Gisteren vond er onder de noemer ‘World Top Concert’ een wel zeer bijzonder concert plaats in het magisch mooie Theater aan het Vrijthof in Maastricht. Jazz/World van wereldklasse beloofde het affiche waarop bassist van wereldfaam en Grammy Award winnaar Richard Bona prijkte, samen met de Cubaanse jazzpianist Alfredo Rodriguez, die alleen zelf al een Grammy nominatie op zijn naam heeft staan en de eveneens Cubaanse percussionist Pedrito Martinez. Alle drie apart behoren ze al tot de wereldtop en hebben ze een palmares dat tot ver achter de horizon reikt. Deze drie mannen samen op een podium is dus niets anders dan een regelrechte belofte om met de rijke erfenis van het Cuban-Africanism de jazz en wereldmuziek verder uit te diepen.
Het optreden begon met een prachtig mooi opgebouwde ballad: ‘Raices’, met een hoofdrol voor het prachtige, lichtvoetige pianospel van Rodriguez. Als speelde hij een klassieke sonate, maar toch met het gevoel van het Cubaanse leven. Wonderwel is het steeds weer te horen hoe logisch de Cubaanse muziek terug kan vallen op de Afrikaanse roots. Bona bespeelde zijn 5 snarige signature Markbass met liefde en er ontspon zich een gesprek tussen de twee instrumenten. Ongelooflijk te horen hoe de blend van Afrika en Cuba een magische uitwerking had op het publiek.
Bona presenteerde de avond met veel humor. Hij creëerde eigen sounds, dubbelde zijn partijen waardoor het leek of hij in zijn eentje een one man band was. Nu lijkt het ook wel of Bona van een andere planeet komt. Dat is echter niet zo. Oorspronkelijk is de man Kameroenees, maar hij heeft alle kenmerken van een wereldburger. Zoals gezegd is de man in populaire, wereld en jazzmuziek een legende. Joe Zawinul, Larry Coryell, Michael en Randy Brecker, Mike Stern, George Benson, Branford Marsalis, Chaka Khan, Bobby McFerrin, allemaal artiesten waarmee Bona het podium en de opnamestudio deelde. Eerder op de dag had Bona al een goed bezochte masterclass gegeven op de jazzafdeling van het Maastrichtse conservatorium. De zaal zat vol met jazz en bass adepten die zich kwamen laven aan technisch basspel van topniveau en compositorische vermogens van Grammy niveau.
Via het uptempo en bijzonder geraffineerd gearrangeerde ‘Gitaneiras’ kwam het trio bij een prachtige uptempo percussie solo van Pedrito Martinez. Je voelde een zucht van opwinding door de zaal gaan. Een voorbeeld van hoe percussie boven de traditionele toebedeelde rol als ritme instrument kan uitstijgen, indien bespeeld door een muzikant die zowel melodie als ritme kan verstaan en tezamen kan laten komen.
In het middenstuk van het in twee sets verdeelde optreden bracht het trio weer meer rust en vooral een immense showcase van virtuositeit. Solo’s van zowel Richard als Alfredo maakten duidelijk dat hier de wereldtop op het podium zat. Het was vooral aan het spel van Alfredo te danken dat naast de world en de jazz er ook een grote rol voor het klassieke idioom was weggelegd. Academisch precies en met een timing die dan weer verraste, dan weer voor de nodige zekerheid zorgde waarop Richard en Pedrito hun werk konden doen bleven de muzikanten elkaar opzoeken en ontmoeten in hun spel.
Meer dan vernoemenswaardig is de versie van Michael Jackson’s ‘Thriller’ die voor het voetlicht werd gebracht. In progressie en dynamiek erg jazz, maar door de instrumentatie toch het meest terugvallend op een soort van gemuteerde, vurige charanga variant. Ook hier weer virtuoos vuurwerk dat zijn gelijke niet snel zal vinden. Het publiek waardeerde deze uitvoering met een uitvoerig en begeesterd applaus.
Het was een gedenkwaardig concert dat voor de aanwezigen een blijvend anker zal zijn in hun muziekbeleving. Duidelijk werd ook dat in Limburg er zeker een markt en behoefte is aan meer world en jazz programmering. Bona verkondigde helaas dat de normale meet & greet na afloop wegens de corona-dreiging dit keer niet zou plaatsvinden. Jammer voor de vele handtekeningjagers en selfie-adepten, maar het was niet anders. Alvast voorverwarmd door het Bona trio liep het publiek, meer dan tevreden naar buiten, de kou in, de lente tegemoet.
Foto’s (C) Patrick Strouken
