Je hebt een prachtige muzikale carrière, maar toch mis je iets. Je wilt iets kwijt. Iets waar je al langer mee rondliep en geen woorden voor vond. En dan valt alles op zijn plaats, in de woeste natuur van Zweden en Noorwegen. In alle verlatenheid maakte Patricia Vanneste zichtbaar wat onzichtbaar was. In haar verstillend mooie project Sohnarr.
Patricia oogt rustig, in haar nieuwe huis annex studio. “Maar hier kan ik voorlopig geen muziek gaan schrijven. Ik kan dat alleen als er genoeg ruimte en tijd voor is.” Patricia is een wijs persoon die al veel dingen gezien en gedaan heeft in haar muzikale leven en zichzelf heeft leren kennen. Na veertien jaar Balthazar, één van de succesvolste Belgische bands van het afgelopen decennium, besloot ze het roer helemaal om te gooien: stoppen… en haar eigen project Sohnarr opstarten. “Bij Balthazar werd na het derde album ‘Thin Walls’ een pauze genomen om ruimte te bieden aan ieders eigen projecten.” Zo kregen Maarten Devoldere (Warhaus), Jinte Deprez (J. Bernardt) en Simon Casier (Zimmerman) de muzikaal benodigde ruimte. “Ik heb die tijd gebruikt om goed na te denken wat ik zelf zou willen. Het ritme bij een band als Balthazar werd mij te voorspelbaar en het was een grote opoffering voor mijn sociale leven.” Daarnaast wilde ze ook meer eigen projecten, zoals haar eigen muziek schrijven. “Ik liep al minstens vier jaar rond met het gevoel dat ik mijn ei niet kwijt kon. Toen de datum dichterbij kwam om weer opnieuw op te starten, werd de twijfel te groot: ik heb redenen gezocht om wel weer te starten, maar ik vond er voor mij persoonlijk geen één.” Patricia heeft het Balthazar-leven geen enkel moment gemist. “Ik heb de juiste beslissing genomen.”
Onder de naam Sohnarr bracht de violiste het beklemmend sfeervolle album ‘Coral Dusk’ uit. Een uitkomst van een niet bestaand plan: “Ik moest gewoon weg, ergens naar de natuur. Ik ben naar Noorwegen en Zweden gegaan.” De Sohnarr sound kreeg daar langzaam haar contouren, in het majestueuze landschap. Patricia lijkt nog steeds onder de indruk. “De settings waren zo belangrijk om muziek te maken.” Ze waren de inspiratie voor haar gevoelige, maar ook intense songsculpturen, gebaseerd op haar vioolarrangementen, piano en stem.
Misschien nog meer dan het product, was vooral het creatieve proces heel belangrijk voor haar muziek en haar persoon. “De eerste dagen was het vinden van een ritme met de natuur, alles in je opnemen. De eerste nummers waren dan ook nog gebaseerd op een zekere structuur. Ik was het nog aan het modelleren, zoals het nummer ‘Radar’.” Gaandeweg kon ze de structuur meer loslaten. “Als ik ’s morgens had ontbeten nam ik vanuit mijn slaapplaats een plons in het meer.” Ze werd één met de natuur. “Ik nam ik mijn microfoon mee en mijn viool, drukte op record en keek wat er kwam, spontaan.” Alles wat je hoort op ‘Coral Dusk’ is dus ergens in de Scandinavische middle of nowhere opgenomen, de instrumenten, de stem. “Ik dacht eerst nog dat ik thuis alles opnieuw zou opnemen, in een goede studio met een strijkkwartet en een goede pianist. Maar daar ben ik snel van afgestapt. Ik zou dan alle muziek moeten uitwerken in partituren, uit handen moeten geven aan anderen die het misschien anders interpreteren, in een studio zonder ramen. Weg met dat plan! Dan liever de schoonheidsfoutjes, maar wel de oprechtheid die ik ben gaan zoeken.” Er is dus alleen thuis nog afgemixt, niets opnieuw ingespeeld.
Patricia vertelt nog steeds lyrisch: “Het was een van de mooiste ervaringen mijn leven, anderhalve maand in je eentje rondtrekken in de volle natuur. Het is heel intens, maar ook heel rijk, rustgevend. Je hoeft niets te pretenderen. Een harmonie die je naar je essentie brengt. En na anderhalve maand was het ook rond.”
Bij thuiskomst kwam Patricia weer back to earth. Ze twijfelde zelfs of ze het album überhaupt wel zóu uitbrengen. “Ik wist dat dit het fijne stuk was en dat het daarna afzien zou zijn: labels, verkoop, promotie. De muziek was ook zo persoonlijk voor mij, dat ik helemaal geen zin had om mensen te moeten overtuigen.” Ze deed het toch en ze heeft nu een contract voor twee albums bij PIAS. “Zij stellen mijn muziek op de eerste plaats. Maar ik snap ook dat het label vermeldt dat ik violiste ben geweest bij Balthazar. Zo werkt dat ook.” Voor het tweede album is het nog veel te vroeg. “Dat kan en doe ik alleen als de noodzakelijkheid er is. Maar ik voel geen druk.”
De creativiteit van Sohnarr strekt zich verder uit dan de muziek en Patricia Vanneste alleen. De foto’s en het artwork zijn weliswaar van haar eigen hand, maar “Ik ben ook projecten gestart met kunstenaars. Zij maken eigen werk op basis van mijn muziek, zoals tekeningen en lithografieën.” Het inspireerde haarzelf en haar vriend dan weer tot een installatie, genaamd ‘de Sjel’. “Zij nodigt mensen uit om de eenzaamheid in de natuur te gaan opzoeken en durven te voelen.” Natuurlijk met de sounds van ‘Coral Dusk.’
Het album heeft ze echter nog niet live kunnen spelen. “Ik vind dat wel spannend, want ik sta niet graag in het middelpunt.” Er is ook nog een meer filosofische reden: “De kracht van de muziek is juist dat er niemand is, de desolaatheid. Wat blijft daar van over in een concertzaal? Ík ben dan zelfs al te veel, laat staan al het publiek.” Toch is ze druk aan het repeteren voor als het zo ver is. “Ik wil dat wel nog ervaren en er zeker vol voor gaan.”
Patricia heeft duidelijk gekozen voor Sohnarr, en dus voor haarzelf. “Het moet heel oprecht zijn, anders doe ik het liever niet. Ik heb met Balthazar al een parcours afgelegd, op een bepaald niveau gestaan. Het geeft mij de rust dat ik niet meer perse daar moet staan.
Hoe persoonlijk en oprecht dan ook, gelukkig heeft Patricia Vanneste ervoor gekozen de sound van bossen, meren, bergen met de wereld te delen. Het ruwe, imposante zichtbaar te maken; De verlatenheid tastbaar. Je voelt je klein, klein in de imposante wereld van Sohnarr.
Foto ‘de Sjel’ (c) Anton Coene
Overige foto’s (c) Jan Opdekamp
