Zo tegen het einde van het jaar ga je je als recensent steeds weer opnieuw afvragen welk album dat je het afgelopen jaar gehoord en/of gerecenseerd hebt eigenlijk het beste was?
Dat dit een welhaast onmogelijke taak is, vrijwel gelijk staande aan een sisyfusarbeid, vanwege de enorme hoeveelheid releases alleen al moge duidelijk zijn. Het is onmogelijk alle releases bij te houden, en als recensent doe je ontegenzeggelijk aan cherry picking. Toch probeer ik elk jaar weer mijn oren zo breed mogelijk te laten hangen naar zoveel mogelijk muziek die uitkomt. Ik heb overduidelijk last van FOMO. Wat als ik net die ene geweldige release heb gemist? Dat ik dan uiteindelijk ellendig aan mijn einde kom, zonder ooit die prachtige muziek gehoord te hebben? Ondraaglijk lijden!
De muziekindustrie is ook het afgelopen jaar weer enorm beïnvloed door de mondiale pandemie. Grote labels stellen nog steeds releases uit, omdat artiesten niet kunnen touren. Geen promotie betekent minder verkoop, enzovoort. We hebben dit jaar dus vooral kleine tourtjes gezien van mindere goden, en dat is ook wel eens fijn. Iets dat ik ook als erg prettig heb ervaren is dat juist door de pandemie er meer ‘open veld’ was voor de vaak prachtige bloemen van de independent releases. Artiesten die geen label hebben, maar toch vaak de prachtigste muziek maken, raakten dit jaar minder snel ondergesneeuwd dan we gewend zijn. Veel mooie releases dus van onbekende artiesten die een album maakten met behulp van oma’s erfenis of een geslaagde crowdfundingsactie.
Voor mijzelf is gebleken dat het afgelopen jaar er een was waarin ik wederom kennis heb mogen maken met geweldige muziek, die ook na zoveel jaar muziek, nog steeds mijn wereld doet vergroten. Ik heb, ondanks alle beperkingen die de pandemische omgeving ons oplegt, genoten van een aantal prachtige live optredens, waarvan sommigen mij tot diep in mijn ziel hebben geraakt en sommigen mij erg hebben verrast. Ik mocht weer een aantal mooie interviews maken die voor mij soms zelfs schokkend waren, en anderen waren hartverwarmend en leerzaam.
Dit jaar was zeker niet saai, en heeft veel moois opgeleverd. Mijn beste albums van het afgelopen jaar zijn:
Damon Albarn – ‘The Nearer the Fountain, More Pure the Stream Flows‘ Dit album van de voorman van Blur en de Gorillaz kwam pas laat uit dit jaar, maar heeft me letterlijk van mijn sokken geblazen. De stukken zijn soundscapes met daarin geheimzinnige en stil vervlochten melodieën en arrangementen die de zang van Albarn haar wil opleggen. Een ontdekkingsreis waar je elke keer opnieuw weer door verrast wordt.
Little Simz – ‘Sometimes i might be Introvert’. Toen ik deze Engelse artiest anderhalf geleden voor het eerst live zag was ik al blown away. Nu komt ze met dit album, dat ze samen met producer Inflo maakte. Hip hop, gebracht met haar onnavolgbare flow, gecombineerd met fluwelen soul en enorm grote orkestrale arrangementen. Ik koos uiteindelijk voor het kleine van het album van Albarn, maar als mijn hoed net wat anders had gestaan, had ik voor de grootsheid van Little Simz gekozen. Dit album is de ‘Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ van de hip-hop. Overweldigend goed. Little Simz is de toekomst van de hip-hop.
Steven Wilson – ‘The Future Bites’. Een album dat sinds zijn release op 29 januari de tongen flink in beweging weet te brengen. De immense fanbase van zijn band Porcupine Tree en de man zelf zijn tot op het bot verdeeld over of dit album nu een blasfemische commerciële scheet is in de progkerk of een waar kunstwerk, gemaakt door een muzikant die bij uitstek in staat is om buiten zijn gekende paden om tot nieuwe muziek te komen. Ik hoor bij de laatste groep. Een kunstwerk, maatschappijkritisch, innovatief, muzikaal en productioneel om door een gouden ring te halen. Een album dat alleen maar beter zal worden
Albertine – ‘Drops’ en toen viel, totaal onverwacht, dit album op een goede dag op mijn deurmat, met een verzoekje erbij of ik er een recensie voor zou willen schrijven. Hij ging op de stapel ‘eventueel te beluisteren’ en bleef daar een paar dagen liggen. Wat ben ik blij dat ik er toch naar ben gaan luisteren. Albertine is het pseudoniem van muzikante Yanna Pelser, en zijn maakte met ‘Drops’ de grootste verrassing van het jaar. Yanna maakte dit album samen met de Noorse songschrijver en producer Lasse Passage. Op ‘Drops’ hoor je de synergie die ontstaat als twee getalenteerde en bijzonder muzikale mensen met elkaar gaan samenwerken. Dan ontstaat magie. Het album bevat 11 tracks die allemaal blijven verwonderen, boeien, uitnodigen tot meermaals luisteren. Zonder uitzondering zijn ze spannend in opbouw zijn en vaak wondermooi gearrangeerd zoals ‘Lightness’, waarin op een bed van getokkelde viool een podium wordt geboden aan een prachtig blazersarrangement. Het uptempo ‘Space Dance’ is een merkwaardige, maar oh zo lekkere mix van balkan-beat à la Goran Bregovic of Shantel, in een fusie met reggeaton en aangevuld met een assortiment aan andere invloeden dat als resultaat enorm goed klinkt. Zo kunnen we doorgaan. Mijn persoonlijke favoriet is het wonderschone ‘Hey Today’, maar ook het magisch mooi gezongen ‘True Love’ zijn van eenzame klasse. Kortom, als je van prachtige muziek houdt is ‘Drops’ een no brainer. Luisteren gewoon en genieten.
Ik zou iedere muziekliefhebber meer dan van harte bovenstaande albums willen aanbevelen om eens , geheel vrijblijvend, te gaan beluisteren. Deze drie albums steken wat mij betreft met kop en schouders boven de rest van 2021 uit. Eigenlijk kan ik niet kiezen tussen hun, ze zijn me alle drie even lief en het zijn alle drie albums die maar blijven groeien , elke keer weer als je ernaar luistert.
Mijn top 10 lijst wordt verder nog, in willekeurige volgorde , gevuld met:
Fiona Brown – ‘Mundane’. Een zelden gehoord sterk debuutalbum. Gedurfd, muzikaal en het experiment niet schuwend. Iets dat we allemaal te vaak missen in de hedendaagse muziek
Duran Duran – ‘Future Past’. De Engelse neo-romantici komen sterker terug dan iemand had kunnen hopen met dit album. Vooral de samenwerking met Tove Lo is geweldig.
Kayak – ‘Out of this World’. ‘Out of this World’ is een majestueus album geworden dat een band laat zien die de vrijheid neemt en krijgt om te excelleren op de prachtige composities. Hoogtepunten zijn toch de epische progrockers ‘Out of this world’ en ‘ Critical Mass’ . Kayak geeft les in hoe progrock ook in 2021 er nog toe doet. ‘Red Rage to a Bull’ kan zo op de essentials playlist voor Kayak-liefhebbers. ‘Distance to your Heart’ is een prachtig nummer met kop en staart, gesmeed volgens de wetten van Lennon/McCartney. Prachtig gearrangeerd. Het hele album ademt liefde voor muziek.
Nabou – ‘You Know’. Nabou Claerhout uit Antwerpen speelt trombone en maakt jazz. Geen combinatie die je vaak hoog in toplijstjes zult tegenkomen. Dit album is echter zo mooi en met liefde gemaakt, dat het zelfs voor mensen die niet zeggen van jazz te houden, een eye-opener zal zijn. Ik werd meteen gegrepen door de mooie melodieën en fijne arrangementen. Nabou staat hoog op de wishlist lijve te gaan zien.
Bernard Lavilliers – ‘Sous un soleil énorme’. Ik ben nu eenmaal een groot liefhebber van de Franse taal en dus ook van Franse muziek. Ook dit album kwam ik pas relatief laat in het jaar op het spoor, want je kunt nu eenmaal niet alles bijhouden. Prachtig album met de mooiste teksten en muziek die zijn inspiratie uit alle windstreken haalt.
Silk Sonic – ‘An evening With Silk Sonic’. Anderson Paak en Bruno Mars maakten een van de allerbeste albums van 2021 af. Zeker in dit genre komt er niets ook maar in de buurt. Dit album is de beste remedie die je kan kopen tegen de corona blues, met dit in de cd speler of op de draaitafel komen we met gemak nog drie lockdowns door.