van het bos. De afsluiting van de melancholieke wereld waarin je vijf nummers verbleef. Waar het prettig donker was, waar het schuurde zonder pijn te doen en waar je stiekem eigenlijk vaker zou willen verblijven. The Shadow Machine laat je met ‘Cities of Light’ kennis maken met zijn donkere, maar hoopvolle wereld. Je went eraan, ja zwelgt er in … en verlangt naar meer.
Foto’s (c) Luka Galle
