In januari 2017 won Tamino Studio Brussels De Nieuwe Lichting en kreeg daarmee een optreden op Pukkelpop met de 2 andere winnaars. Maar vooraleer het zover was, werd hij in België zó populair dat hij op Pukkelpop nog een eigen show mocht doen. Nu, 2 jaar later, heeft hij alle grote Festivals gedaan en zijn debuut album ‘Amir’ (zijn achternaam) heeft ook internationaal succes. Daarmee is hij bezig met een Europese tournee en op 14 november streek hij neer in de Muziekgieterij te Maastricht. Daar kreeg hij zelfs al de grote zaal ter beschikking.
Hij had als voorprogramma een trio uit Birmingham uitgenodigd: Chartreuse. Deze kwamen om 20:30 rustig het podium op gewandeld. De gitaar werd even gestemd en een heerlijk tokkelende basritme opende de set. Ze brachten mooie rustige nummers over het leven in een stijl die donker en toch sfeervol was. De warme stem van Michael werd bijgestaan door de zachte stem van Hariette. Zij speelde ook keyboards, terwijl hij op gitaar met veel echo sfeer creëerde. Geen drums, soms een een drumcomputer, maar meestal niet. Spijtig genoeg was het zeer jeugdige publiek zeer rumoerig.
Af en toe wisselden ze elkaar af met de leadzang en Harriette had een mooi Engels accent dat goed paste bij het geheel. Bij de laatste twee nummers wisselden ze zelfs van plaats, waarbij Michael achter de piano ging zitten en zij zat midden op het podium op een drumkrukje met de muziek mee te wiegen. Spijtig dat het publiek weinig oor naar hun had, terwijl het een band is die zeker de moeite waar is om in een gezellige intieme setting te beluisteren.
De bühne werd lichtjes omgebouwd en toen Tamino het podium betrad, werd hij ontvangen met een luid applaus en gejuich van jonge meisjes. Hij was gekleed in een zwart pak, met zwarte sneakers, wit hemd en een lange zwarte jas, dat deed denken aan Vincent Vega van Pulp Fiction. Zijn donkere stem was beklijvend en het publiek was direct stil. Al in het eerste nummer hoorde men zijn inmiddels bekende Egyptische zanginvloeden. Zijn hoge uithalen waren messcherp. Bij ‘Cigar’ was het hoorbaar dat hij dit nummer al vaak gespeeld had, het klonk meer volwassener en hij creëerde een sfeer waar Serge Gainsbourg trots op zou zijn.
Tamino is een artiest die heel goed een set alleen op het podium kan staan, maar om het geheel wat meer volume te geven werd hij bijgestaan door keyboards en drums. En dat Ruben Van Houtte op drums een meerwaarde was, bleek vooral bij het nummer ‘So it Goes’. Het begon met een heerlijk ritme en bouwde uit, mede dankzij de hoge zanglijnen van Tamino, tot een 10 minuut lang psychedelisch meesterwerk. Dit bracht het optreden naar een ander niveau en bewees weer dat elke Belgische muziek kant altijd buiten de grenzen van de mainstream stapt.
Als afsluiter speelde hij ‘Habibi’, waar blijkbaar het grote deel van het publiek op zat te wachten. Spijtig, want Tamino heeft echt veel meer te brengen en bewees geen eendagsvlieg te zijn. Hij kwam zelfs terug voor nog een paar bis nummers en vulde zo een kleine anderhalf uur met zijn unieke stijl van muziek en zang. Hij en de band bedankte het publiek, de lichten gingen aan en met ‘Michelle’ van de Beatles zachtjes uit de speakers, liep het publiek tevreden uit de zaal.
