Heeft het leven van een trouwe fan van Neil Young wel eigenlijk zin, is de vraag die bij me opkomt. Decennia lang gebukt door het leven gaan onder misinformatie, annuleringen en hopeloos verlangend uitkijken naar een nooit eerder uitgebracht album terwijl de opnames er al in 1975 lagen. Wel nu, aan deze onnodige kwelling komt morgen eindelijk een eind. De opname van het langverwachte album ‘Homegrown’ van Neil Young was bedoeld om uit te komen in 1975 voordat de zanger de release annuleerde. Het album is tot nu toe niet uitgebracht en heeft daarmee een haast mythische status bereikt onder Neil Young-fans.
‘Homegrown’ bewijst maar weer eens dat mythes zoals zo vaak nergens op gebaseerd zijn en met een korrel waarheid genomen moeten worden. Zo zijn vijf van de twaalf nummers al eens eerder uitgebracht waaronder ‘Love is A Rose’, ‘White Line’ en ‘Star of Betlehem’. Op deze kortspeler met een totale duur van vijfendertig minuten staan acht nummers die gemakkelijk binnen de drie minuten afklokken en dient het psychedelische spoken word ‘Florida’ als een vuller voor het album waar geen touw aan vast te knopen is. De vermoedelijk werkelijke reden voor het afblazen van de release wordt bij het beluisteren aanmerkelijk duidelijker. Het album is over de hele breedte onder de maat en lijkt onafgewerkt. Nu is dit laatste een typerende stijl die we kennen van de zanger, maar pakt op dit album negatief uit. Het niveau overstijgt nauwelijks dan die van een demo. Treurnis over een gebroken relatie is de oorzaak, drugs het middel en ‘Homegrown’ het gevolg.
De teksten zijn over het algemeen ook erg mager en vaak simplistisch en zo te horen vermoedelijk onder invloed van verdovende middelen geschreven. In ‘Try’ en ‘We don’t smoke it’ zien we, nadat de wietlucht is opgetrokken, Lucky Luke paffend aan een joint op zijn paard dolend op zijn weg naar….? Niemand die het weet. Nummers die het matige niveau enigszins opkrikken zijn ‘Vacancy’, ‘Little Wing’ en ‘White Line’.
Toch heeft dit album een hele grote plus en dat is authenticiteit. ‘Homegrown’ kent geen overproductie zoals we heden ten dage moeten aanhoren. Het is analoog opgenomen en gemasterd van de originele mastertapes. Daarbij biedt het album ook nog eens een unieke persoonlijke inkijk in de gemoedstoestand van Neil Young in die tijd zoals die was en vele luisteraars nog niet kenden. Er zijn maar weinig albums die je helemaal mee terug kunnen nemen naar een vorig tijdperk en het gevoel geven er op dat moment bij te zijn.
De zanger zelf zegt over ‘Homegrown’ dat het de ongehoorde brug is tussen ‘Harvest’ en ‘Comes a Time’. De inmiddels door het wachten uitgemergelde fans van Neil Young zullen deze release dan ook gaan zien als de missing link waarnaar heel lang is uitgekeken. Het mythische verhaal welke kleeft aan de geschiedenis van het album zal nu eindelijk als door de Steen van Rosetta vertaald worden naar het verhaal van de grauwe werkelijkheid. (5/10) (Warner)
