“Hi Simon, mag ik je feliciteren met veertig jaar And Also the Trees? Of is het eigenlijk al éénenveertig jaar?” Simon Jones, de zanger van deze illustere band zit rustig thuis, voor een enorme boekenkast, beeldvullend op mijn laptop, en neemt de felicitaties in ontvangst. “Nee, veertig jaar. We begonnen in 1979, maar ons eerste optreden was in 1980 De start van een eigenzinnige carrière, waarin de band van het Britse platteland steeds haar eigen muzikale weg heeft gezocht en uiteindelijk ook altijd heeft gevonden. Een openhartig gesprek over veertig jaar And Also The Trees.
Vorig jaar speelde de band rond de broers Justin en Simon Jones in L’Atelier Rock Huy. Een vrije kleine zaal, stijf uitverkocht. Binnen werden allerlei talen gesproken: Frans, Nederlands, Duits, Engels, iets Scandinavisch. Exemplarisch na veertig jaar: een vrije kleine, maar zeer enthousiaste fanbase. “We woonden in een klein gehucht in de Midlands van Engeland. Mijn broer Justin en ik begonnen een band met twee jongens uit een dorp verderop. We maakten muziek zoals we dat zelf wilden, over dingen die we deden en zagen op het platteland.” Het viertal werd begin jaren ‘80 opgepikt door The Cure. “Of het niet vervelend is om weer over The Cure te beginnen?”, herhaalt Simon mijn vraag. “Nee hoor, ze zijn een deel van onze geschiedenis. Ze hebben ons meegenomen op tournee en een belangrijke rol gespeeld in de productie van onze eerste albums. En we zijn nog steeds goede vrienden.” “Maar is het niet vreemd dat zij vorig jaar op menig groot festival als headliner waren geprogrammeerd, terwijl jullie in Huy speelden?” Hij leunt achterover, weegt zijn antwoord af: “Nee, wij hebben altijd ons eigen ding kunnen doen. Maar we maken geen muziek voor de radio. We zijn geen singles band.”
“Daar waar bands als the Cure, Joy Division, Echo and the Bunnymen in de donkere beginjaren ’80 vooral het grote stadsgevoel belichaamden, schreven wij over hoe het was op het platteland. De dingen die wij daar meemaakten. We wilden die bands niet nadoen, maar schrijven over onszelf.” De lyrics van Simon, al de tijd de vaste tekstschrijver en zanger, zijn poëtisch te noemen, stilistisch en inhoudelijk prachtig sfeer beschrijvend en filmisch. “Justin ontwikkelt de muziek. Daarop komen mijn teksten. Ik ben van huis uit fotograaf en heb bij het schrijven een beeld, een film in mijn hoofd. Daarbij zoek ik de juiste woorden, de verhalen.” Deze lyrics, gerekend tot de Engelse Romantische stroming, zijn altijd een handelsmerk geweest van the Trees, zoals Simon hun band liefkozend noemt. In de eerste albums, we zitten nog in de jaren ’80 en begin jaren ’90, was daarnaast het mandoline-achtige gitaarspel van Justin kenmerkend voor de sound. “We hebben deze steeds verder uitgewerkt tot we begin Jaren ’90 het gevoel hadden dat we hiermee alles hadden bereikt en dat het tijd werd voor iets anders. We gingen toen meer naar de Americana, naar een jaren’50 beatstijl. Dat werd door de fans van het eerste uur overigens niet altijd gewaardeerd.” Het getuigt echter wel van de durf om te veranderen. “Voor ons was het eigenlijk geen verandering, maar een natuurlijke ontwikkeling.”
Hoewel de band artistiek tevreden was, ging het commercieel minder goed. “In de jaren ’90 waren in Engeland bands met een jaren ‘80 sound, waartoe wij ook werden gerekend, helemaal uit de gratie. De radio wilde britpop, techno. Wij werden nauwelijks geboekt, terwijl optredens juist zo belangrijk waren voor ons.” Als we dieper ingaan op de Engelse muziekindustrie, wordt Simon somber. “Het is ook de reden dat we ons eigen label hebben opgericht.” Rond de eeuwwisseling stond de band echt op een kruispunt, een breekpunt bijna. “We vertrokken elk uit de Midlands. Ik ging naar Genéve, waar ik nog steeds woon. Er gebeurden veel dingen op persoonlijk vlak.” Het leek het einde voor And Also the Trees. “Ik dacht wel eens aan stoppen, ja.”
Hoewel er niet direct nieuwe albums werden opgenomen, bleven ze optreden. Dat leverde genoeg energie en inspiratie op om door te gaan. En soms helpt het toeval dan een handje. “In 2009 werden we gevraagd om te spelen op een dakterras, midden in Parijs, met een prachtig uitzicht over de stad. Maar het moest wel akoestisch gebeuren. Voor die set hebben we onze bestaande nummers gebruikt. Dat beviel zo goed dat we deze op een album hebben gezet. Vervolgens hebben we nog een tweede akoestisch album uitgebracht met daarop nieuwe nummers.” Toch greep de band in de jaren ’10 weer terug op een sound die meer naar de begintijd van new wave en postpunk neigde. “We dachten daar niet over na. Het gebeurde gewoon. We maakten wat goed voelde en brachten het uit op ons eigen label.”
De fanbase groeide weer aan en zit, behalve in de UK, met name in Frankrijk, België, Zwitserland en Duitsland. Waarom juist in die landen? “Eigenlijk meer toeval, maar ik denk dat onze muziek wel juist heel goed aansluit bij de Franse muziekcultuur.” Nederland was lange tijd een blinde vlek, “Maar nu worden we daar ook weer opgepikt in reviews en vorig jaar hebben we er gelukkig ook weer opgetreden.” Simon vertelt mooi, met passie voor zijn muziek, hun band, die in de loop der jaren hem en broer Justin als vaste waarden had en waarbij in de loop der tijd gewisseld is in drummers en bassisten, zonder een heel wezenlijke invloed op de muziek.
Bijna aan het einde van een geanimeerd gesprek staat Simon op pakt hij buiten beeld een album, fonkelnieuw, maar met een zeer bekende hoes: het titelloze debuut uit 1984. Hij is duidelijk vol trots: “Helemaal geremasterd, mooie foto’s, extra nummers, onder andere met de jongens van the Cure. ”En zo lijkt de veertigjarige cirkel helemaal rond. Maar gelukkig is er ook nog een toekomst. “We hebben drie jaar gewerkt voor de nummers van een nieuw album. Die zijn nu klaar en we kunnen gaan opnemen.” Simon oogt relaxed, tevreden. Toch probeer ik te achterhalen of hij nog wensen heeft. Zijn antwoord bevestigt mijn gevoel van de man, zijn muziek, zijn filosofie, zijn creatieve geest…: een boek uitgeven, met mijn lyrics, en mijn eigen foto’s.” Ik kijk blij verrast en zal de eerste zijn die het koopt en het zal doorbladeren, met zijn tijdloze muziek van ‘And Also The Trees’ op de koptelefoon. Een perfecte drie-eenheid voor de projectie van Simons filmbeelden, in mijn hoofd…
