New wave of British heavy metal-legendes Saxon hebben natuurlijk eigenlijk geen introductie nodig, maar voor wie die naam niet direct iets zegt, denk dan aan bijvoorbeeld de nummers ‘Princess Of The Night’, ‘Wheels Of Steel’ en ‘Motorcycle Man’. Een in het metal genre legendarische band met een zeer grote catalogus. Dit nieuwe ‘Carpe Diem’ wordt namelijk het 23e (!) studioalbum van de band. Dan tel ik voorganger ‘Inspirations’ van begin 2020 niet mee, hier staan louter covers op.
Hun meest recente album met eigen materiaal is ‘Thunderbolt’ uit 2018. Dat was een ijzersterk album en bewijst dat Saxon nog lang niet klaar is om te gaan teren op oud succes of om met pensioen te gaan. Hiermee staan ze in hetzelfde rijtje als Judas Priest en Uriah Heep onder andere. Ook deze bands blijven ook laat in de carrière nog hele sterke platen afleveren. Hiermee zijn de verwachtingen dus best hoog gespannen. Inmiddels is de eerste single uit: ‘Carpe Diem’ (Seize The Day). Die stelt mij gelukkig allesbehalve teleur. Op het album is dit ook de eerste track en dat verklaart het langere intro dan ook gelijk. Wat een heerlijk heavy nummer. De riff is geweldig, het nummer rockt. Saxon is back!
Over riffs gesproken, heel dit nieuwe album staat vol met ijzersterke riffs en ook zanger van het eerste uur Biff Byford klinkt nog altijd zoals vanouds. Wat kan die man nog uithalen! Ook vanaf het begin in 1977 is nog altijd gitarist Paul Quinn actief binnen de band.
Misschien denk je dat de heren, die rond de 70 zitten inmiddels, het wel iets rustiger aan doen in hun muziek. Het tegendeel wordt bewezen met nummers als ‘Super Nova’ en ‘Dambusters’. Dit zijn vlugge, heavy tracks die laten zien waarom Saxon nog steeds tot de grotere namen uit het genre behoort. De nummers klinken energiek, de band heeft zo te horen nog volop energie en plezier en ook de luisteraar krijgt een bak energie van die nummers. Stil zitten is absoluut geen optie. Ik kijk er nu al naar uit om deze nummers live te zien, daar waar de nummers vaak nóg een tandje harder worden gespeeld. Volgens Byford komt de intensiteit van het album mede door het noodgedwongen niet kunnen optreden door de bekende reden.
Dat Saxon niet louter snelle nummers maakt hebben ze in het verleden natuurlijk al bewezen met onder andere ‘Crusader’. Ook op dit nieuwe ‘Carpe Diem’ staat zo’n voorbeeld. ‘The Pilgrimage’ is het langste nummer op de plaat en zorgt enigszins voor een rustpuntje. Het blijft natuurlijk wel Saxon-waardig, niks geen zoetsappige ballads, maar gewoon een soort van ballad met vette riff en lekkere solo, op een minder stormend tempo.
We kunnen met dit nieuwe album alleen maar weer blijven bevestigen dat de heren van Saxon allesbehalve op hun retour zijn. Ze staan, na ruim 40 jaar, nog altijd hun mannetje, je kunt haast niet anders dan respect hebben voor deze band. Vele andere bands uit die tijd zijn of gestopt, teren op oud succes of brengen wel albums uit, maar die zijn vaak minder noemenswaardig. Saxon behoort bij de kleine groep die sterke platen uit blijft brengen en zetten die lijn met ‘Carpe Diem’ “gewoon” weer voort! (9/10) (Silver Lining Music)
