Op haar nieuwe album ‘Give The Drummer Some’ pakt topdrumster en componiste Cindy Blackman-Santana (60) flink uit. Het project, dat drie jaar in beslag nam, bevat maar liefst 17 nummers. De vrouw van meestergitarist Carlos Santana laat er geen twijfel over bestaan dat ze van meerdere markten thuis is. Die veelzijdigheid uit zich in een caleidoscoop van muziekstijlen zoals pop, rock, jazz, soul, funk en disco. Bovendien is dit het eerste album waarop de slagwerkster zingt.
“Ik ben uit mijn comfortzone gestapt”, vertelt Blackman-Santana tijdens een video-interview vanuit haar woning op Hawaii waar ze sinds de uitbraak van Covid-19 verblijft met Carlos. “Drummen is wat ik mijn hele leven al doe en dat is mijn passie. Maar ik hou ook veel van zingen. Ik zing altijd, of ik nou thuis of buitenshuis ben. En ook al is zingen niet mijn tweede natuur zoals drummen, ik raak toch steeds meer in mijn element. Daarbij is het een uitdaging om die balans te vinden tussen drummen en zingen tegelijk. En laat ik nu gek zijn op uitdagingen!”
Jazz
Uitdaging past ook bij de in Yellow Springs, Ohio geboren muzikante, want Cindy’s muzikale roots liggen in de jazz. Belangrijke invloeden op haar spel zijn Art Blakey en Tony Williams, maar bovenal ontwikkelde ze haar eigen ferme sound. Cindy speelde samen met illustere namen als Pharoah Sanders, Ron Carter en Joe Henderson. Het grote publiek leerde haar kennen door retrorocker Lenny Kravitz met wie ze 15 jaar lang over de wereld tourde. Inmiddels maakt ze alweer jaren deel uit van Santana, de legendarische band van haar echtgenoot die op ‘Give The Drummer Some’ ook van de partij is in niet minder dan 8 nummers.
Naast Carlos nodigde Cindy ook gitaristen Vernon Reid (Living Colour), Kirk Hammett (Metallica) en jazzrock pionier John McLaughlin uit. Laatstgenoemde speelt op het funky ‘Superbad’ en het huzarenstuk ‘We Came To Play’, een instrumental die niet misstaat op een van de klassieke platen van Mahavishnu Orchestra. “De basis voor ‘We Came To Play’ ontstond tijdens de eerste sessies die ik deed met mijn bassist Matt Garrison”, legt Cindy uit. Beiden vonden we dat John de aangewezen persoon was om mee te doen. Dus stuurde ik hem de track met de vraag of hij mee wilde spelen. Meteen antwoordde hij: ‘Absoluut!’ En hij was zo enthousiast over het resultaat dat hij me later belde: ‘Cindy, heb je nog een nummer waarop ik mee mag doen?’ Waarop ik reageerde: Meen je dat nou? En hij antwoordde: ‘Ja, natuurlijk! Wat heb je nog meer? Stuur me iets!’ Ik was toen bezig met de vocale tracks en had net de groove voor ‘Superbad’ klaar die ik hem liet horen. ‘Ja! Daar wil ik op spelen!’, riep hij uitgelaten. Ik werd zo blij van John.”
Positiviteit
Überhaupt valt op dat het kleurrijke muziekpalet gepaard gaat met voelbare positiviteit. Cindy beaamt dat: “Iedere sessie was een feest! Er heerste een geweldige positieve energie die je terug hoort in de muziek. En dat hoopte ik ook te bereiken. Niet alleen de muzikanten, ook de technici hadden zoveel plezier tijdens de opnames.” In dit verband mag één naam niet ongenoemd blijven, die van producer Narada Michael Walden. De drievoudig Grammy-winnaar die wereldwijde monstersuccessen boekte voor grote namen als Whitney Houston, Aretha Franklin en Mariah Carey, werkte voor dit album nauw samen met Cindy. De slagwerkster steekt haar bewondering voor Walden niet onder stoelen of banken: “Narada had een grote invloed op de positieve sfeer op het album. Die man heeft zo’n prachtig aura en zit altijd vol vreugde. Dat neemt hij overal mee naartoe en schijnt door in alles wat hij doet. Hij stopte zijn hart en ziel in elke noot en elke song die we samen schreven voor dit album. En zo is hij: echt en eerlijk. Zowel in zijn privéleven als in zijn carrière. Daarom hou ik zo van hem.”
Op ‘Give The Drummer Some’ staat een opmerkelijke cover: John Lennons ‘Imagine’. Voorzien van een stevige uit duizenden herkenbare gitaarpartij van Carlos, wijkt deze uitvoering behoorlijk af van het tedere origineel. Cindy legt uit hoe ‘Imagine’ tot stand kwam: “Narada vroeg mij of ik een cover wilde doen en voor welk nummer ik dan zou kiezen. Mijn eerste keus was ‘Imagine’. Ik hou van de eenvoud van de melodie en voordracht. En nog meer grijpt de boodschap me aan. Maar ik wilde niet een dertien in een dozijn cover doen. Het moest een funkrock versie worden. Vanwege mijn geschiedenis met Lenny Kravitz vroeg Narada of ik Lenny’s cover van ‘American Woman’ mooi vond, wat het geval was. Daarop stelde hij voor om een knipoog te maken naar dat nummer en er omheen te bouwen. Dat mondde uit in een coole versie met Carlos op gitaar en een zangkoor op het einde. En ook al klinkt het nummer anders, je hoort het respect dat we tonen voor de melodie en de tekst van het origineel. Dat moest duidelijk en herkenbaar zijn.”
Beperkingen
Nu de plaat uit is, te midden van een pandemie die zoveel beperkingen met zich meebrengt, is het de vraag of Cindy op een later tijdstip ‘Give The Drummer Some’ live onder de aandacht gaat brengen. “Het is afwachten wat er gaat gebeuren de komende tijd”, Overigens hebben we ‘Imagine’ al vaak gespeeld tijdens concerten van Santana. Het publiek gaat er helemaal in mee. Misschien voegen we er nog wel eentje aan toe. Maar daar gaat Carlos over. Tenslotte is hij Santana (lacht). Voor wat betreft een eigen tour moeten we kijken wat er straks mogelijk is en onder welke condities. Ik weet niet hoe het in Nederland is, maar hier zijn de clubs nog steeds gesloten. Misschien kunnen we wel iets doen in Zweden. Daar gaat het openbare leven gewoon door. Ik ben er in ieder geval klaar voor!”
‘Give The Drummer Some’ van Cindy Blackman-Santana is sinds 18 september verkrijgbaar uit op Membran Records.
