Het is alweer 35 jaar geleden dat de Australische band Midnight Oil doorbrak met het energieke album ‘Diesel & Dust’ met daarop de internationale hit ‘Beds are Burning’. De activistische rockers die zich met name inzetten voor de rechten van de Aboriginals, de originele bewoners van Australië, brachten vijf jaar later in 1990 het fabelachtig goede album ‘Blue Sky Mine‘, waarna het op het internationaal vlak stil werd. In Australië bleef de band onverminderd populair, maar een echte opvolger, die het niveau van deze twee albums ook maar kon benaderen, bleef uit.
Zanger Peter Garret ging de politiek in en schopte het in 2010 tot minister van Educatie in Australië. Midnight Oil kwam samen voor een optreden op de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen in Sydney in 2000. Toen Garret zijn politieke carrière voorrang gaf boven de band, werd de band effectief ontbonden.
Vier jaar geleden werd de band heropgericht, er kwam een live Blu-ray en album en nu is er dan voor het eerst in heel lange tijd een mini album met het eerste nieuwe werk van de band sinds ‘Capricornia’ uit 2002.
‘The Makarrata Project’ is officieel het twaalfde album van de band. De band is nog steeds op missie voor de rechten van de Aboriginals. Makarrata is een Aboriginal woord dat ‘conflictoplossing’ betekent. Het mini album telt zeven tracks waarop de band intensief samenwerkt met Aboriginal artiesten.
Opener ‘First Nation’ is instant herkenbaar als Midnight Oil. De gekwelde stem van Garret is er meteen weer, maar de man heeft duidelijk door de jaren heen zijn scherpe randjes verloren en zijn jaren in de politiek hebben hem waarschijnlijk diplomatieker gemaakt, want de boosheid die zo kenmerkend was voor bijvoorbeeld een track als ‘River Runs Red’ of ‘King of the Mountain’ is hier ver te zoeken. ‘First Nation’ is ook in songwriting nog slechts een schaduw van het werk waarmee we de band leerden kennen. Saai, en weinig dynamiek.
Op ‘Gadigal Land’ schakelt de band een versnelling hoger en producer Warne Livesey, die ook verantwoordelijk was voor de sound van ‘Blue Sky Mine’, weet nog precies hoe hij die sound dertig jaar geleden heeft gemaakt. Toch kan dat niet verhullen dat de kwaliteit van de songs zich niet kan meten met wat de band eerder maakte.
Gezelligste nummer van de EP is ‘Change the date’, dat ook als single is uitgebracht. Bass, drum een akoestische gitaar en een leuk figuurtje op piano. Meer is het niet, maar met de mooie backing vocals is dit wel een oorwurm. Veel verder dan twee keer couplet en refrein met een korte bridge komt het nummer echter niet. Erg opwindend wordt het dus andermaal niet.
Op de EP staat een pareltje: ‘Terror Australia’, met Alicia Skye op lead vocals. Alicia, die zelf Aboriginal is, heeft een wondermooie stem die je vangt en dwingt te luisteren. Als het album dus al iets oplevert, laat het dan de doorbraak van deze zangeres zijn.
Het is die opwinding die mist. Midnight Oil was die band die letterlijk stof deed opwaaien en je bij de strot greep om je keihard het onrecht dat de Aboriginals werd aangedaan in je smoel te gooien. Op ‘The Makarrata Project’ is de band zelf verworden tot een toeristische attractie die nog een keer haar kunstje opvoert.
‘The Makarrata Project’ laat helaas niet de opwindende tijden van 30 jaar geleden terugkeren. Ze klinken nog hetzelfde, maar Midnight Oil is getemd door de jaren, door politiek, door diplomatiek. Laat de revolutie maar aan de jongeren. Ik zet ‘Blue Sky Mine’ nog maar eens op. (6/10)
