Het glas is niet halfleeg gebleken maar een gortdroge waterput in de Sahel. Zo zou je terugkijkend op het muzikale jaar 2021 kunnen typeren. Dit in tegenstelling tot mijn Maxazine collega’s die zeggen dat hen wel veel positieve zaken zijn bijgebleven dit jaar. Misschien dat mijn lieve collega’s niet weten wat luchtspiegelingen zijn, maar ik durf hen daarmee eerlijk gezegd niet te confronteren. Ik loop daarbij namelijk een grote kans als muziekwappie door het leven te gaan en buitengesloten te worden op Jan en allemans muzikale feestjes met natuurlijk het verweer “Je wordt niet gedwongen, maaaaarr…” Terwijl ik juist de andersgelovigen wil waarschuwen voor nader onheil. Het is allemaal goedbedoeld.
Ik zie namelijk geen luchtspiegelingen want in 2021 blonken “grote” artiesten vooral uit in het niet groots zijn. Dit jaar legde vooral bloot hoe verrot de muziekwereld anno nu is. Er mag niet opgetreden worden in de poppodia en festivals werden afgelast. Ja dat klopt ja, maar dat is geen reden om je poten niet uit te steken. In tegenstelling tot de restaurants en cafés die wel constant kijken naar alternatieven en inventief proberen te zijn hun klanten maar te kunnen bedienen, daar laten met name gevestigde artiesten het afweten. Deze zogenaamde sterartiesten vragen hele dagen in de studio te werken of te bewegen tot enig nieuw creatief proces is blijkbaar te veel gevraagd van de fans. Ik heb het over re-releases…op vinyl nog wel, want voor dezelfde muziek moet natuurlijk nog eens worden betaald door luisteraars. Van hetzelfde laken een pak middels een verzamelalbum of akoestische versie van de welbekende riedeltjes van weleer. Of wat denk je van die talloze suffe opnamen van liveoptredens, wederom aan de fans versleten omdat ze net die ene live-registratie uit kat-in-de-zak-stad niet hebben. Zodat de fans weer via Teams onderling kunnen opscheppen dat zij de enige en ware fan zijn. Al met al nieuwe mutanten van het luiheid-virus waar niemand op staat te wachten. In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst gaat hier op.
Dat je als gevestigde artiest niet kunt optreden en bakken vol met geld kunt verdienen met stadionconcerten of festival-optredens dat begrijp ik, maar je daar bij neerleggen en kwijnen in slachtofferschap gaat er bij ondergetekende niet in. Een postbode zou geen postbode heten als hij niet de hele week de postbezorgde het hele jaar door, constant en dag in en uit. Je bent dus een artiest of muzikant als je er ook naar handelt. Vandaar dat ik me ook lui opstel door geen top 10, 5 of zelfs 3 samen te stellen van beste albums van het afgelopen jaar. Wel enkele aanbevelingen van albums van gevestigde artiesten die niet met de pet hebben gesmeten. Dit waren James Blake – ‘Friends That Break Your Heart’; Kings Of Convenience – ‘Peace Or Leave’; Steven Wilson – ‘The Future Bites’; The War On Drugs – ‘I Don’t Live Here Anymore’; Little Simz – ‘Sometimes I Might Be Introvert’; Sam Fender – ‘Seventeen Going Under’; Bullet For My Valentine – ‘Bullet For My Valentine’; Nathaniel Rateliff & The Night Sweats – ‘The Future’; Lana del Rey – ‘Blue Banisters’ en Bruno Mars – ‘An Evening With Silk Sonic’.
Was er dan helemaal niets leuks te beleven dit jaar, vraag je je af? Zeker wel, maar het was in grote lijnen niet groots te noemen. De onbekendere en nieuwe artiesten zagen hun kansen te kunnen shinen. Albums van bands en artiesten die dit jaar opvielen waren Anna B Savage – ‘A Common Turn’; Lenny en de Wespen – ‘Pleisterplaat’; God Is An Astronaut – ‘Ghost Tapes #10’; The Menahan Street Band – ‘The Exciting Sounds Of The Menahan Street Band’; Son Mieux – ‘The Mustard Seed’; TV-Priest – ‘Uppers’; Veronica Swift – ‘This Bitter Earth’; Camille Lellouche – ‘A’; Louisahhh – ‘The Practice Of Freedom’; Lord Huron – ‘Long Lost’; Mdou Moctar – ‘Afrique Victim’; Helene Vogelsinger – ‘Reminiscence’; Durand Jones And The Indications – ‘Private Space’; Slowly Rolling Camera – ‘Where The Streets Lead’; Emma-Jean Thackray – ‘Yellow’; Sylvie Kreusch – ‘Montbray’; Gisela Joao – ‘Aurora’; Foy Vance – ‘Signs Of Life’ en Joy Crookes – ‘Skin’.
Bovenstaande bleken allen leuke pogingen te zijn maar nergens het gevoel dat je van je sokken geblazen werd. Nergens een moment dat ik aan mijn keuze hoefde te weifelen, in tegenstelling tot andere jaren. Het album welke er voor mij dit jaar met kop en schouders bovenuit stak was Heavy Elevator van de Schotse zanger Hamish Hawk. De teksten zijn grensverleggend en origineel, vakmanschap in zang en uitvoering. Om in de woorden van een bekende tv-rechter te spreken “Dit is mijn oordeel en daar moet u het mee doen.”
