Lorana is het zoveelste bloempje dat haar kopje boven het gezegende Belgische muziekveld uitsteekt. In een jaargetijde dat mooi past bij het gevoel van haar muziek. Melancholisch, met af en toe een zonnetje, maar soms ook guur en onstuimig.
Ze vertrok uit het Belgisch Limburgse dorpje Alken en streek neer in metropool Londen. Een begin twintiger waarvan het leven nog één groot walhalla is, maar met oh zoveel vragen. Hoewel ze geen antwoorden pretendeert te geven, is ze wel op zoek. En neemt de luisteraar mee in de zoektocht, naar haar zelf, maar ook van jou, van mij. Dwalen, verdwalen en misschien ook vinden…
Haar leven bevindt zich ‘in between’, er tussen in. Geografisch en chronologisch. Ze werkt dit schemergebied in plaats en tijd uit in vijf songs waarin haar mooie stem partij krijgt van elektrische beats, samples uit dagelijkse leven en synths. Maar ook piano en gitaar krijgen de ruimte.
‘Here in between’ is het titelnummer en de opener van het geheel door haar zelf geproduceerde EP. Het dringt meteen ook door tot de kern van het album:
“We know where we’ll go
we know where we’re home
We are just a little lost here in between”
Een prettige opener, die zich al snel in je hoofd wurmt en daar blijft hangen, blijft dwalen. Ook een nummer ‘in between’: Poppy electronica met een edgy randje, laidback maar spannend genoeg, Prettig in het gehoor, maar niet te glad. Lorana’s stem is warm en voelt goed, als een warme nazomeravond sound. Een stem die in het volgende ‘Moonwater’ meer ruimte krijgt om te zoeken naar emotie, van hoog naar laag en terug, parallel aan de emoties die Lorana in dit nummer bezingt. Het ‘in between’ wordt hier ingeruild voor uitersten, waardoor het nummer spannender is dan de opener en ook meer tijd nodig heeft om zich te nestelen.
“They say I’m too emotional
Too heavy hearted, too vulnerable
Oh I just lost my middle ground
Only high and low to choose from now”
‘Am I?’ vertelt de reden over de verhuizing van haar dorpse geboortegrond naar een metropool. Wat anders kan dat zijn dan de liefde, de liefde voor muziek? Het nummer klinkt als een dialoog tussen synth die eerst langs elkaar werken en dan vervlechten in een prettige cadans en beat. Of is het eigenlijk een monoloog over haarzelf? Dan wel een monoloog met een prachtig slot, engelachtig op een prettig bedje van zweverige synths.: “This love it’s love all I took is love”.
In de laatste twee tracks gaat Lorana in gedachte weer terug naar haar roots. In ‘3 words’ naar haar ouders, waarvan ze bang is om ze te verliezen. Volgens haar helpt het nummer om die angst van loslaten te overwinnen. Het levert een aards nummer op, terug naar de kern, met een mooi gitaarintro en een prettige singer songwriter feeling. De liefde voor de ouders is duidelijk…
En na haar ouders brengt ze ten slotte ook een kleine ode aan ‘haar’ dorp, Alken, in ‘Countless First times’. Bezien vanuit een veranderd perspectief. Niet meer alleen vanuit het dorp, maar nu ook vanuit de grote metropool Londen. Mooi opgebouwd met piano en strijkers, uitmondend in een eruptie van emotie: ritmisch, instrumentaal en vocaal.
Waarmee de cirkel van haar reis in tijd en plaats rond lijkt. Het levert een mooie en afwisselende EP op, waarin ze duidelijk nog zoekende is naar haarzelf. Dat is ook het concept en dat heeft ze prachtig uitgewerkt. Muzikaal gezien lopen de nummers zo ver uit elkaar dat we heel benieuwd zijn welke richting het uitgaat als alles in beetje op haar plaats valt. (7/10) (eigen beheer)