The Tibbs zijn een Nederlandse soul band die al meer dan 8 jaar bestaat. Met ‘Another shot Fired’ released de band haar tweede album. Ook op dit album wordt de band weer geïnspireerd door de classic soul sound van labels als Stax en Motown. Teksten zijn dit keer grotendeels geschreven door de nieuwe zangeres Roxanne Hartog.
Productie is in handen van niemand minder dan Paul Willemsen die we natuurlijk kennen als een van de drijvende krachten achter Beans & Fatback, Michelle David & the Gospel Sessions, maar ook als producer van Blackbird. Daarmee hebben The Tibbs de man aan boord die nodig is om in Nederland deze sound geloofwaardig neer te kunnen zetten.
De twaalf tracks op het album hebben een mooie sound. Minder vet en fel zoals we Willemsen kennen van de Michelle David albums, maar we lekker vintage. De band zelf claimt op hun website dat het album een ‘rauwe’ sound heeft. Dat ben ik ten enenmale niet met ze eens, behalve als ze met dat ‘rauw’ vintage bedoelen. De productie is open, blazersarrangementen prachtig gedetailleerd en transparant. Het laag is niet te vet en dat is goed gekozen want het klinkt prachtig met de stem van zangeres Roxanne Hartog, die een blue eyed soul stempel op de muziek drukt.
Opener ‘The main course’, is meteen lekker dansbaar en grooved lekker op de blazers en een stuwend orgeltje. Hoe goed Roxanne ook zingt, haar accent geeft meteen weg dat we toch mee Nederlandse band te maken hebben. Dat is geenszins als kritiek bedoeld, eerder een mooie constatering. Nederland doet de laatste jaren weer steeds mee mee op het gebied van goede soul muziek. Ook The Tibbs zullen live zeker voor een enorme beleving zorgen, net als Michelle David & the Gospelsessions en een artiest als Steffen Morrison.
‘What I’m trying to say’ is een heerlijk laid back nummer waarop Roxanne excelleert. Heerlijk hoe makkelijk zij zingt, alsof het geen enkele moeite kost. Je ziet haar gewoon staan, ogen dicht, genietend. Als afsluiter is ‘Circeo’ wellicht wat te makkelijk. De track ligt lekker in het gehoor, dat zeker, en noopt tot lekker dansen op een tuinfeest, of kan ook prima tijdens een lange autorit, terwijl de regen harder valt dan je ruitenwissers kunnen bijbenen. Qua opbouw mist er echter spanning en er zit weinig dynamiek in. Beetje als een jam die in een keer werd opgenomen omdat het zo lekker ging. Had meer ingezeten.
Het album kent een constant kwaliteitsniveau, zonder een misser, maar ook niet met een torenhoge favoriet die er voor de luisteraar meteen uitspringt. The Tibbs geven met dit album een meer dan uitstekend visitekaartje af. Deze band zal je live moeten gaan zien, het komende festivalseizoen, wanneer dat ook mag gaan komen. Tot die tijd is dit album heerlijk om vast in de stemming te komen. (7/10) (Record Kicks)