Het tweede album van Ruud van den Boogaard draagt de naam ‘Eindelijk’, en dat is niet voor niets. Tien jaar geleden kwam zijn eerste album ‘Open Hart’ uit en een groot deel van de liedjes van ‘Eindelijk’ lag enkele jaren later klaar om vereeuwigd te worden. Dat het er maar niet van kwam had alles te maken met het – twaalf ambachten dertien ongelukken – karakter van Van den Boogaard. Op een of andere manier laverend tussen onzekerheid en vastigheid.
Dit tweede album geeft net als zijn eerste weer een inkijkje in dat leven.
Tekstueel is van den Boogaard altijd al een geval apart geweest door het gebruik van een soort Brabantse/Nederlandse straattaal – van zijn generatie – vervat in vloeiend hoekige poëzie. Een vorm waarin hij zijn ziel, zaligheid, observaties en fantasieën blootlegt. Soms akelig ontroerend, soms scherp en hard, soms alleen op een wolk en soms met zijn voeten in de modder. Zijn prettige gevoel voor alledaagse humor is daarbij nooit ver weg.
Muzikaal en qua sound gebeurt er ook vaak wat moois als Van den Boogaard wat bedenkt.
Het is niet voor niets dat hij in het verleden steeds als gitarist aanwezig was wanneer zijn vrienden JW Roy en Björn van der Doelen hun beste (Brabantse) werk maakten (beide zingen een liedje mee op dit album). Zijn gave voor melodieuze detaillering wordt terecht geroemd. Ook de invloed van producer Gabriel Peeters laat zich gelden in de bijzondere arrangementen waarin strijkers een belangrijke rol spelen. Dit alles maakt ‘Eindelijk’ tot een organisch karaktervol geheel wat te lang op zich liet wachten.
